Al blij met een crisisplaats

Ouderen moeten zo lang mogelijk thuisblijven en als het echt niet meer gaat dan wordt er een uitzondering gemaakt en dan is de persoon en familie al blij met een crisisplaats.

Het klinkt allemaal een ‘ver van mijn bed show’ voor veel mensen en dat is misschien maar goed ook. Als iedereen eens wist hoe uitgekleed de ouderenzorg is, dan zou het Malieveld elke dag propvol staan en dan zou er vast anders worden gestemd als het gaat om keuzes in de politiek.

Afgelopen week hadden we weer crisisdienst. Dan is in principe elk vrij bed in ons verpleeghuis inzetbaar voor een crisisopname. Er moet inmiddels flink wat gebeuren wil je tot de categorie ‘crisisopname’ behoren. In veel gevallen zijn het kwetsbare ouderen die in hun eigen huis zijn gevallen, soms zelfs enkele keren, en die niet in aanmerking komen voor een ziekenhuisopname omdat er geen acute reden voor is zoals een levensbedreigende situatie en/of noodzakelijke operatie. Als deze mensen geen mantelzorg hebben in de vorm van een goede vriend, buurman of familie, pas dan komt het woord ‘crisisopname’ langzaam om de hoek kijken. Kunt u zich echt niet zelfstandig redden? Ook niet met ondersteuning van thuiszorg? Oh, u kunt dus echt niet zelfstandig uit bed komen en naar de toilet?

Ochtendmens

Afgelopen week kregen we vier nieuwe bewoners door deze crisisdienst. Alle vier met een eigen verhaal en achtergrond. Eén ding hebben ze gemeen en dat is vooral de onzekerheid, het verdriet en de verzwakte gezondheid. Ik had het afgelopen weekend twee dagdiensten en ik begon mijn dienst bij één van de nieuwe cliënten. De vrouw zag een witte jas met een ouder gezicht van een man daarboven en dat was voor haar vast een teken dat de dokter er was. Binnen een paar seconden was er een spraakwaterval van lichamelijke klachten, omgevingsklachten en wat al niet meer. Er was weinig goeds in haar wereld maar aan haar stem en mond mankeerde niks. Even klinisch redeneren op de vroege morgen: dit was een ochtendmens!

Ik besloot haar even te laten uitrazen en ging alvast op de rand van haar bed zitten. Toen ze merkte dat ik geen tegengas gaf, werd ze wat rustiger en uiteindelijk werd ze schijnbaar nieuwsgierig naar mijn eerste woorden. Pas toen ze echt helemaal stil was begon ik op rustige toon: ‘Goedemorgen dame, mijn naam is Wilco. De koffie is bijna doorgelopen. Gebruikt u suiker en melk in uw koffie?’ Ze keek me eens goed aan en liet even doordringen wat ik zei. Ik zag een brede grijns tevoorschijn komen en ze verontschuldigde zich voor haar spraakwaterval van klachten.

U hoeft zich tegenover mij niet te verontschuldigen dame, in veel gevallen zal ik u zeker gelijk geven. Ik pak even koffie voor u en dan kunnen we even praten en bekijken waar en hoe u mijn hulp nodig heeft vandaag. ‘Oh dokter, ik schaam me zo voor mijn tirade. U blijft zo rustig en klinkt zo lief’. Ach dame, ik ben ook helemaal geen dokter. Ik ben verpleegkundige, in opleiding nog wel, dus ik doe ook maar wat plaagde ik haar.

Ontdooid

Na een slok koffie was er opeens een lieve en spraakzame dame ontdooid die nog zo graag thuis had willen blijven wonen want ze was zo enorm zelfstandig en hield zo van haar appartementje. Een paar flinke valpartijen en ander medisch ongemak zorgde opeens voor deze crisisopname terwijl ze ook al op een wachtlijst staat voor een verzorgingshuis aan de andere kant van Den Haag. Het viel haar zo tegen allemaal en het ging allemaal zo snel, veel pijn en veel verdriet. Ze liet me haar benen zien waar ze op gevallen was en vroeg voorzichtig of het nog goed zou komen met haar bont en blauwe benen. ‘Ik ben zo ijdel, ik kan zo echt niet meer over straat’.

‘Ik weet niet wat voor werk u nog doet op uw leeftijd maar ook zonder blauwe plekken zou ik in uw geval niet meer zo over straat lopen. De kans op een blaasontsteking is dan ook wel erg groot’. Ze schoot in de lach bij het horen van mijn opmerking en het besef dat ze nog niet was aangekleed. Oh sorry, vervolgde ze snel, ik ben niet gewend om op deze manier geholpen te worden en al helemaal niet door een man. Nou, ik ook niet mevrouw. Ziet u wel dat we meer gemeen hebben dan we vooraf van elkaar wisten.

Effectiever dan medicatie

Nadat deze dame geholpen was met haar ochtendzorg, was haar energie alweer op. Ze moest toegeven dat haar gezondheid veel te wensen overliet en ging weer even op krachten komen op haar bed. Halverwege de ochtend liep ze met haar rollator even over de gang heen. Ze herkende de zuster die haar had opgenomen bij binnenkomst en ze moest toegeven dat het eigenlijk nog niet zo slecht bivakkeren was met ons om haar heen. Ze beseft maar al te goed dat dit de enige mogelijkheid voor haar is op dit moment en is al blij met een crisisplaats. Een luisterend oor, een praatje, een geintje….. soms effectiever dan medicatie 🙂