Vandaag 4 jaar in dienst
Vandaag is het precies vier jaar geleden dat ik mijn eerste stap zette in de gezondheidszorg. Het was een begin van een onbekend avontuur. ‘Iets leuks vinden‘ is wat anders dan ‘een jongensdroom die uitkomt‘ en ‘helpen met opstaan‘ is wat anders dan ‘verpleegtechnische handelingen uitvoeren‘. Dat laatste zag ik mezelf dan ook nog echt niet doen, het wassen en aankleden van een persoon die halfzijdig verlamd is, bleek al een flinke klus die niet te klaren was zonder enige vorm van kennis. Vandaag 4 jaar in dienst. Alsof het gisteren was.
Wilco in de gezondheidszorg op zich was nog niet eens zo verwonderlijk. Wat wel verwonderlijk was dat ik toch bewust heb gekozen voor de 4-jarige MBO opleiding Verpleegkundige op 50-jarige leeftijd. Waar begon ik aan! In een tweetal gesprekken met een teamleidster en een praktijkbegeleidster werden de mogelijkheden besproken en werd mijn CV tegen het licht gehouden. Voor de zekerheid nog een test op het MBO Mondriaan en toen was het toch wel duidelijk dat niveau 4 voor mij prima te doen moest zijn.
Eerlijk gezegd nam ik het ter kennisgeving aan want wat wist ik nu van niveaus of functies binnen de gezondheidszorg? Het werd me toch al snel duidelijk dat een niveau 4 binnen de ouderenzorg toch wel bijzonder was en zeker als je er aan begint als je nog nooit in de gezondheidszorg gewerkt hebt. Zusters met ruim 20-30 jaar ervaring keken mij dan ook gek aan en hadden er maar weinig vertrouwen in. Een mannelijke 50+’er die wel even verpleegkundige denkt te gaan worden in deze vrouwenwereld! Dat moet ik zien!
Nou, ze gingen het zien want ik liep niet weg voor een inco meer of minder, een losgesprongen katheterzak of ‘die altijd zeurende mevrouw van kamer 101‘. Daarnaast stond ik open voor elk gesprek, had een luisterend oor en stond altijd klaar voor collega’s. Naast 24 uur op de werkvloer was er natuurlijk ook nog eens twee dagen school. Het werd een enorm zwaar jaar maar ik liet mij niet kennen. Niet in de laatste plaats omdat ik enorm kon bouwen op mijn gezin maar inmiddels ook het respect kreeg van mijn collega’s. Ik bleef overeind en ik leerde snel. Op school maar ook zeker op de werkvloer.
Empathie werd het toverwoord in de afgelopen vier jaar. Het kwam in elk gesprek weer terug met werk- en praktijkbegeleiders en in elk formulier werd het een paar keer benoemd. Ik nam het steeds maar weer ter kennisgeving aan want ik vond het zelf eigenlijk niet zo bijzonder. Luisteren naar de ander, het gevoel van de ander kunnen begrijpen en soms gewoon voelen…… Is dat nou echt zo bijzonder?
Terugkijkend op de afgelopen vier jaar heb ik in korte tijd zo enorm veel geleerd. Niet alleen qua zorginhoudelijke zaken zoals verpleegtechnische handelingen, klinisch redeneren, medisch rekenen en dat soort onderwerpen, ook mijn kijk op de gezondheidzorg in het algemeen. Zelfs mijn kijk naar anderen, mijn kijk op de politiek en het hele beeld van de maatschappij zelf, is in de afgelopen vier jaar best veranderd.
Werken in de gezondheidszorg is een verrijking van je leven heb ik ervaren. Zeker als je op latere leeftijd in deze bijzondere wereld stapt. Je rugzak met levenservaring bied je grote voordelen in je opleiding en in je werk zelf. Ik heb in de afgelopen vier jaar nog niet 1 dag spijt gehad van deze carrièreswitch.
Per 1 februari ben ik een gediplomeerd empatisch verpleegkundige 🙂 . Ik ga al die voortgangsgesprekken en -formulieren echt nog eens missen. Nog lastig te geloven dat ik nu echt klaar ben met de opleiding. Diploma-uitreiking: vrijdag 3 februari a.s. 🙂
Vandaag 4 jaar in dienst. Tsja, gelukkig blijf ik er jong bij 🙂
