Praten met je ogen

Altijd beleefd en correct blijven is het devies voor winkelpersoneel maar dat geldt natuurlijk ook voor zorgpersoneel. Dat lukt de één beter dan de andere en sommige mensen kiezen voor de gulle  middenweg: die praten met hun ogen. Je krijgt een netjes antwoord maar hun ogen zeggen duidelijk iets anders.

Ik heb twee collega’s gehad die ‘heer en meester’ waren in het ‘praten met je ogen’. Helaas werken ze nu beide ergens anders ik zal eens trachten te beschrijven hoe dat soms ging bij ons op de afdeling.

Zo kan ik mij een situatie voor de geest halen dat een cliënt op de afdeling flink last had van obstipatie. Dat is natuurlijk voor de dame in kwestie erg vervelend maar als je in een rolstoel zit en niet zelfstandig kan staan, kan het ook een extra inspanning vragen van het zorgpersoneel. De dame in kwestie was zojuist uit bed geholpen door mijn collega en werd naar de huiskamer toegereden om daar te kunnen ontbijten. Net toen mijn collega wilde weglopen om de volgende cliënt te gaan wassen, aankleden en uit bed te tillen, werd ze alweer geroepen door de dame die ze net had gebracht.

De dame ‘voelde ernstige aandrang’ en wenste direct naar het toilet gebracht te worden. Mijn collega antwoorde vriendelijk dat ze mevrouw best wilde gaan helpen maar dat mevrouw mogelijk beter eerst kon gaan ontbijten. ‘Nee, ik moet nu echt. Ik weet het zeker’. Mijn collega ging geen discussie aan en hielp mevrouw met de actieve lift op het toilet. Ze deed de deur dicht en wachtte op de gang tot mevrouw klaar was.

Ze helpt u graag hoor!

Binnen een minuut kwam er echter een kreet ‘nou, er komt niks. Zet me maar weer in de rolstoel want ik wil ontbijten’. Ik zag de ogen van mijn collega in vuur veranderen maar hoorde haar netjes reageren ‘Wilt u het niet nog even proberen?’. Mevrouw reageerde afwijzend en ze werd door mijn collega weer met de lift in haar rolstoel gezet en naar de ontbijttafel gereden. Net toen mijn collega weer naar de gang wilde lopen riep mevrouw wederom dat ze nu toch echt weer ernstige aandrang had. Het vuur in de ogen van mijn collega spoot er bijna uit maar ze bleef netjes in de beantwoording naar mevrouw toe. Later hoorde ik van collega dat mevrouw op haar slaapkamer ook al 2x ‘ernstige aandrang’ had gehad zonder resultaat.

Ik riep nog even snel naar mevrouw dat mijn collega haar nog best een keer op het toilet wilde zetten. Oh, dat gezicht van mijn collega! 🙂 Ik maakte me snel uit de voeten! Prachtig om het vuur in de ogen van mijn collega te zien. Zeker als ik niet veel later vraag om mevrouw nog eens op het toilet te zetten want ik heb er helaas geen tijd voor. Ze zei niks maar ik zag in haar ogen dat ze wilde zeggen ‘sterf jij ff lekker af tot voorbij je knieën!‘ Als we op dat moment weer eens naast elkaar in onze vertrouwde voetbalkantine hadden gestaan had ik vast en zeker een klap te pakken gehad 🙂

Zuster met de groene zorgjas

De andere collega had tijdens een werkdag een klein meningsverschil met een cliënt gehad. De cliënt vond dat ze niet op de juiste volgorde was geholpen zoals ze het gewend was en wilde graag een klacht indienen. Mijn collega had meermaals proberen uit te leggen waarom de wens van mevrouw niet elke ochtend waar gemaakt kon worden omdat we met verschillende collega’s werken, onze cliënten niet op een vast tijdstip uit bed kunnen halen en dat we vaak al heel blij zijn als we eens genoeg personeel hebben. Daarnaast verloopt de wondzorg conform het voorschrift van de arts en niet volgens de zin, en vooral, geen zin van de cliënt. Mijn collega bleef netjes en beleefd, ook na het aanhoren dat mevrouw een klacht wilde indienen.

Niet veel later kwam er een dame de afdeling oplopen. Ik herkende haar niet maar ze gaf aan op zoek te zijn naar de zuster in de groene zorgjas. ‘Dat zijn we allemaal mevrouw’ merkte ik luchtig op maar dat bleek niet grappig. ‘Ik wil een klacht indienen over de zorg van mijn moeder. Bij wie moet ik dan zijn?’ Bij de zuster in de groene jas antwoordde ik rustig. ‘En met wie kan ik afspraken maken over de juiste zorg voor mijn moeder?’ Ook bij de zuster in de groene jas antwoordde ik nogmaals. Ik begeleidde de dame naar ons kantoortje en gaf aan dat ik de zuster wel even ging zoeken voor haar.

‘Even snel dan’

Ik liep naar mijn collega in de groene zorgjas en gaf aan dat er een dame haar wilde spreken in het kantoortje. Wat ze wilde? Geen idee. Iets met aanpassingen in het zorgplan van mevrouw K. geloof ik. Vast niet veel bijzonders gaf ik haar nog mee. ‘Even snel dan’ hoorde ik haar nog zeggen voordat ze wegliep. Mijn collega had het druk genoeg en liep wel even naar het kantoortje in de veronderstelling dat ze een kort gesprekje zou hebben.

Een paar seconden later wist mijn collega dat dit een pittig en lang gesprek ging worden met tal van eisen vanuit de familie waar een zorginstelling simpelweg niet aan kan voldoen. Mijn collega is professioneel genoeg om dit goed te verwoorden maar het zat haar niet lekker dat ik haar zo onvoorbereid naar binnen had gestuurd. Om haar nog eens een hart onder de riem te steken liep ik wat vaker langs het kantoor dan anders 🙂 Haar ogen spoten vuur en ik ben, in de tien keer dat ik heeeel toevallig voorbij liep in dat uur, minimaal 11x vermoord met haar ogen, 6x opgegraven en nog eens vermoord of verbrand waarschijnlijk. Toen ze uiteindelijk klaar was met het gesprek werd ik even kort achterna gezeten met de bezem 🙂

Hun ogen, opmerkingen en vooral collegialiteit mis ik nu al 🙂