Ze heeft er hard voor gestreden

Het prachtige mens die de term ‘de broeder met de rode schoentjes’ op de afdeling heeft geïntroduceerd is gisteren vertrokken naar een verzorgingstehuis. Haar eigen nieuwe plekje. Ze heeft er hard voor gestreden en ze kreeg het niet cadeau. Ze gaat me ontzetten missen zei ze nog en ik haar niet minder.

Met voor de kerst kwam ze binnen op onze afdeling. Zwakjes en angstig. Algehele malaise werd er genoemd in de papieren. Aansterken en weer naar huis werd het doel. Het leek allemaal zo simpel maar zo werkt dat vaak niet bij kwetsbare ouderen. Het werd een flinke opgave met veel tegenslagen. Doelen moesten bijgesteld worden en uiteindelijk kwam van uitstel ook afstel.

Een terugkeer naar huis werd het niet meer. Een beslissing die we op onze afdeling vaker gemaakt zien worden. Het is een beslissing die erg hard binnenkomt. Niet alleen bij onze cliënten maar ook bij familie. Mama of papa kan niet meer zelfstandig thuis wonen. Een alternatief moet gezocht worden en dan komt de papierwinkel van de gezondheidszorg in beweging. Welke indicatie is nodig, waar gaat de cliënt naar toe, wat heeft ze nodig en wat kan ze nog zelf? Hoe is het maar haar cognitie? Is dit tijdelijk en/of wat is de verwachting voor de langere termijn?

Het antwoord op die vragen geeft vaak het antwoord voor een volgend verblijf in een verpleeghuis, een verzorgingshuis, een aanleunwoning of kleinschalig wonen.

Dergelijke beslissingen hebben veel impact. Geestelijk, maar dat heeft vaak toch ook een lichamelijk uitwerking. Kwetsbare ouderen kunnen dan meer onzeker worden dan voorheen, hierdoor wellicht meer valgevaar e.d. Psychische klachten kunnen boven komen drijven of mensen zien per direct het leven niet meer zitten zoals ik al eerder schreef.

Deze prachtige dame was in staat om zich neer te leggen bij de beslissing om niet meer terug te keren naar haar eigen huis en ging vol voor een eigen kamer in een verzorgingshuis. Na veel tegenslag o.a. lichamelijk door een valpartij e.d. kwam het verlossende woord. Vol trots bracht ze mij persoonlijk op de hoogte. Waar gaat u naar toe verhuizen? Ik kon mijn oren bijna niet geloven. ‘Dat klinkt als een sexclub, een parenclub ofzo’ riep ik verbaasd. Ze schoot in de lach maar ze liet mij foto’s zien van het verzorgingshuis dat ik vond klinken als een sexclub. Maar…. ik beloofde direct dat ik langs zou komen als ze was gesetteld.

Maar, zoals zo vaak, komt dan ook de angst en onzekerheid om de hoek kijken. Een verhuizing is niet niks voor iemand op leeftijd. Ze werd er zelfs wat verward van en kon vooral liggend in bed de meest vreemde dingen door elkaar halen. Zo kon het zijn dat mevrouw in de nacht alarmeerde en vroeg aan de nachtdienst waar toch die broeder was met die rode schoentjes. ‘Waarom wilt u dit nu weten?’ vroeg de nachtdienst. ‘Nou, volgens mij wilde hij nog naar die sexclub met mij’. Mijn collega van de nachtdienst was niet de beroerdste om dit netjes te rapporteren in het zorgdossier 🙂

Terwijl de kamer bijna klaar was en de ontslagdatum net bekend werd, sloeg het noodlot weer toe: Covid-19 positief. De gezondheid van mevrouw was al niet al te sterk. Niet veel later snakt ze naar adem en even (echt dagen lang!) was 3 liter zuurstof per minuut niet voldoende om normaal te kunnen functioneren. Dat doet ontzettend veel met een mens, zowel psychisch als fysiek. Ze doet een jasje uit waar ik dacht dat de jas allang uit was……

De neerwaartse spiraal was bijna op de grond maar ze geeft niet op. Ze krabbelt op uit het niets. De zuurstof kon worden afgebouwd naar 0 en dat is echt een prestatie op zich. Erg verzwakt maar ze vecht door. Niet veel later is ze weer in staat om achter haar rollator te kunnen lopen. Niet veel beter dan als ik uit de kroeg kom rollen, maar ze deed het wel weer even! Ze verbetert elke dag weer beetje bij beetje.

Ze heeft er hard voor gestreden en ook al wil ze ons niet missen, ze is vast dolblij in haar eigen ‘nieuwe huis’. Ik heb beloofd dat ik haar kom opzoeken. Alleen of met één of twee geweldige collega’s. Natuurlijk met mijn rode schoentjes want die horen bij een sexclub. Daar waren we dan wel weer eensgezind over. Net als dit verhaal. Ik vertelde haar dat ik een verhaaltje over haar ging schrijven. ‘Als je er maar inzet dat ik keihard geknokt heb om hier weg te komen! Dat ik jou zo ontzettend ga missen en dat ik ga janken als je bij mij op visite komt’. Bij deze mooie prachtige vrouw 🙂

‘Ik maak even een foto van ons samen. Die foto wil ik graag gebruiken bij mijn verhaal. Mag ik hiervoor uw toestemming? *klik* “Oh tjezus, wat erg zeg! Ben ik dat? Ik herken mijzelf niet! Kan jij die rimpels niet weghalen op de foto? Ik lijk wel een oud mens!’ Daar is niks meer van te maken merkte ik fijntjes op. ‘maar….. ik zal er juist extra rimpels bij maken, ook bij mij. Dan krijgen we een kunstfoto. Dan lijkt het nog wat’. ‘Doe jij maar wat je goed lijkt. Je weet dat ik je met alles 100% vertrouw’.

Ik: ‘Mevrouw, ik ga u echt missen’ besloot ik echt oprecht.

Zij: ‘Hou maar je kop anders ga ik janken. Jullie zijn allemaal schatten. Ook die zuster. Hoe heet ze ook alweer…..?

Ik: ‘Ik heb het op uw briefje geschreven hoe mijn collega heet. Net als gisteren en ook op dat andere papiertje op uw rollator’.

Zij: ‘Pff.. alsof ik dat zou kunnen vergeten!’.

Van het weekend stuur ik haar een kaart. Ja, inderdaad met mijn rode schoentjes op de voorkant. Ik ga haar echt missen. Ze heeft er hard voor gestreden. Veel plezier in je sexclub lieve vrouw 🙂