Wat heeft het leven je gegeven?
Ik voel mij altijd een bevoorrecht mens. Zo stel ik mij ook op in mijn werk. Ik klaag zelden en bekijk het leven positief. Maar wat antwoord je als een cliënt zegt ‘Wat heeft het leven je gegeven?’ ‘Nog niet genoeg!’ haastte ik mij te zeggen maar dat klinkt zo inhalig. Ik ben een gelukkig mens maar ook erg dankbaar en zeker niet inhalig.
De dame in kwestie vroeg het mij eerlijk en oprecht. Ze maakte in de middag graag een praatje en waardeerde het enorm als ik, of een collega, daar even de tijd voor nam. Ze was de 80 net gepasseerd en is jarenlang getrouwd geweest. Het huwelijk was bewust kinderloos gebleven door haar medische ongemakken. Haar lichaam zou een zwangerschap niet kunnen voldragen. Ze moest het met pijn in haar hart accepteren.
Ik ben dankbaar als ik naar de eerste 54 jaar van mijn leven terug kijk. Niet omdat ik het leven cadeau heb gekregen. Nee, zeker niet. Maar wel omdat de puzzelstukjes uiteindelijk altijd weer in elkaar vallen. Ik voel mij trots als ik mag zeggen dat ik vijf kinderen heb in de leeftijd variërend van 5 tot 30 jaar. Veel mensen begrijpen dan gelukkig wel dat er dan meerdere moeders in het spel moeten zijn. Dat heeft gezorgd voor reuring in mijn leven die zich hebben uitbetaald in belangrijke levenslessen.
Het is best apart als dan een dame van over de 80 zegt dat ik meer meegemaakt heb dan haar, dat ik gelukkiger ben en dat ik het beter heb gedaan. Dat vraagt altijd om de nodige nuance. Ik vind dat dit soort gesprekken minimaal in een gelijk spel moeten eindigen. Allebei even veel geluk en liefde in ons leven en allebei mooie herinneringen om op terug te kijken. Gesprekken met cliënten wil ik altijd positief in hun voordeel afsluiten. Die glimlach doet mij altijd veel en een glimlach is zo enorm goed voor enig herstel in het hoofd 🙂
Het leven heeft mij simpelweg veel gegeven. Als ik naar mijn kinderen en vrouw kijk voel ik mij de rijkste man op aarde. Ik kijk ook niet met negatieve gevoelens naar het verleden maar kijk vooral met een positieve blik vooruit. Ik wil nog veel doen in mijn leven en ik hoop dat het mij ook gegeven wordt in goede gezondheid. Vooral dat laatste is zeker geen vanzelfsprekendheid als ik om mij heen kijk en luister. Enge diagnoses, onzekere vooruitzichten in de vriendenkring maken me bezorgd en soms onzeker.
Deze dame was blij dat ze haar hart eens kon luchten en in vogelvlucht hoorde ik haar levensverhaal. Een hard werkend mens die haar hele leven gezorgd heeft voor anderen en zichzelf heeft weggecijferd. Zoveel weggecijferd dat het haar gezondheid bedreigde. Uiteindelijk haar man overleefd, haar zussen overleefd en nu zielsalleen achtergebleven als laatste van de familie en eigenlijk ook geen sociaal netwerk van vrienden of andere bekenden. Zelfstandig in haar eigen huis blijven wonen is zelfs in het geding. Als oud-doktersassistente begrijpt ze maar al te goed dat de problemen in de gezondheidszorg alleen maar groter en groter worden. Ze is bang en onzeker voor haar nabije toekomst voor de zorg die ze nodig zal gaan hebben.
In het gesprek geeft ze een aantal keer aan dat God haar mag komen halen. Ze heeft niemand meer en haar lichaam gaat sneller achteruit dan haar scherpe geest. ‘Veel mensen begrijpen het niet als ik zeg dat ik wel klaar ben op deze aarde. Jij begrijpt mijn vast wel. Toch? Ze kijkt me vragend aan maar weet vast het antwoord al. Ik knikte bevestigend en zei de woorden die de oma van mijn eerste ex-vrouw wel eens gebruikte ‘uithuilen en opnieuw beginnen‘. Precies dat knul. Jij begrijpt het. Helemaal opnieuw beginnen!
Dit gesprek vond alweer enige tijd geleden plaats maar de vraag blijft in mijn hoofd hangen en ik moet er vaak aan terugdenken. Wat heeft het leven je gegeven? Tsja, bizar veel eigenlijk en toch heb ik het idee dat er nog veel meer mooie dingen gaan komen. Vijf kinderen zien opgroeien en een prachtige echtgenote aan mijn zijde. Ik ben de rijkste man op aarde!
Misschien zouden we allemaal eens goed moeten nadenken wat het leven ons gegeven heeft en wat je er nog van verwacht.
En de dame in kwestie? Ze woont weer in haar eigen appartement in de prachtige ‘Chinese Muur’ en ze kan nog steeds genieten van uitzicht over zee. Lichamelijk wordt het wel steeds wat minder. Maar de dames en heren van de thuiszorg zijn kanjers, vernam ik laatst van haar. God is dus nog niet bij haar geweest….
