De absolute essentie van zorg
Luisteren, een arm om iemand heen, een hand vasthouden. Er gewoon zijn voor iemand. Ik denk dat dit de absolute essentie van zorg behelst. Vooral in de ouderenzorg, waar veel kwetsbare ouderen hun regie van leven verliezen en hier enorm veel moeite mee hebben.
Je hoeft niet al teveel empathie te hebben om te bedenken dat het flink frustrerend is dat je iemand anders nodig hebt om naar het toilet te kunnen gaan. Als die iemand anders ook nog eens niet in de buurt is of met iemand anders bezig is, zal je dus even moeten wachten hetgeen de frustratie alleen maar groter maakt. Het is maar een klein voorbeeldje maar zorg zit veel en veel dieper.
Warme zorg leveren zie ik als vertrouwensband. Elkaar begrijpen, elkaar aanvoelen. Als zorgverlener weten wat er speelt in iemands hoofd, de situatie overziet en handelt waar nodig ook preventief en niet alleen op afroep. Het geeft veel rust bij de zorgvrager en dus ook in je eigen werk. Zo wordt zorgen voor elkaar iets moois en verzacht het vaak ook de flinke werkdruk want dat blijft toch wel een dingetje.
Die ene extra persoon?
Die ene persoon extra op de werkvloer zou zo veel kunnen uitmaken. Net even wat extra zorg kunnen leveren door een gesprek wat langer te kunnen voeren, een hand wat langer vast te kunnen houden of gewoon vrij concreet: misschien een keer iemand extra kunnen laten douchen. Het zijn de zorgen in het verpleeghuis die we als zorgverleners moeten dragen en die vaak zo enorm onbekend blijven buiten de muren van het verpleeghuis. Die ene persoon gaat niet meer komen…
De zorg in verpleeghuizen staat zo enorm onder druk. De werkdruk is flink te noemen en dan overdrijf ik toch echt niet. Het management de schuld geven is erg simpel maar het probleem ligt natuurlijk op een hele andere plaats en een oplossing is even niet zo snel gevonden. Wijzen naar de politiek is één maar ook dat levert nog geen oplossing.
Konden we soms maar even toveren. Wensen uit laten komen. Niet alleen voor onze lieve mensen maar misschien ook wel een keer voor onszelf. Maar we zijn zorgverleners en geen tovenaars. We doen ons best en vaak nog meer dan dat. Het wordt vast wel gezien.
Een luisterend oor
De absolute essentie van zorg is de ander helpen waar het niet meer gaat. Kwetsbare ouderen die een leven lang hard hebben geleefd en gewerkt onder mindere omstandigheden dan wij nu hebben. Kwetsbare ouderen in de lichamelijke zin maar zeker ook geestelijk. Inmiddels zijn of haar partner verloren, eigen kinderen hebben moeten begraven en/of alleen nog over zijn van het hele gezin van toen….
De impact op de persoon kunnen begrijpen en een luisterend oor aan kunnen bieden. Het werken in de ouderenzorg is zo enorm dankbaar. Ook het tillen, draaien, duwen of welke lichamelijke inspanningen ook, in de ouderenzorg is het aanpoten maar je weet waar je het voor doet. De ander gerust kunnen stellen, kunnen troosten, kunnen helpen waar het zelf niet meer gaat.
De absolute essentie van zorg mogen we nooit vergeten maar we moeten er wel voor blijven strijden. Luisteren, een arm om iemand heen, een hand vasthouden. Er gewoon zijn voor iemand. Ik heb er mijn werk van gemaakt en ik ben daar enorm trots op!
