Het leven gelaten accepteren

Het was in één van mijn eerste dagen bij mijn nieuwe werkgever dat ik haar leerde kennen. Ze moest op tijd geholpen worden omdat ze in het ziekenhuis werd verwacht voor een ingrijpende operatie. Met een handvol zieke werknemers was het een puzzel en kwam het even goed uit dat ik nog als ‘boventallig’ vermeld stond op het rooster. ‘Ik help de dame in kwestie wel even’ floepte ik er spontaan uit op de vroege ochtend. Niet veel later kreeg de uitspraak ‘het leven gelaten accepteren’ voor mij een diepere betekenis.

Bij binnenkomst zat mevrouw wat ongemakkelijk een flink stuk fruit te schillen aan haar tafeltje. Toen ik me aan haar voorstelde en aangaf wat ik zo vroeg op haar kamer kwam doen, maakte ze direct aanstalten om te stoppen zodat ik haar direct kon gaan helpen. Doet u maar rustig aan mevrouw, u heeft nog tijd genoeg om uw ontbijt te nuttigen. Ja, maar jullie hebben het druk en ik wil jullie niet ophouden was haar directe antwoord. Mijn missie is om u over een uur beneden te hebben. Zolang we niet de trap nemen is er dus alle tijd van de wereld. Ze keek naar haar elektrische rolstoel waar ze in zat en schoot in de lach.

Nou, je bent wel de vrolijkste op de vroege ochtend mag ik je verklappen, maar ik ben op van de zenuwen eerlijk gezegd. Ik wordt vandaag geopereerd en dat zit me toch niet helemaal lekker gaf ze toe. Mag ik bij u aan tafel komen zitten zodat u even rustig kunt ontbijten? Ach wat ben ik toch weer een oen, natuurlijk mag je gaan zitten maar dat ben ik niet gewend hoor. We keken elkaar eens goed in de ogen aan en zag een dame met een warm hart en angstige ogen.

Ik stelde me voor als de nieuwe praktijkverpleegkundige en dat ik zojuist toevallig had gehoord dat mevrouw ooit heeft gewoond in het zorghuis waar ik mijn carrière in de zorg ben begonnen. Ja, dat Drees was een mooi huis. Niet dat ik het hier niet goed heb, maar ik had het daar fijn en voordat ik goed en wel gewend was moest ik weer gaan verhuizen omdat het werd gesloten. Maar ik heb geleerd het leven gelaten te accepteren. Nu zit ik hier en heb het er fijn. Een ruime tweekamer appartement, prachtig uitzicht en lieve mensen in de zorg. Moet ik al naar de badkamer want ik ben lastig te helpen hoor?

Begrijpen doe ik het niet

Ach mevrouw, we hebben alle tijd. Er staat u een ingrijpende operatie te wachten dus elk vitamientje in uw lijf is er één van waarde. Langzaam kwam er iets van ontspanning en genoot ze van haar fruit. Weet je broeder, mijn hele lichaam wordt door littekens bij elkaar gehouden. Van boven tot beneden ben ik al eens geopereerd geweest maar God heeft me nog niet gehaald. Daar zal hij dan vast een reden voor hebben antwoorde ik kordaat. Nou, verslikte ze zich half, ik heb wat te stellen gehad in mijn leven. Veel pijn en veel verdriet. en dan ook nog eens zoveel ingrijpende operaties, ziektes enz. Ik moet daar echt eens met hem over praten binnenkort. Het leven gelaten accepteren is een manier van overleven geworden maar begrijpen doe ik het niet.

Ze bewoog haar rolstoel handig richting de badkamer en ik pakte haar klaargelegde kleding alvast van de stoel in de slaapkamer. Wat fijn dat juist jij mij komt helpen broeder. Waarom juist ik vroeg ik haar. Je bent zo relaxed en vriendelijk. Dat heb ik echt even nodig. Doet u uw verhaal maar hoor dame, ik vind het fijn dat ik u op uw gemak stel. Dat was niet tegen dovenmansoren gezegd want in het volgende half uur kreeg ik in een notendop haar hele levensverhaal te horen. Van een onbevredigend zwaar huwelijk, de dood van haar man en kinderen, haar ziektes en haar bizar veel en zeer complexe operaties. Deze vrouw had echt een onvoorstelbaar zwaar leven achter de rug.

Biblebelt

Hoe kunt u dan nog zo positief in het leven staan vroeg ik mij oprecht af. ‘Ik hecht veel waarde aan het geloof en dat houdt mij op de been’, zei ze stellig. Kom jij uit een christelijk nest? Mijn moeder is geboren in Zoutelande, mijn opa gaf les op de Driestar in Gouda, mijn moeder woonde in Genemuiden en werkte in Achterveld, oom voor de RPF in de gemeenteraad van Zwolle. Moet ik even verder gaan? Oh, dat is de hele Biblebelt merkte ze fijntjes en vol bewondering op. Ik ben Rooms-katholiek van huis uit, vervolgde ze, en met veel passie en betrokkenheid.

Ik keek haar eens goed aan en zei dat zelfs de paus met zo’n leven als dat van haar, van het balkon was gesprongen met een handvol Nederlandse bloemen. Ze schoot in de lach en maakte aanstalten om me een knuffel te geven. Het geeft me rust. Ja, en water! riep ik en veegde een traan van haar gezicht.

Nadat ze gewassen en aangekleed was, haar tasje met kleding voor de komende twee dagen ziekenhuis ingepakt had en de laatste papieren had gecheckt, kwam de spanning bij de dame toch weer op haar gezicht. Het leven gelaten accepteren vind ik een wereldprestatie van formaat merkte ik op. Mijn oom noemde het ooit ‘lachen door je tranen heen‘ merkte ik maar weer eens op. Ik veegde nog een traan van haar gezicht en begeleide haar naar beneden en gaf haar een bak koffie bij de receptie. We keken elkaar nog eens goed aan. Je bent een prachtig mens broeder, dank je wel voor nu en graag tot over twee dagen. Zorgt u er maar voor dat u straks goed op de tafel ligt want anders heeft u een gat in uw rug. Ze lachte door haar tranen heen. De uitspraak zou ze nooit meer vergeten beloofde ze me.