Het bezoek voor altijd in het hart

Zonder dat je het weet maak je herinneringen voor de ander die bij blijven. Zo sprak ik vanmorgen een man die door mijn toedoen het bezoek aan zijn vader nooit meer vergeet. Het bezoek voor altijd in het hart zei hij vanmorgen.

In mijn weekenddienst liep ik vanuit de apotheek naar een afdeling en keek eens naar buiten hoe de zon de wereld weer wat mooier maakte. Op het fietspad voor ons verpleeghuis zie ik een man naast zijn fiets staan. Toen ik nog eens wat beter keek was deze man aan het zwaaien en misschien wel naar mij. Ik zwaaide netjes terug maar had echt geen idee wie het was. Toen ik de trap af liep, liep hij op de hoofdingang af met een glimlach. Ik besloot even te wachten, niet in de laatste plaats om eens te horen waarom deze meneer zo nodig uitbundig naar mij moest zwaaien.

‘Hoi’, riep hij uitbundig, ‘ik stond even aan die prachtige herinnering van mijn bezoek van ruim twee jaar terug te denken. Mijn vader mag dan inmiddels overleden zijn, maar door jou blijft het bezoek voor altijd in het hart. Wat een toeval dat jij dan nu net voorbij loopt door de gang. Ik moest je wel even de hand schudden!’

Mijn radertjes maakten even flinke overuren maar opeens kon ik de link leggen. Deze meneer is een keer bij zijn vader op bezoek geweest en dat ging niet vanzelf om het zomaar te zeggen. Ik moest beide heren weer even op hetzelfde spoor krijgen en dat is ook gelukt. Het was een prachtig gezicht weet ik mij nu weer te herinneren. Een verhaal van vroeger, dat ik ooit van zijn vader kreeg te horen, rakelde ik weer op toen zijn zoon op bezoek kwam. Niet veel later volgde er die klik dat het jongetje uit zijn verhaal, de grote man was die voor hem stond.

Dementie is vaak pittig, niet alleen voor de persoon zelf, maar zeker ook voor zijn/haar omgeving. Het bezoek had bij de zoon erg veel indruk gemaakt en gelukkig een zeer prettig verloop. Herkenning is niet vanzelfsprekend maar in dit geval, om een mooi verhaal van vroeger er bij te betrekken, verliep het goed en dat is prachtig om te beleven.

Ik hoorde dat zijn vader inmiddels is overleden kort na de verhuizing vanuit ons verpleeghuis naar een ander verpleeghuis. De verhuizing was vooral een wens van zijn dochter vanwege de reisafstand. Dochter was vrijwel dagelijks bij haar vader. De zoon, zoals bekend in dit verhaal, een stuk minder frequent om wat voor reden dan ook.

De zoon vertelde dat hij bijna maandelijks langs ons verpleeghuis fietst, even stilstaat voor de deur en nog eens goed denkt aan dat gedenkwaardige moment dat zijn vader hem weer herkende nadat ik het verhaal van camping Ockenburg memoreerde. Het bleek de laatste keer geweest te zijn. ‘De zorg in het andere huis was niet zo creatief en empatisch betrokken als jij’.

Dus je gaat mij nooit meer vergeten grapte ik luchtig op. Dat had ik beter niet kunnen zeggen. Hij greep mij vast, kreeg een flinke knuffel en de tranen liepen over zijn wangen. ‘Het bezoek voor altijd in het hart maar dat was alleen mogelijk dankzij jou. Nee, ik ga je nooit meer vergeten’, snikte hij in mijn oor.

Ik stond even aan de grond genageld en liet zijn emotie even goed op mij inwerken. Wat mooi dat ik zoveel indruk heb gemaakt terwijl ik gewoon mijn werk uitvoerde en even logisch nadacht. Wat is het toch mooi om in de zorg te werken en te zorgen voor anderen. Meneer en ik spraken nog enkele woorden en gingen ons eigen weg weer. Ik met medicatie vanuit de apotheek naar een afdeling en hij stapte weer op zijn fiets om zijn ritje naar het Westland te volbrengen.

Het bezoek voor altijd in het hart. Blij dat ik hier mijn bijdrage aan kon leveren twee jaar geleden. Tot op de dag van vandaag heeft dat een enorme impact op deze man blijkt maar weer.