Ik ben trots op mijzelf
Ik heb even getwijfeld aan de titel maar ik ben eigenlijk toch gewoon trots op mijzelf. Niet om wat ik bereikt heb want ik ben nog steeds onderweg in dit mooie leven. Ik kwam deze spreuk ooit eens tegen en die is blijven hangen. Ik heb vaker gedacht dat ik er al was en dat ik wat bereikt had. Iets van de top bereiken maar daar net zo hard enorm hard van afvallen.
Wat zou je überhaupt moeten bereiken in het leven? Ik ben me meer gaan beseffen dat ik nog steeds onderweg ben en dat ik daar zelf de grootste invloed heb. De laatste jaren ben ik mij daar bewust mee gaan bezighouden en ik moet zeggen dat het mij aardig goed afgaat inmiddels, maar ik moest van ver komen en moest er een flinke tol voor betalen.
Als midden twintiger zag ik lange tijd geen problemen toen in de grafische wereld belande. Uiteindelijk werd ik bij mijn werkgever weggeplukt door de grote leverancier. Dat was heel stoer. Het was ook heel stoer om ‘zoveel te verdienen’ dat ik van ziekenfonds naar de particuliere ziektekosten werd overgeheveld. Ik zat jaren later in treinen, soms vliegtuigen, hotels en had de eerste mobiele telefoon. OV-jaarkaart 1e klasse was heel stoer samen met de stropdas en laptop. De laptop ging echter nooit uit, de telefoon later al helemaal niet. Niet op vakantie en niet langs het veld bij het sporten van mijn kinderen. De wekelijkse 40 uur werden 60 uur en 60 uur werd nog langer.
Het lichaam schakelde uiteindelijk over naar een grote reset en een serieuze burn-out was het gevolg. Medicatie, gesprekken, weinig prikkels en veel ontspanning als het beste recept voor genezing. Een jaar lang volledig van het padje af maar vooral niet toegeven aan de buitenwereld. Voor een deel net doen alsof er niks aan is en je lichaam en geest niet de kans geven te ontgiften. Achteraf ben ik er ruim 2 jaar mee bezig geweest om weer enigszins terug te komen. De blijvende schade voor lief genomen.
Jezelf moeten hervinden als je dacht dat je er al was is pittig en kost veel littekens. Met een gevulde rugtas vol ervaringen vooruit kijken kan alleen met veel steun en vertrouwen vanuit je directe omgeving. Salaris en overig inkomen worden nu anders bekeken. ‘Wat heb je nodig’ in plaats van ‘ik wil en moet veel geld verdienen’. Ik voelde mij al jaren rijk maar de kracht van verandering zit hem juist in het meer en anders kunnen genieten van die rijkdom. Anders kijken naar het samengestelde gezin, naar vrije tijd, onze fotografie e.d.
Ik ben uiteindelijk aangekomen (ja, ik weet het!) in de gezondheidszorg waar ik al snel mijn draai gevonden heb. Mensen die mij heel goed kennen staan daar dan ook niet echt van te kijken. Om mij te kunnen blijven oriënteren in de gezondheidszorg heb ik bewust gekozen voor de BBL opleiding Verpleegkunde en niet voor Verzorgende IG. Niet dat ik mezelf direct de ouderenzorg zie verlaten maar ik wil wel die mogelijkheid hebben als daar een reden voor zou zijn in de toekomst. Ook binnen de ouderenzorg heb ik zo meer keuzemogelijkheden als ik dat zou willen op termijn.
Eerst maar eens vlieguren maken op de werkvloer. Geen 60 uur meer zoals vroeger, zelfs geen 32 uur meer. Ik mag dan 53 jaar zijn maar besef dat ik als ‘bijna laatstejaars leerling verpleegkunde‘ nog genoeg te leren heb van mijn ervaren collega’s. Kijken en luisteren naar mensen is echt iets anders dan klinisch redeneren, wondzorg van chirurgische of traumatische wonden is echt iets meer dan een pleister plakken en het verwisselen van een suprapubische katheter vervangen is echt wat anders dan erotisch met een rietje in je navel spelen.
Maar……. over 14 maanden heb ik mijn diploma, wat er ook gebeurt! Ik ben trots op mijzelf om wie ik onderweg geworden ben, met zoveel plezier werk en zoveel gewaardeerd wordt door mijn geweldige collega’s.
