Inspiratie tot verandering van leven
Een paar jaar geleden kwam ik een dame tegen die de rotziekte ALS onder haar leden had. Achteraf was ze een bron van inspiratie tot verandering van mijn leven. Ze had een belangrijke bijrol op de bruiloft van haar zoon. Een bijrol die eigenlijk ook een hoofdrol was want ze was niet alleen getuige van de bruidegom, iedereen die aanwezig was wist immers ook dat deze bijzondere vrouw de strijd tegen ALS binnenkort zou gaan verliezen.
Aan het einde van de lange dag was ik niet alleen vol van de prachtige bruiloft maar ook vol bewondering van deze vrouw. In de gesprekken die we gedurende de dag hebben gehad, had ze mij onbewust flink aan het denken gezet. Achteraf was dit pas het begin van een andere manier van denken en uiteindelijk ook een andere manier van leven.
Deze vrouw was ooit een buurvrouw geweest toen we in de personeelswoningen van psychiatrisch centrum Bloemendaal woonden. Nu heet dit alweer jaren Parnassia. Tot die bruiloft had ik haar jaren niet gezien. Barbara en ik mochten deze mooie bruiloft fotograferen als bruidsfotografen. Dit doen we samen al enkele jaren een aantal keer per jaar. Het was een goed weerzien, ze was in staat om te stralen op deze bijzondere dag terwijl ze zo enorm ziek was.
Ze had het vermogen om je gedachten te lezen zo leek het en elk antwoord op haar vraag werd altijd goed opgeslagen bij haar. Haar ontging bijna niets en had oog voor elk detail. Haar ziekte had haar gekluisterd aan haar rolstoel en haar spieren werden meer en meer aangetast door die vreselijke ziekte maar met haar hoofd was niets mis. Verre van dat.
Ze was niet meer in staat om volledig voor haarzelf te zorgen. Op deze bruiloft waren vooral haar dochter en schoonzoon haar mantelzorgers. Dit ging echter zo enorm vanzelfsprekend en zo enorm liefdevol dat het me altijd bijgebleven is. Ik kreeg bijzonder veel respect voor hen. Prachtig hoe kinderen en hun aanhang omgaan met de ernstige ziekte van hun ouder. Inmiddels jaren verder, kan ik er zelfs jaloers op worden maar dat is een heel ander verhaal….
Aan het einde van de dag hadden we flink wat gesprekken met elkaar gevoerd. Op een gegeven moment zei ze dat ze het zo enorm mooi vond om te zien hoe Barbara en ik naar elkaar kijken. ‘Wat houden jullie intens veel van elkaar zeg! Ik zie de liefde in jullie ogen als jullie naar elkaar kijken’. Ze wenkte me om op gelijke hoogte te komen. Eenmaal mijn oor bij haar hoofd vervolgde ze: ‘Leg vooral de focus op jullie zelf en zorg dat de buitenwereld niet teveel invloed krijgt op je relatie. Leef je dromen achterna zoals jullie je leven willen invullen. Je rugzak is al flink gevuld, maak de rest van je leven waardevol met bijzonder veel liefde’.
Ik heb al een waardevol en liefdevol leven en voel me intens gelukkig antwoorde ik haar. Ze keek me aan en glimlachte. ‘Ik zie dat ook Wilco maar verlies het nooit uit het oog. We laten ons zo snel gek maken door onze omgeving, hoe andere mensen misschien wel niet denken of gaan reageren. Je bent niet oud, je hebt een jonge vrouw en samen hebben jullie nog een leven voor je’.
Een paar maanden later overleed ze in het bijzijn van haar kinderen, schoondochter, schoonzoon en 3 kleinkinderen. Ze heeft de regie tot zelfs na haar dood in eigen handen gehouden. Op de begrafenis werd er zelfs een vooraf opgenomen video afgespeeld waarin ze zelf het woord nam. Mooi en bijzonder. Op verzoek hebben we ook foto’s gemaakt vanaf het moment dat ze werd opgebaard in haar eigen huis t/m de gehele begrafenis. Zo enorm indrukwekkend.
Haar woorden bleven onbewust in mijn hoofd dwalen en gingen een eigen leven leiden. Mijn dromen achterna gaan. Wat waren mijn dromen eigenlijk? Waar zag ik mijzelf staan over een paar jaar? Ik wist het wel voor een deel maar durfde ik die stappen ook te nemen? Hoe gaat de omgeving reageren? Niet veel later was ik er uit en is de verandering begonnen. Barbara en ik hebben intussen een prachtige zoon samen en genieten we optimaal van het leven met ons gezin als middelpunt. Ik heb inmiddels mijn rijbewijs, werk in de zorg enz. enz. Het leven is pas begonnen…..
Dank je wel lieve Loes voor je woorden en kracht.
