Dag vriend, goede reis naar Hem

Als het leven een last is geworden, de pijn niet meer te overwinnen is en je ziektebeeld iedere dag een stapje zwaarder wordt. Als je alle hoop hebt verloren en je roep naar Hem groter en groter wordt. Dan is het einde daar en dan geven we je alle warme zorg die je maar kunt bedenken. Dag vriend, goede reis naar Hem.

Mijn eerste officiële daad als gediplomeerd verpleegkundige was het pakken van de morfine en midazolam uit de apotheek van ons verpleeghuis voor mijn vriend met Afasie. Niet veel later kreeg hij zijn eerste gift via de twee vlindernaaldjes. We hebben er goed over ‘gesproken’ en het was voor hem een verlossing na al die pijn, verslechterde doorbloeding en ook nog eens een uitzichtloze situatie met diabetisch en wonden. Hij was intens dankbaar dat hij mocht gaan. Hij had genoeg geleden en zijn ziekteoverzicht omvat vele, vele pagina’s. Genoeg geleden en nu eindelijk op zijn laatste reis naar, in zijn ogen, zijn verlosser.

De beschermende vleugel

Het was een emotioneel gesprek maar we begrepen elkaar zo enorm goed. Het is goed zo. Pittig voor mij, maar zeker ook voor de twee enorm jonge nieuws stagiaires die slechts enkele dagen bij ons meelopen. Een eerstejaars leerling MBO verpleegkundige van 16 jaar oud en een tweedejaars leerling HBO verpleegkundige van 20 jaar jong. Prachtige meiden en vol passie en inzet maar dit was wel erg confronterend in de eerste week van je stageperiode. Daar moest ik wat van vinden als werkbegeleider maar natuurlijk ook als vader. Leren en ervaring op doen is goed maar dan wel op een passende beschermende vleugel van de broeder met de rode schoentjes.

Mijn vriend was de nacht ‘goed doorgekomen‘ zonder onrust en lag er vredig bij. Tijdens de overdracht in de vroege ochtend zag ik dat de bezetting goed was en was er ruimte om de twee stagiaires mee te nemen in de laatste levensfase van mijn vriend. Op eigen verzoek van hun en in goed overleg en onder beschermende vleugels. Nieuwe medicatie werd toegediend, mondzorg werd verleend en verdere palliatieve zorg werd gegeven. Net op het moment dat we samen met de arts verdere uitleg geven, hoorde collega op de achtergrond een ferme zucht van achter de deur. Onze vriend was aan zijn laatste reis begonnen en verliet de aarde.

In het bijzijn van de dappere stagiaires, die uiteraard geen moment door vaste collega-maatje en mij uit het oog werden gelaten, schouwde de arts en werd onze vriend officieel doodverklaard. Sneller dan verwacht, maar anderzijds dankbaar dat het in onze dienst gebeurde. Een man zonder enige familie, vrienden of kennissen was overleden en dat betekent altijd even goed zoeken naar de juiste manier van handelen. Wie komt hem ophalen, wie gaat dat dan betalen enz. enz.

Uitgeleide

Toen onze vriend werd opgehaald door de begrafenisondernemer, volgde uiteraard de uitgeleide door het personeel van ons verpleeghuis. Een bijzonder moment van respect voor elke overledene om op een eervolle manier door de hoofdingang ons verpleeghuis te verlaten.

Vandaag was het extra beladen. Iedereen kende deze man want hij kwam ook door het gehele huis en was hij altijd vriendelijk en zorgzaam op zijn eigen manier. Extra beladen ook omdat naast onze twee stagiaires ook andere stagiaires bij de uitgeleide in de rij stonden. Ook voor hen was het allemaal de eerste keer en dat dient extra goed begeleid te worden. Gek genoeg verliep dit als automatisch en stond iedereen er voor elkaar. Van welk zorgniveau dan ook tot aan het management, we stonden naast elkaar als een familie, niemand uitgezonderd. Emotie mag getoond worden, zeker in de zorg en we stonden er voor elkaar. Hoe anders was dit enkele maanden geleden toen omkijken naar elkaar, door grote onvrede op de werkvloer en richting het toen zittende management, een stuk minder vanzelfsprekend was.

Trots

Trots op al deze mensen die deze warme zorg zo samen kunnen (uit)dragen als verpleeghuis. Mooi om te zien dat een positieve vibe mensen in staat stelt al deze leerlingen goed te begeleiden in hun eerste ervaring met de dood, met emotie op de werkvloer en met liefde voor de zorg. Helemaal trots op ‘mijn twee meiden’ van 16 en 20 jaar, die het vandaag zo enorm goed hebben gedaan en zo enorm gaan groeien in hun kracht tijdens hun pas net begonnen stage.

Geloof was zo enorm belangrijk voor onze vriend en ik hoop dat zijn droom inmiddels is uitgekomen. Mocht er een hemel bestaan, dan heeft hij een plaats op de eerste rang verdiend. Dag vriend, goede reis naar Hem.