Zij gelooft in mij
Op je 50ste een carrière switch maken naar de gezondheidszorg vraagt flink wat aanpassing. Niet alleen van mijzelf maar zeker ook van mijn gezin. Ik twijfelde aan mijzelf om deze stap te durven maken. Maar als er één iemand achter mij staat dan is het mijn vrouw. Zij gelooft in mij, onvoorwaardelijk en een leven lang. Zonder haar had ik de stap naar de zorg nooit durven maken!
Niet meer elk weekend vrij, werken in de avond en misschien ook wel ‘s nachts. Dat was een eng vooruitzicht. We deden immers alles samen, sliepen nooit alleen en genoten van elk weekend. Weinig sportwedstrijden van de twee voetballende zonen kunnen bekijken, minder aanwezig op verjaardagen, een andere indeling voor Eckhardt Fotografie verzinnen en minder tijd samen. Minder tijd samen? Achteraf bleek het reuze mee te vallen.
Werken in de zorg, ze zag het mij zo doen. Sterker nog, ik zou er in uitblinken volgens haar. Mensen helpen was immers mijn kracht. Ons succes met fotografie was toch ook al gebaseerd op wat we voor anderen konden doen. Niet zozeer op het verdienen van geld. Liefde is de basis voor alles zoals een vrouw ooit tegen ons zei. Al het andere is ondergeschikt.
Ze had een locatiemanager van een zorghuis gesproken. Na een telefoontje zat ik vrij snel achter elkaar aan tafel met een teamleidster, een praktijkbegeleidster en personeelszaken. Na een AMN-test op het ROC Mondriaan was het opeens snel beklonken: werken in de zorg en starten aan een 4-jarige MBO opleiding. Eerste jaar twee dagen in de week naar school, de overige leerjaren één dag.
Pff, waar ben ik aan begonnen? Kan ik wel tegen bloed? Ik kan die verpleegtechnische handelingen toch nooit leren? Twee dagen in de week naar school op mijn leeftijd? Ik leer dat allemaal toch niet meer?
Maar zij gelooft in mij, neemt mij bij de hand en steunt mij als geen ander. Door haar wennen we snel aan de wisselende diensten. Het gezin past zich aan en vindt zijn draai door haar. Ook mijn oudste kinderen zijn trots op hun papa. We genieten van de momenten dat we wel samen zijn en nu veel intensiever.
Hoe laat ik ook uit mijn werk kom, zij wacht op mij en vraagt hoe mijn dienst was. Vol belangstelling wil ze weten hoe het gaat op mijn werk en op mijn opleiding. Als het even kan word ik zelfs uit mijn werk gehaald door mijn vrouw en jongste zoon. Even de sfeer proeven en een beeld krijgen bij mijn verhalen op de bank. Een vrouw die betrokken is bij je werk voelt heerlijk en geeft mij veel kracht. Ze begrijpt dan ook alles wat ik bedoel als ik over mijn werk praat. Ze begrijpt de spanning, het plezier maar ook de hoge werkdruk en soms, het verdriet.
Juist mijn enthousiasme verdiende een podium vond mijn vrouw. Op haar aanraden ben ik dan ook deze website begonnen. Verhalen delen met veel plezier en ik wordt de laatste weken meer dan eens bijna verlegen van de reacties en de hoge kijkcijfers. Bizar dat zoveel mensen Wilcoindezorg.nl zo leuk en interessant vinden.
De opleiding vliegt voorbij en over iets meer dan een half jaar ben ik gediplomeerd Verpleegkundige. Wow, wat gaat dat snel en wat gaat het goed. Nooit geweten dat het zo’n enorm succes zou worden. Ook nooit durven dromen dat deze oudere man nog zo goed in de arbeidsmarkt is komen te liggen. Dat wordt nog wat als ik over een tijdje mijn diploma kan laten zien!
Ze had gelijk, zoals zo vaak de laatste jaren. Het verlegen meisje is een daadkrachtige vrouw geworden. Ze kent mij als geen ander, soms nog beter dan mijzelf. Prachtig en dankbaar dat we elkaar zo kunnen versterken. Liefde is zo ontzettend mooi!
