Ik huil elke avond
Afgelopen week had ik de bijzonderheid dat ik drie avonddiensten achter elkaar moest draaien. Na vele dagen mensen uit bed te hebben gehaald (goh, wat klinkt dat akelig), kon ik nu weer cliënten begeleiden om weer naar bed te gaan voor de nachtrust. Eén van de vrouwelijke cliënten wilde ik netjes welterusten zeggen maar werd onderbroken door een stevige hand op mijn onderarm. ‘Broeder, ik huil elke avond. Niet om u of voor mijn zorgzame zorg die jullie mij geven, maar voor die mensen die ik zo enorm mis. Sommige leven nog wel maar ik zie ze nooit meer. Die weten misschien niet eens dat ik hier ben’.
De tranen liepen over haar wangen maar ze probeerde zich groot te houden voor zover deze uitspraak op haar van toepassing was. Ik pakte haar hand in de mijne en gaf haar aan dat huilen geen schande is maar een prachtige vorm van emotie door juist verdriet te uiten. ‘U zegt het alsof u mij begrijpt broeder, hoe doet u dat toch steeds weer?’ vroeg ze verbaasd. ‘Hoe heeft u nu toch zoveel verdriet kunnen ervaren op uw leeftijd.’ Door haar tranen heen zag ik grote vragende ogen ontstaan. Ik pakte haar hand nog eens goed vast, beet even flink op mijn lip en nam een flinke hap lucht…
Wie A zegt….
‘Ook ik huil elke avond dame. Stiekem als niemand het ziet. U staat daar niet alleen in. Ook ik mis de mensen om mij heen die er vroeger altijd waren.’ Er is geen woord van gelogen en ik hoopte dat deze uitleg voldeed bij de dame maar dat bleek duidelijk niet het geval. Zachtjes snikkend en zachtjes knijpend werd er duidelijk ook een tweede alinea van mijn verhaal verwacht. ‘wie in het bijzonder broeder? Vrienden, familie, kinderen?
‘Ik heb thuis niemand meer op mij wachten en de avond en nachten ervaar ik als erg eenzaam. Ik ga naar bed met veel emotie die ik met niemand kan delen. Ik huil mezelf vaak in slaap’. Ik ben graag open en eerlijk naar mijn cliënten toe maar wil ook wel de grens stellen bij mijn professioneel handelen en trachtte het gesprek snel weer op mijn eigen positieve kracht invullen te geven: ‘en dus ben ik graag bij u omdat ik dan kan fluiten over de gangen, kan lachen met collega’s en samen met hen u de beste zorg te geven’. Ik hoopte dat mijn enigszins gemaakte glimlach wonderen zou doen. Wederom met succes…
Ze snapte mijn reactie om het gesprek weer een positieve insteek te geven. ‘Ga jij maar weer gelukkig worden broeder, ik neem jouw verdriet wel met me mee’. Zo lief bedoeld maar helaas niet mogelijk. U bent een lieve oudere dame, u heeft al genoeg verdriet meegemaakt. Ik kom er wel weer uiteindelijk. Ik pakte het dekbed en dekte haar toe.
Begrip
Ze keek me nog eens aan en fluisterde zacht: ‘ik ben zo blij dat je mij begrijpt maar ik ben ook zo verdrietig voor jou. Ik huil elke avond en ik hoop dat jij er snel mee kan stoppen. Dat de liefde zich voor jou weer openbaart.’
Het was een gesprek van een paar minuten en het is lastig om de juiste emotie hiervan te beschrijven. Samen even een traantje wegpinken. Ik loop daar zeker niet voor weg en ik vind het zelfs een van de mooiste aspecten van werken in de ouderenzorg. Ik heb daar al eens eerder een verhaal over geschreven. Persoonsgerichte zorg uitvoeren met een empathische betrokkenheid. Volgens mij sta ik daar als geen ander voor.
