Met de wondconsulent op safari door de wijk

Afgelopen vrijdag mocht ik met de wondconsulent op safari door de wijk. Op onze afdeling in het verpleeghuis hebben we op dit moment niet zo heel veel cliënten met wonden en ik was van mening dat mijn kennis van wondzorg wel een verdieping kon gebruiken.

Nu liet deze afspraak nogal op zich wachten want binnen mijn rooster bleek het maar erg lastig om even een dagje uitgepland te worden voor ‘een kleine stage’ in de wijkzorg. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om een vrije dag hiervoor in te zetten. Uiteraard krijg ik de uren we weer terug bij mijn verlofuren.

Het was überhaupt mijn eerste ervaring in de wijkzorg en ook mijn eerste echte kennismaking met de werkzaamheden van een wondconsulent. Het bleek een bijzondere ervaring met uiteindelijk een emotioneel slot aan het einde van de dag.

Het werkveld van de wondzorg is dynamisch en divers. Zowel op het gebied van het herkennen van wonden met een vertraagde genezingstendens,  als op het gebied van preventie en wondbehandeling. Daarbij  is er binnen de wondzorg steeds meer aandacht voor de factoren die van invloed zijn op de wondgenezing, voeding, pijn, leefstijl en de omgeving. Binnen onze organisatie is er geen betere specialist als de wondconsulent op dit gebied. Voor mij de uitgelezen kans om mijn kennis te verbreden!

Leerzaam

De dag begon bij een man met een flinke wond op zijn scheenbeen door o.a. extreme kalkafzetting. De beste man was jonger dan ik en dat was direct al het grote verschil met mijn eigen werk in de ouderenzorg. Op de vroege ochtend was dit eigenlijk ook best confronterend. Zorg verlenen aan iemand die jonger is dan ikzelf was bij mij tot op heden nog niet voorgekomen. De wondconsulent gooide er flink wat termen uit als ze het had over allerlei soorten wondmaterialen, behandeling en rapportage. En dat om 08.00 uur op een vrijdagochtend. Ja, ik ga heel veel leren vandaag 🙂

Met de wondconsulent op safari door de wijk betekende qua afstand dat we pendelden tussen grofweg het Haagse Zuiderpark tot en met Kijkduin. De wondconsulent wordt vooral ingeroepen als de reguliere thuiszorg bepaalde wonden graag beoordeeld wil zien, dat er een wond(-behandel)plan gemaakt moet worden of de wond zo intens is dat alleen de behandeling uitgevoerd kan worden door de wondconsulent of doorverwezen moet worden naar het ziekenhuis. We hebben dan ook flink wat veelzijdige wonden gezien, bij even zovele verschillende personen. Ieder huisje heeft zijn kruisje en vooral verschillende verhalen. Een prachtige ervaring. Soms moest ik echt weer even terugdenken aan Farce Majeure en/of Man bijt Hond.

Aan het einde van de middag bezochten we een bijzondere man. Hij was aan het herstellen van een CVA, was net de dag ervoor gedotterd en had een enorme wond met een erg slechte doorbloeding. Na één zin werd al direct duidelijk dat deze meneer niet voor één gat te vangen was en had hij een enorme drive om volledig te herstellen. We praatten wat over het verleden en we hadden enkele raakvlakken met beelden van het vroegere Loosduinen en enkele, voor ons, bekende Loosduiners. ‘Dan ken je die en die ook wel’ Ja, natuurlijk ken ik die. Ik herkende u ook wel bij binnenkomst. Een praatje was snel gemaakt.

Passie en emotie

De wondconsulente doet haar werk met uiterste precessie maar vooral ook met veel passie. Nadat ze uitvoerige wondzorg had verleend, gaf ze aan dat ze heel voorzichtig optimistisch was over de een dag eerder uitgevoerde dotterbehandeling. Deze opmerking had en enorm emotionele lading die voelbaar was door het hele huis. Een sprankje hoop, een stapje in de richting van herstel. Hoe klein ook, dit nieuws had deze man, maar ook zijn directe omgeving, echt even nodig. Daar was zichtbaar lang op gewacht.

Ik was geraakt door deze emotie en gunde het deze man zo enorm. Ook de opluchting en passie van de wondconsulent was zo enorm puur. Wow, wat een gebeurtenis eigenlijk en ik mocht het meemaken. Met de wondconsulent op safari door de wijk. Het was echt een mooie ervaring.

Van de week liep ik de wondconsulent weer even tegen het lijf in de gang van ons verpleeghuis. ‘Hoe gaat met hem?’ vroeg ik erg nieuwsgierig. Het gaat heel erg goed, de wonddoorbloeding gaat steeds beter enz enz. De technische details waren misschien wel minder belangrijk dan de manier waarop ze keek en het vertelde. Zoveel passie en zelfs ook emotie! Wat een betrokkenheid en wat is dat toch mooi om dat bij een collega te zien. Haar cliënt heeft een reële kans op herstel en dat roept een bijzonder gevoel op. Het raakte haar zichtbaar en mij eigenlijk ook. Veel respect voor deze prachtige dame.

Ik wordt zeker geen wondconsulent maar ik heb nu wel een kleine kijk op wijkzorg gekregen. Mijn overstap naar de thuiszorg is zeker nog niet ter sprake maar voor het eerst zeg ik nu wel: zeg nooit nooit 🙂