Op zoek naar haar eigen waarheid
Ze zit er wat troosteloos bij. Ze wacht op haar enige zoon die allang had moeten komen en dus veel te laat is. In werkelijkheid is hij pas net weg. Ze weet het niet meer, ze kan het zich niet meer herinneren. Even later staat ze weer op en loopt weer doelloos door de gangen van het verpleeghuis op zoek naar haar eigen waarheid.
Twee jaar geleden kwam ik haar voor het eerst tegen. Ze kwam revalideren op onze revalidatieafdeling waar ik met zo’n ontzettend veel plezier heb gewerkt. Samen met een fantastisch zorgteam, en alle disciplines hieromheen, werkten we vol overgave aan de terugkeer van onze cliënten naar hun eigen huis. Ook deze dame kwam enkele weken bij ons logeren.
Opeens liep ze daar weer door de gang, zoekende zoals altijd. Ze was opgenomen op een andere afdeling van ons verpleeghuis. Thuis was het niet meer te doen om het zomaar te omschrijven. Ze heeft geen rust, is altijd zoekende. Is het niet in haar kamer, is het niet in haar huis, tsja dan naar buiten toe…..
In eerste instantie wilde ik haar ontlopen zo in de eerste dagen van haar verblijf. In mijn beleving kon het alleen maar onrust geven als ze mij wellicht zou herkennen. De eerste twee keer verliep dit prima maar opeens hoorde ik toch uit onverwachte hoek een stem zeer verontwaardig reageren. ‘Denk jij dat je zomaar voorbij kunt lopen als je toevallig geen rode schoenen aan hebt?’ Waar ben ik toch aan begonnen met die rode schoenen schoot het even snel door me heen. Ik draaide mij rustig om en reageerde zo verbaasd mogelijk. ‘Ja, schaam je maar! Na zoveel jaren samen gewerkt te hebben loop je me zomaar voorbij’.
Ik heb niet met u samen gewerkt mevrouw maar ik heb u verpleegd toen u hier 2 jaar geleden kwam revalideren. Weet u het weer? Ze had er geen boodschap aan en reageerde er simpelweg niet op. Ze pakte mijn arm en sleurde mij bijna door de gang. ‘Mijn zoon komt zo, of die is er al, maar ik heb zijn sleutelbos kwijt geraakt en die moet hij wel terug hebben straks.’ Ik liep een stukje met haar mee en begreep al snel dat ze vast niet op andere gedachte was te brengen. Na enkele minuten begreep ze toch wel dat ik weer naar mijn eigen werkzaamheden moest en ze zou alleen verder gaan zoeken.
Niet veel later zag ik een email van onze teamleider dat er een nieuwe mevrouw was opgenomen bij de buren. Ze loopt wat vaker door de gang dan jullie mogelijk gewend zijn. Laten we even een oogje in het zeil houden was de algemene boodschap. Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik de dame in kwestie in mijn ooghoeken door de gang zag lopen op onze afdeling. Zullen we samen even teruglopen naar uw eigen afdeling lieve dame? Zo ging het die dag, en de dagen erna, nog een aantal keren. Tegen beter weten in en ook dat was prima. De ene keer met een sleutelbos in haar hand, dan weer een krant maar ook met kledingstukken die niet van haar zijn.
Is dat niet van mij? Ja hoor, die heb ik zelf gekocht. Nee hoor, dat is de sleutelbos van mijn zoon. Die moet hier ergens zijn. Haar verhalen zijn aandoenlijk en ik zou zo graag willen voor haar dat het de waarheid is. Ze blijft op zoek naar haar eigen waarheid. Zo ging het vast thuis ook. Mensen die door de onrust in hun hoofd naar buiten gaan en niet meer weten waar ze zijn en hoe ze weer naar hun eigen huis terug moeten lopen.
Ze krijgt met regelmaat bezoek en ze blijft van mening dat we vroeger jarenlang hebben samengewerkt zodra ze mij ziet lopen. Ze weet ook precies waar en met wie. Mijn naam blijft ze associëren met rode schoentjes maar dat is het enige wat wel berust op de waarheid.
Een op de vijf mensen krijgt dementie. Bij vrouwen is de kans nog groter: een op de drie vrouwen krijgt tijdens haar leven dementie. Hoe ouder, hoe groter de kans op dementie. Boven de 90 jaar heeft maar liefst 40 procent van de mensen een vorm van dementie. Door de vergrijzing en het ouder worden van de bevolking zullen in 2040 ruim een half miljoen mensen lijden aan dementie. Andere risicofactoren die een rol kunnen spelen bij het ontstaan van dementie zijn erfelijke factoren en bepaalde leefstijlgewoonten zoals roken. Lees meer over de risicofactoren en het voorkomen van dementie.
De dame blijft lopen door de gangen van ons verpleeghuis op zoek naar haar eigen waarheid. Als we onze verbeelding iets laten spreken, een luisterend oor bieden van tijd tot tijd en haar liefdevol blijven verzorgen waar nodig…. dan zal ze zich thuis gaan voelen en zal de regelmaat en afleiding haar onrust beheersbaar maken.
Foto ter illustratie. Fotograaf Gundula Vogel via Pixabay
