Het vierde leerjaar is nu al een beproeving

Op 1 februari van dit jaar begon mijn laatste leerjaar als ‘leerling Verpleegkundige’. Het vierde leerjaar, de laatste loodjes. Even knallen en het diploma is binnen. Toch? Niet helemaal. Immers, het vierde leerjaar is nu al een beproeving.

Het is vast een samenloop van omstandigheden maar een goed leerklimaat is er even niet. Voor leerlingen in de gezondheidszorg is dat vast nooit een geplaveide weg. Zeker niet toen daar opeens de Covid-19 op de wereld verscheen. Het mag dan heel stoer klinken om opeens als essentiële werknemer betiteld te worden maar ik ben er natuurlijk helemaal niks mee opgeschoten. Sterker nog: ik bracht Covid-19 mee naar huis en niet alleen heeft vrouwlief nog steeds ‘long-Covid’, ook onze jongste man van bijna vijf heeft nog steeds klachten voortkomend uit zijn Covid-19 besmetting.

Verdienmodel

Ik ben zeker geen klager en zie altijd het positieve in van de dingen die gebeuren met mij en om mij heen. Zo heb ik inmiddels mijn draai gevonden op mijn nieuwe afdeling en heb ik inmiddels de eerste praktijkexamens met succes afgerond op de werkvloer. Maar toch, het vierde leerjaar is nu al een beproeving. Gezondheidszorg, dus ook de ouderenzorg, is in Nederland een commerciele bedrijfstak geworden dus moet er geld verdiend worden. Zonder geld gaat de werkgever failliet en staan we op straat. Daar is niks vreemds aan maar in de praktijk in de ouderenzorg is het natuurlijk wel een beetje vreemd: geen geld, geen zorg?

Budgetteren is het toverwoord in combinatie met cliënten met de juiste indicatie. We hebben er in Nederland een verdienmodel van gemaakt. En dat in een bedrijfstak waar alleen hoog boven in de markt geld wordt verdiend en op de werkvloer is er pure armoede. De grote farmaceuten en zorgverzekeraars tegenover het zorgpersoneel aan bed met de cliënt, de kwetsbare oudere, als lijdend voorwerp.

Lang verhaal kort: er moet bezuinigd worden op plaatsen waar inmiddels al alles is wegbezuinigd. Waar achterstallig onderhoud is geaccepteerd en elke reparatie wordt gevierd als een overwinning. Vrijwel elke zorgorganisatie heeft er mee te maken en het einde is nog niet in zicht. Oh ja, er is nog een klein probleempje: in de zorg staan er maar liefst 40.000 vacatures open! Maar dit is al zolang dat ook dit inmiddels is geaccepteerd.

Ik denk dat ik binnenkort maar een online petitie ga organiseren. Er moet echt maar weer eens geklapt gaan worden voor de zorg! Gewoon even met z’n allen buiten gaan staan en eens flink gaan klappen voor als die essentiële mensen die in de zorg werken. Dat heeft ons in de begintijd van de Corona pandemie immers ook zoveel goed gedaan. Toch? Uh… nee, geen ene bil! Dom gedoe was het!

Nu al trots

Maar goed, ik zit in mijn laatste jaar van mijn opleiding verpleegkunde en op zich ben ik daar alleen al erg trots op. Dit jaar begon met flink tegenslag en het einde is vast nog niet van in zicht. Het past wel bij de opleiding om zo gehard te worden op de werkvloer. Behoud de ‘helicopterview’, wees innovatief en reageer adequaat op elke onvoorziene situatie. Nou, daar weet ik inmiddels alles van en er komt vast nog veel meer aan 🙂

Het houdt mij scherp en ik lig gelukkig op schema om al mijn overige praktijkexamens ruim voor het einde van dit jaar al te kunnen afronden. Ik kan gelukkig terugvallen op een aantal geweldige collega’s die de klappen van de zweep inmiddels kennen en ruime ervaring hebben in de zorg. Mijn ‘procesmatig denken’ en ervaring in crisismanagement helpen ook flink mee. Samen gaan we de oorlog winnen zeggen we al tegen elkaar en mijn woord hebben ze inmiddels. Ik ben er immers bijna! Als ik mijn diploma ontvang in februari, dan gaat niet alleen de vlag uit. Dan is ook tijd om een paar geweldige collega’s te gaan bedanken voor hun steun en toewijding. Misschien inmiddels een klein tafeltje maar wel met een goud randje 🙂

Vast staat dat er een hete zomer aankomt met erg weinig personeel en daar blijft het vast niet bij. Cliënten de zorg bieden die ze nodig hebben zal altijd boven aan staan. De ouderenzorg blijft een hectische wereld zodra je op de werkvloer staat. Naar buiten is dat best lastig uit te leggen. Geen dag is hetzelfde en dat maakt het eigenlijk ook zo enorm waardevol. Het vierde leerjaar is nu al een beproeving en ik kijk uit naar de rest van het jaar.