Elke dag een stukje van jezelf verliezen

De vrolijke man van een paar maanden geleden wordt steeds stiller. Hij loopt, rolt eigenlijk, een beetje met zijn ziel onder de arm. Deze binnenvetter heeft al flink wat meegemaakt in zijn leven maar weet ook dat het leven een beperkte houdbaarheid heeft. Elke dag een stukje van jezelf verliezen noemt hij het zelf.

Zijn fysiotherapeut had het vorige maand al min of meer ook al gezegd tegen hem maar hij zou zo graag wat anders gehoord hebben. Nooit meer kunnen lopen of zelfs nooit meer echt kunnen staan zonder hulp. Hij had zo graag verbetering bij hemzelf gezien maar hij moet toegeven dat zijn lichaam niet veel beter gaat worden. Sterker nog, het wordt alleen maar minder.

Hij houdt zich groot want hij heeft nooit anders gedaan. De van oorsprong beresterke man behoudt gelukkig nog zijn nodige humor, ook al moet hij er steeds meer zijn best voor doen. Als hij uit bed komt dan gebruiken we bij hem een actieve lift om hem goed in zijn rolstoel te kunnen laten zitten. Praktisch geen enkel gevoel in zijn benen, maar hij kan er een moment op staan ook al voelt hij dat zelf niet. Zijn krachtige armen helpen hem daarbij.

De dagen vulde hij graag met zijn grote vriend op de patio bij het grote TV-scherm, samen ‘een rondje rolstoel rollen’ door het pand en bij goed weer ook even lekker buiten ‘rollen’. Nu, twee weken na het vertrek van deze grote vriend naar een andere verpleeghuis, rolt hij een stuk minder fanatiek door de gangen heen. Zijn grote vriend was de 90 al gepasseerd, flink hardhorend en stronteigenwijs. Het maakte hem niet zo heel veel uit. Samen is altijd nog beter dan alleen in een verpleeghuis. ‘Je moet de dag toch doorkomen’.

Allemaal onzin

Van de week hadden we enkele serieuze gesprekken over het leven, zijn leven. Specifieker: het naderende einde van zijn leven. De artsen waren weer geweest en die maakten van een mug een olifant was zijn mening. Voorzichtig vroeg hij mijn mening omdat we het goed met elkaar kunnen vinden. ‘Die steunkousen zijn toch allemaal onzin. Wat kan mij dat nou schelen als die benen dikker zijn dan normaal. Ik voel ze al niet meer dus wat maakt het uiterlijk nog uit? Van mij hoeft het allemaal niet maar die twee (artsen) maken er nogal een punt van.’

Hij heeft niet altijd het vermogen om zijn eigen ziektebeeld juist in te schatten. Hierdoor kan hij zich soms best opwinden als hij goede raad krijgt van collega’s, artsen of de fysiotherapeut. Ook krijgt hij hulpmiddelen aangeboden voor o.a. een betere lighouding maar dat wordt vaak weggewimpeld als ‘onzin’ of ‘dat werkt toch niet’.

Dat is wel een beetje kortzichtig vriend, begon ik maar rustig. Het vocht in uw onderbenen is echt niet zo enorm onschuldig. Zeker niet nu het vocht naar de bovenbenen en hoger is verplaatst na een paar dagen steunkousen aan gehad te hebben. Daarnaast hebben de artsen ook vocht achter zijn longen geconstateerd en is dhr bij minimale inspanning snel kortademig.

Decompensatio cordis

‘Je kijkt er wel serieus bij Wilco. Zo ken ik je niet’. Hij keek me toch wat bedrukt aan. Ik legde hem uit wat de oorzaak van al dat vocht zou kunnen zijn. Het vasthouden van vocht in de benen en achter de longen kan duiden op hartfalen. Bij hartfalen is de pompkracht van het hart ernstig verminderd. Decompensatio cordis is de Latijnse benaming voor hartfalen.

Het gevolg van decompensatie is dat het bloed niet voldoende wordt rondgepompt, de vitale organen komen hierbij in gevaar. Doordat de circulatie iets stagneert en de vaten gaan vernauwen, blijft er in de weefsels veel vocht achter dat normaal gesproken als het ware wordt meegezogen met de circulatie mee.

‘Pleur toch op met je vocht vasthouden man! Ik pis me helemaal leeg!’ Hij probeerde het luchtig te brengen maar zag dat hij best schrok. De artsen hadden hem echt wel goed uitgelegd waarom hij nu plaspillen kreeg en dat de dosering ook nog eens extra werd verhoogd. Mijn uitleg was waarschijnlijk beter te begrijpen en/of hij nam het van mij beter aan.

‘Elke dag een stukje van jezelf verliezen valt me zwaar Wilco. Ik voel niks van onderen, laat staan dat ik weet of ik plas of wat dan ook. Ik moet aan jullie vragen of ik meerdere keren per dag verschoond kan worden en dan moet ik weer met die lift omhoog enz. enz. Het is niet fijn voor mij en ik moet jullie storen terwijl jullie het al zo druk hebben.’

Altijd eindigen met een lach

Daar komt dan ook de term ‘zeikerd’ vandaan merkte ik luchtig op. Hij keek mij aan en we schoten in de lach. Kom gewoon naar ons toe en als ik er aan denk kom ik gewoon ook naar u toe. Laten we samen zorgen dat u uw vocht goed kunt afdrijven uit uw lichaam. Laten we er vooralsnog vanuit gaan dat de medicatie goed gaat aanslaan. Als u ook open en eerlijk vertelt wat u voelt dan kunnen de artsen u ook beter beoordelen. Natuurlijk verliezen we elke dag een stukje van ons leven. Ik net zo goed als u, maar laten we er ook vanuit gaan dat er voor onze allebei nog stukjes genoeg zijn.

Zo, dat was er ook weer uit 🙂

Hij keek mij aan en gaf mij een hand toen hij inmiddels weer in zijn rolstoel was gehesen. ‘Dank je wel weer voor je wijze woorden Wilco. Ik kan de hele wereld aan maar ik ben soms zo enorm bang voor de nabije toekomst.’

• Ga ik snel dood Wilco?
• Niet in mijn dienst vriend, niet in mijn dienst.
• Lul 🙂 

Tsja, Elke dag een stukje van jezelf verliezen. Dat doen we allemaal maar als je een kwetsbare oudere bent dan heeft dit veel meer impact….