200 verhalen op Wilco in de Zorg.nl

Dit is mijn 200ste bericht/verhaal op mijn website! Met veel energie wilde ik mijn dagelijkse werk gaan beschrijven. Na mijn carrière switch naar de zorg, in het bijzonder de ouderenzorg, merkte ik veel onbekendheid in mijn omgeving betreft wat de ouderenzorg nu eigenlijk wel inhoudt. Mensen kennis laten maken met de ouderenzorg werd mijn doel. 200 Verhalen verder dus nu. Een mijlpaal om te benoemen want het ging eigenlijk niet vanzelf.

Op 7 oktober 2021 om 20:37 uur plaatste ik mijn eerste bericht op deze website. Mijn overstap naar de ouderenzorg heeft flink wat verbaasde blikken opgeleverd. Niet iedereen gaat na zijn 50ste weer de schoolbanken in om een verpleegkundige te gaan worden. Zeker niet als je totaal geen enkele zorgervaring hebt en voorheen vooral in de grafische ICT werkzaam bent geweest. Tsja, ik deed het wel en ik heb er nog geen enkel moment spijt van. Mijn eerste dag in de zorg vergeet ik dan ook nooit meer. Enorm trots was/ben ik toen mijn carrière switch ook nog eens werd opgenomen in een prachtig boek zoals ik beschreef in dit verhaal. De gehele tekst uit dat boek heb ik later ook op deze website geplaatst in dit verhaal.

Een beetje billenwassen van oude mensen. Dat was eigenlijk het enige beeld wat er bestond als ik zei dat ik in de ouderenzorg ben gaan werken. Dat dit maar een fractie is van al je werkzaamheden was bij velen natuurlijk onbekend. Reden genoeg om mijn prachtige, en soms ook zeer trieste, momenten in de ouderenzorg met de buitenwereld te delen. Aangemoedigd door mijn toenmalige echtgenote begon ik met veel enthousiasme een nieuwe website en de eerste verhalen trokken zowaar veel lezers. Gaandeweg ontstond er een vast aantal bezoekers en dat is tot op heden nog steeds zo. Wekelijks worden mijn verhalen soms meer dan 1000x gelezen en daar ben ik stiekem best trots op.

Soms enige radiostilte

Toch is niets wat het lijkt want deze website heeft ook enkele keren een stille periode gekend. Even een periode zonder een pakkend verhaal uit de ouderenzorg. Zo was mijn verschil van inzicht met mijn manager een reden om te veranderen van werkgever met pijn in mijn hart en was mijn verhaal inspiratie even weg. Maar het was vooral mijn onverwachte scheiding die zorgde voor een periode zonder updates op deze website. Opeens alleen in een huis in plaats van een gezin met twee thuiswonenden kinderen hakte er goed in. Nee, 2023 was een rot jaar voor mij. Zelfs heden ten dage gaat het allemaal nog niet vanzelf. Mensen in mijn directe omgeving weten daar alles van. Het is soms zelfs bizar te noemen. Desalniettemin heb ik deze website in stand gehouden en volgen de verhalen inmiddels weer wat meer regelmatig.

Elke werkdag in de ouderenzorg is immers weer anders. Er is geen dag hetzelfde en dat maakt het ook zo gevarieerd. Ik noem een verpleeghuis ook wel eens de maatschappij in het klein. Binnen de muren van een verpleeghuis gebeuren immers leuke en minder leuke dingen. Je bent gehouden aan protocollen maar je doet ook wat je hart je ingeeft. Je werkt met collega’s waar je voor door het vuur zou gaan terwijl je anderen soms even flink de oren zou willen wassen. Het verloop van collega’s, management en bewoners juich je soms toe en soms heb je er simpelweg moeite mee. Hetzelfde geldt voor de omgang met de familieleden van bewoners. Met de één bouw je een bijzondere band op terwijl je een ander juist achter het behang wil plakken. Echt, het is de maatschappij in het klein.

Een boek uitgeven?

200 Verhalen in één website en het einde is wat mij betreft nog lang niet in zicht. Sommige lezers vonden en vinden nog steeds dat ik de verhalen zou moeten bundelen in een boek. Ik heb daar zelfs al eens over gesproken met een uitgever. Echter mijn echtscheiding heeft hier voor nogal wat vertraging gezorgd. Ik had even wat andere zorgen aan mijn hoofd om het maar even netjes uit te drukken. Empathisch zijn mag dan vaak een voordeel zijn maar het is ook een flink nadeel heb ik ervaren als je onverwachts wordt geconfronteerd met narcisme. Het heeft me verrast maar vooral veel pijn gedaan. Herstellen kan je dan zeker niet alleen en er volgde best een lange tijd van verwerking. Of ik ooit nog eens een boek uitgeef? Die kans is zeker nog aanwezig. Anderzijds zijn er ook gedachten om mijn dagboek van de afgelopen tweeënhalf jaar op papier te zetten en uit te geven. Volgens kenners is daar ook zeker een markt voor. Ik hou het in beraad op dit moment.

Werkzaam zijn in de ouderenzorg betekent ook om leren gaan met de dood. Een verpleeghuis is immers de laatste halte voor een bewoner. Een laatste verhuizing in afwachting op de dood. Dat klinkt wat cru maar het is wel de realiteit. Die stap maakt veel los bij een bewoner en hun directe familieleden. De ene praat daar makkelijk over, voor de ander is het erg moeilijk onderwerp. Bijna niemand wil dood maar het is immers wel een gegeven dat we allemaal eens de wereld weer gaan verlaten.

Als emotie de hoofdrol speelt

In een aantal verhalen heb ik getracht te beschrijven hoe ik met de dood omga. Hoe het voelt als een bewoner overlijdt, welk verhaal er achter zit en hoe we als verpleeghuis altijd zo’n pakkende uitgeleide doen. Sommige verhalen blijven al weken, soms maanden in concept staan. De wil om een verhaal te schrijven is er dan zeker wel, maar lukt het me niet om er een leesbaar verhaal van te maken. Zo is het bijvoorbeeld nog niet gelukt om een verhaal op papier te zetten van een overleden bewoner die ikzelf ruim 40 jaar heb gekend. Je professionele werkhouding op je werk behouden terwijl je thuis al kan janken bij een Disney film is af en toe best lastig als het hierom gaat. De emotie speelt dan een te grote rol.

Maar… deze website heeft nu 200 verhalen. Blader eens rustig door al deze verhalen en laat je verbazen wat er allemaal in een verpleeghuis gebeurd, hoe mijn route verliep om überhaupt een verpleegkundige te worden of hoe ik mijn eigen inbreng geef aan mijn werkzaamheden. Het zijn stuk voor stuk verhalen die uit het hart zijn geschreven en waarvan geen woord is gelogen.

Op naar de volgende 200 verhalen!