Zoiets maar dan anders
De vier schooljaren op het ROC Mondriaan zitten er op en wat heb ik veel mogen leren. Trots dat ik me straks een verpleegkundige mag gaan noemen maar dat ging natuurlijk niet vanzelf. Ik keek op tegen de verplichte verpleegtechnische handelingen tijdens de skills lessen. Leren op school is één, maar hoe gaat het dan in de praktijk? Bij echte mensen? Nou zoiets, maar dan anders werd er dan altijd weer gezegd.
En daar was geen woord van gelogen! Natuurlijk was ik gespannen voor al die verpleegtechnische handelingen. Dat was toch niks voor mij? Ik ga toch niet een echt mens injecteren of sterker nog: een oudere vrouw voorzien van een katheter, een stoma verschonen of een maagsonde inbrengen via de neus? Maar…. de skills lessen op school brachten daar stapje voor stapje verandering in.
Het verwijderen van hechtingen leek mij nou niet het leukste klusje om te doen als verpleegkundige. Toch werd dit tijdens de les zodanig eenvoudig gebracht dat ik in de veronderstelling was dat het in de praktijk ook wel een klein klusje zou zijn. De hechtingen werden op pleisters bevestigd en door deze bij elkaar op te plakken konden we als klas flink oefenen. Met een gezellige klas als die van mij was het al snel hilariteit alom. Zeker als de twee leerkrachten er nog eens wat bijzondere ervaringen bij vertellen vanuit het werkveld.
Is dit nou veel anders dan in het echt? Die vraag werd vrij vaak gesteld maar ook daar kwam toen weer ‘zoiets, maar dan anders’. Ietsje anders maakte ik er maar van. Begin vorig jaar startte ik net op de ravalidatieafdeling en hoorde de arts zeggen dat de hechtingen van een cliënt er vandaag wel uit mochten. Mijn werkbegeleidster keek mij even aan en ik had net even teveel zelfvertrouwen want ik zei net iets te snel: ‘nou, dat kan nooit ingewikkeld zijn’.
Stitch cutter
Ik ook altijd met mijn grote bek 🙂 Ik pakte de benodigde spullen en liep samen met mijn werkbegeleidster naar de kamer van de betreffende cliënt. De pleister met de nephechtingen zaten nog god op mijn netvlies dus ik verwachtte een klein kunstje te kunnen doen. De hechtingen moesten verwijderd worden bij mijn grote vriendin dus dat moest helemaal goed komen. Ze sprak mij ook nog even een beetje moed in toen de de stitch cutter zag: ‘Als je mij 1x in mijn flikker snijdt, dan ram ik dat mes dwars door je strot‘.
Samen met mijn werkbegeleidster haalden we de pleisters weg van de hechtingen en ik ging al bijna in de houding staan. Maar wat was dat? Waar waren de hechtingen? Wie heeft die hechtingen zo slecht geplaatst? De moed zakte mij in de schoenen toen mijn werkbegeleidster ook nog eens aan gaf dat de wond mooi was geheeld en de hechtingen er prachtig uitzagen. Prachtig? Het is een ramp! Die dingen krijg ik er nooit uit! (zie foto onderaan dit bericht!)
Pff, waarom had ik nou gezegd dat ik het wilde doen? Ik kon niet meer terug en de zweetdruppels liepen over mijn hoofd en rug. Wat een gepriegel en wat is het toch eng als je dat nog nooit bij een mens gedaan hebt. Het resultaat was er naar maar ik kon me wel gelijk gaan verschonen. Pff, wat een klus was dat zeg! Maar….. wel voltooid, dus die handeling kon worden afgetekend! Zo werkte dat voor elke handeling op de werkvloer.
De opmerking ‘zoiets maar dan anders’ heb ik in mijn verdere opleiding nooit meer onderschat 🙂
