Achter elke deur je eigen ouders helpen
Mijn carrière switch blijft vaak een onderwerp van gesprek. Veel mensen willen vaak van mij weten of de overstap moeilijk was en hoe ik er überhaupt toe ben gekomen om de zorg in te gaan. Je hoort dan ook vaak termen zoals ‘ik zou het je niet na kunnen doen‘ of ‘voor de zorg moet je geboren zijn‘. Volgens mij is het veel simpeler dan anderen doen denken. Achter elke deur je eigen ouders helpen. Dat is de basis van mijn instelling op de werkvloer.
Hoe ik dit werk kan doen ligt vooral op de manier zoals ik naar mensen kijk. Het zal vast iets van karakter zijn maar ik denk ook vooral een belangrijk stuk van je opvoeding in combinatie van levenservaring en leeftijd. Wat ik in mijn werk doe is niet veel meer dan zorgen voor mensen. Meer specifiek: zorgen voor oudere en kwetsbare mensen.
Deze mensen wonen in een verpleeghuis, vaak tot aan hun overlijden. Als ik naar mijn werk ga, ga ik dus naar hun huis. Als ik aan het werk ben, help ik hen waar nodig in hun eigen huis. Zet dit even in het juist perspectief in je eigen situatie thuis. Wat verwacht je van iemand die bij je thuis komt omdat hij/zij je komt helpen bij iets wat je zelf niet meer kan?
Als zij-instromer van 50+ kijk je natuurlijk ook anders tegen de zorg aan dan een BOL-student die net een paar weken op het MBO zit. Zorgen voor de ander is je al niet onbekend als je op eigen benen staat, getrouwd bent en kinderen hebt. De leeftijdsdiscriminatie in andere branches kan in de zorg juist het tegenovergestelde bewerkstelligen.
Alles begint met respect naar je cliënt en hun leefomgeving. Alsof ik mijn eigen ouders help. Werken in de zorg is voor mij dan ook niet veel anders dan achter elke deur mijn eigen ouders ga helpen. In essentie maakt het opleidingsniveau dan ook niet uit in de zorg. De basis is zorgen voor de ander. Dat kan iedereen in zijn werkzame leven vanaf, zeg maar, 16 jaar t/m 68 jaar, in elke kleur, soort of wat dan ook. Waarschijnlijk om die reden heb ik zelden zo’n diversiteit aan mensen op de werkvloer gezien. Daar kan geen enkele andere branche tegenop!
Natuurlijk komt er veel meer bij kijken als verpleegkundige in de ouderenzorg, maar de basis is zorgen voor de ander met wat die persoon zelf niet meer kan. Kort gezegd: de ADL. Algemeen Dagelijkse Levensverrichtingen (ADL) zijn handelingen die mensen dagelijks in het gewone leven verrichten. In de zorg gebruiken we dit om aan te geven in hoeverre iemand nog zelfredzaam is. Voorbeelden van ADL zijn in en uit bed komen, aan- en uitkleden, eten, drinken, medicijnen innemen, bewegen en lopen, praten en naar het toilet gaan. Voor mensen met een beperking kunnen deze verrichtingen een dagelijkse opgave zijn.
Ik ben in de gelukkige omstandigheid dat ik beide ouders nog mag hebben en dat ze vooral elkaar nog hebben en samen zelfstandig in een appartement wonen. Ze zijn we van dezelfde leeftijdsgroep als de mensen die ik op mijn werk verzorg. Pas vroeg iemand mij of mijn ouders ‘al achteruit aan het gaan zijn‘. Ik vind dat altijd zo’n negatieve klank hebben. Ik heb dan ook maar geantwoord dat ze ouder worden. Dat dekt de lading en er is geen woord van gelogen.
We kunnen rustig stellen dat de 80+-ers die nu in onze verpleeghuizen wonen, hard hebben gewerkt en veel hebben meegemaakt in hun lange leven. Nu ze onze hulp nodig hebben, verdienen ze het juist om zorgzaam en met veel respect behandeld te worden. Ze wonen in een verpleeghuis in het laatste deel van hun leven en dat vraagt respect, waardigheid en ook veel empathie.
Elke leerling en stagiair krijgt de zin van mij te horen en wordt er door mij ook op aangesproken als het anders is: Achter elke deur je eigen ouders helpen. Grootouders voor vrijwel alle leerlingen dan wel te verstaan. Het is een manier van doen, een manier van uitstralen en een manier van respect voor de ander tonen.
Mijn carrière switch is in dat opzicht dus niet zo heel spannend als het om zorgen voor de ander gaat. Dat zit in je en dat zie ik bij voorbeeld ook terug bij mijn eigen kinderen. Ja, daar ben ik best trots op. Wat mijn carrière switch dan wellicht wel bijzonder heeft gemaakt, is de opleiding MBO verpleegkundige zelf. Op je 50ste opeens weer naar school voor een vierjarige MBO-opleiding. Verpleegkundige wordt je niet zomaar en die vier jaar opleiding waren soms best pittig. Zeker als je je ook nog eens verpleegtechnische handelingen eigen moet maken. Ik sta er soms nog van te kijken dat het me nog gelukt is ook.
Achter elke deur je eigen ouders helpen. Ik hoop dat elke zorgverlener in de ouderenzorg zich dat voor ogen houdt. Zorgzaam, respectvol en met empathie je werk doen.
Oh ja, deze foto. Ja, dat zijn mijn ouders en ik vind het een geweldige foto 🙂
