Toch maar een boek schrijven
Het werd me al vaker gezegd en ik heb er lang over nagedacht. Na een goed gesprek gisteren, is de kogel door de kerk: ik ga toch maar een boek schrijven. Mijn carrièreswitch naar de zorg is bewogen geweest en het bleek een juiste beslissing te zijn geweest. Na mijn 50ste weer vier jaar in de schoolbanken, gecombineerd met onregelmatige werktijden in een verpleeghuis om het diploma Verpleegkundige binnen te slepen. Het verhaal in het kort kwam al eens in dit boek te staan.
Bewogen jaren
Mijn verhalen op mijn website worden veel gelezen. Keer op keer hoor ik geluiden dat ik deze verhalen echt moet bundelen en uitgeven. De afgelopen periode heb ik veel gesproken over de impact die deze carrièreswitch heeft gehad op mijn leven, mijn gezin en mijn kijk op de gezondheidszorg. Maar ook hoe ik er toe kwam om te solliciteren, waarom ik weer de schoolbanken in ging en wat het mij uiteindelijk heeft gebracht. Het is nogal bewogen geweest om het netjes uit te drukken. Vier jaar buffelen op de werkvloer, een pittige schooldag, thuis werken aan je huiswerk. Dit alles in combinatie met een gezin en ook nog eens Corona tijdens een groot deel van mijn opleiding. Nu alweer ruim een jaar als gediplomeerde aan de slag, inmiddels weer alleenstaand en ook nog eens van werkgever en functie gewisseld.
‘Ik denk dat je een goede keuze zou maken om al jouw ervaringen te delen in een boek. Niet alleen je verhalen tot nu toe in de ouderenzorg maar vooral ook je kijk op de wereld in relatie tot jezelf als mens tot nu toe’.
Het was een opening tot een lang gesprek gisteren. Wat zou er dan allemaal nog meer in dat boek moeten wat interessant zou zijn voor een lezer? Ik was er nog niet direct van overtuigd maar gaandeweg het gesprek werd me veel duidelijk en kreeg ik het besef dat het allemaal best bijzonder is geweest en eigenlijk nog steeds is. Niet iedereen gaat na zijn 50ste weer naar school voor een carrière in de zorg. Toch maar een boek schrijven?
Ja, ik ga het doen!
Ik heb besloten het gewoon te gaan doen. Een boek over mijn carrièreswitch maar ook over de periode daarvoor, de opleiding, de impact in het gezin, de vreselijke periode met Corona, de getemperde euforie toen het diploma op zak was, wat ik met dit diploma op dit moment doe en nog wil gaan doen. De inmiddels gepubliceerde verhalen op mijn website mogen natuurlijk niet ontbreken, uiteraard aangevuld met nieuwe verhalen.
Nu ga ik nooit over één nacht ijs dus dat boek zal niet morgen klaar zijn, ook niet volgende maand. Ik zal er rustig de tijd voor moeten nemen. Deze schrijver kan zich niet even twee maanden terugtrekken op Ameland ofzo. Naast 36 uur werken in de ouderenzorg is er privé ook nog genoeg te doen. Een boek schrijven waar mensen wat aan hebben vraagt een flinke voorbereiding denk ik. Ook zal ik een juiste uitgever moeten vinden die niet alleen mijn boek wil gaan uitgeven maar mij ook wil begeleiden in dit hele proces.
Had ik nog maar de kans
Maar de kogel is door de kerk. Mijn besluit staat vast. Ik ga toch maar een boek schrijven want er valt genoeg te schrijven over de afgelopen 5 jaar in de gezondheidszorg. Wel vind ik het enorm jammer dat juist de mensen die het er om doen niet meer mee maken wat voor werk ik nu doe met het diploma Verpleegkundige. Dat hoort bij het leven en dat heb ik inmiddels ook wel geaccepteerd. Maar ik had zo graag willen laten zien waar ik nu sta. Zo had ik nog graag lieve Loes willen laten zien waar ik nu sta in het leven en wat ik gedaan heb met haar woorden. Het is me dan helaas niet gelukt om de liefde te behouden, maar heb mijn dromen zeker nagejaagd na ons korte gesprek.
Ook zou ik mijn oompie Ad zo graag willen laten zien wat ik tot nu toe bereikt heb en wat mijn verdere plannen zijn in de zorg. Wat zal hij trots geweest zijn. Mijn leven ziet er in alle opzichten anders uit dan voordat ik de zorg in ging. Dat is een gegeven maar ik ben nog steeds erg trots op de stappen die ik heb gezet tijdens de opleiding en na het behalen van mijn diploma tot nu toe.
