Lachen door je tranen heen

Ik sprak gisteren één van mijn grootste fans in de voetbalkantine van de voetbalvereniging waar ik pas 49 jaar lid van ben. Fan van mijn website wel te verstaan. ‘Hoe gaat het?’ vroeg ze vol interesse. Tegen haar durfde ik eerlijk te zijn, als was het met enige reserve. Lachen door je tranen heen heeft mijn oom mij geleerd.

Ze kent mij vast al mijn hele leven. Ik heb met haar man gevoetbald en haar mooie dochter zie ik als een soort van kleine zus maar dan wel met het vermogen om mij zo af en toe goed van repliek te dienen. Zo werd ik vorige maand nog even apart genomen en werd mij duidelijk gemaakt wie ik was en hoe trots ik op mijzelf moest zijn om wat ik bereikt had in korte tijd in de zorg.

Maar goed, in een volle voetbalkantine laat je niet het achterste van je tong zien maar dat hoeft bij deze dame ook niet. Ze leest mijn gezicht en dat is genoeg. Hoe gaat het? klonk de standaard vraag maar alle alarmen stonden op scherp. ‘Ik heb mijn baan opgezegd’, liet ik mij rustig ontvallen. Ja, ik had inderdaad alle aandacht 🙂 Natuurlijk wilde ze weten waarom maar het ging haar vooral om de druk in mijn hoofd die meegeholpen heeft om tot deze noodzakelijk beslissing te komen. Natuurlijk ook om de nabije toekomst want waar ga ik dan naartoe met een empathisch hart en met al die mooie verhalen op mijn website?

Mooi mens

Ze is één van de mooie mensen om mij heen die ik niet zo zeer dagelijks spreek maar wel midden in de nacht wakker mag bellen als het noodzakelijk zou zijn. Een prachtig mens die als geen ander begrijpt hoeveel impact mijn scheiding, de ziekte van mijn vader, de ziektes van mensen om mij heen en mijn eigen gezondheid heeft gehad op mijn dagelijks leven. Mijn enige stabiele factor was mijn werk en opeens bleek dat helemaal niet zo stabiel als ik zou willen.

Mijn gesprekspartner voor een paar minuten scant mijn gezicht en uitdrukking en ziet dat ik moeite heb om het te vertellen. Met enkele zinnen vertel ik in het kort dat professionele hulp is ingeroepen om het hoofd boven water te houden als het om de emotie gaat. Eenzelfde gesprek heb ik wat later met de moeder van mijn oudste zoon. Hoe komt dat toch opeens? Misschien is het de openheid die ik altijd wil bewerkstelligen, misschien is het wel wat anders. Soms weet ik het zelf ook niet meer.

Ze is in staat om enkele raken woorden te zeggen, net als haar dochter dat zo goed kan. Woorden als ‘we houden van je‘ krijgen zo opeens meer inhoud en waarde. Ja, dat deed mij erg goed. Ik zou er bijna vol van schieten maar dat is dan net weer niet handig in een goed gevulde voetbalkantine. Haar woorden blijven in mijn hoofd hangen terwijl op mijn telefoon in een groepsapp twee prachtige jonge vrouwen mij trachten te ondersteunen in mijn beslissing die ik dit weekend moet nemen: met welke baan ga ik starten in 2024?

Een nieuw leven

Wat een bijzonder situatie is het toch ook. Midden in de rouwverwerking van mijn ‘privé ellende’, moet ik noodgedwongen op zoek naar een andere stabiele factor die ik gevonden dacht te hebben in mijn werk. Meerdere werkgevers willen oh zo graag met mij in zee en juist die keuze is dan zo enorm lastig te maken. In de afgelopen weken heb ik zoveel warme mensen leren kennen die zo enorm goed passen in mijn min of meer verplichte nieuwe leven.

Lachen door je tranen heen doe ik al een tijdje en alleen de mensen die dicht bij mij staan weten hoe ik mij echt voel. Het was op het randje en soms er over heen. Nu opbouwen en weer naar boven kijken, geholpen door bijzondere mensen die mij soms uit het niets kunnen raken.

Zo kreeg ik vanmorgen een lief berichtje van een oud-collega:

Geloof in je eigen kracht en je pure intenties. Je bent goed zoals je bent. Meer dan goed. Laat maar los dat je foute dingen zegt of doet. Dat kun je niet eens. Je hebt een hart van goud. En dat maakt jou zo speciaal.

Ja, dat voelt echt enorm goed. Lachen door je tranen heen. Ik ben er inmiddels een specialist in 🙂