Asielbeleid belangrijker dan de Zorg?
Waar sta jij in het asielbeleid werd me vorige week gevraagd. Ik kijk wat meewarig naar de persoon die me de vraag stelt en hij had vast een ander antwoord verwacht toen ik zei: in het verpleeghuis. Wat is dat nu weer voor dom antwoord? Ben je links of rechts? Beide antwoorde ik rustig. De basis van asiel blijf ik steunen. Mensen helpen die het nodig hebben, die op de vlucht zijn met een reden. Nergens werken zoveel nationaliteiten dan in de zorg maar daar hoor je niemand over. Überhaupt hoor je weinig over de zorg terug in de verkiezingsprogramma’s van de politieke partijen. Is asielbeleid belangrijker dan de zorg?
De man neemt een slok van zijn bier en denkt zichtbaar even na wat hij moet antwoorden. ‘Maar vind je dan ook niet dat we de grenzen moeten sluiten voor al dat volk dat hier de hand komt ophouden?’ Ach, weer zo’n opmerking vanuit de kudde, antwoorde ik direct. Alle grenzen dicht en dan zijn we van alle problemen af. Eigenlijk had ik helemaal geen zin in dit soort gesprekken na een pittige werkweek in het verpleeghuis. De man gooide er nog een aantal van die kreten uit en was zichtbaar op zoek naar een dialoog over de politiek met het asieldebat als hoofdrol. Voordat het echt een monoloog begon te worden van standpunten die nooit uit te voeren zijn, gaf ik zo af en toe even een opmerking terug.
De feiten benoemen
‘Vriend luister, ik werk in een verpleeghuis. Flink wat van mijn collega’s hebben namen die ik met moeite kan uitspreken. Erg veel verschillende nationaliteiten en bijna allemaal jonge meiden. Een aantal van hen zijn derde generatie van oorspronkelijk buitenlandse afkomst die gewoon hier geboren zijn, naar school zijn gegaan en nu werken in de zorg. Ik ken er ook die hun leven in Nederland zijn begonnen in een AZC, de Nederlandse taal hebben geleerd, een opleiding hebben gevolgd en nu in de zorg werken. Anderen zijn vanuit hun eigen land hier naartoe gekomen om te werken en hier een leven op te bouwen. Allemaal werken we in de zorg tegen een salaris dat ongeveer 9% lager ligt dan in andere bedrijfstakken. Als we al deze meiden ’terugsturen naar hun eigen land’ wie gaat er dan voor je opa, oma of je ouders zorgen als ze thuiszorg nodig hebben of naar een verpleeghuis moeten?’
De beste man was zichtbaar geïrriteerd en ik denk dat hij vooral ook spijt had om juist tegen mij te beginnen over het asielbeleid in Nederland. Natuurlijk heb ik een eigen mening over het asielbeleid en vind ik ook dat deze best eens snel onder de loep genomen mag worden. Maar alles over één kan scheren zoals zo vaak in het populistische debat op straat, is simpelweg te makkelijk.
Even leek het gesprek hiermee gelijk beëindigd maar het zat de beste man schijnbaar toch niet lekker. Dus kwam er toch weer een opmerking. ‘Dus als we niet oppassen zitten er straks alleen maar buitenlanders met een hoofddoek in de zorg? Daar zullen ze blij mee zijn’.
Een opmerking van niks natuurlijk en normaal gesproken zou ik dit soort gesprekken gelijk afkappen. Zeker na een pittige werkweek, maar aan de andere kant wil ik deze beste man van rond de 30 jaar best nog even wat levenslessen meegeven. Ik bestel voor ons beide een biertje bij de Egyptische jonge café-eigenaar en ging er eens goed voor zitten.
Asiel zoals het bedoeld is
‘Laten we er eens vanuit gaan dat we alle AZC’s sluiten en onze grenzen dichtgooien voor alles dat maar van buiten Europa komt om hier asiel aan te vragen. Enig idee hoeveel vacatures er in Nederland open staan? Ze zijn simpelweg niet in te vullen met alleen maar Nederlandse arbeidskrachten. Enig idee hoeveel mensen er in een AZC in hun eigen land gewoon goed geschoold zijn maar op de vlucht zijn voor oorlog of onderdrukking? Het beeld dat we kennen uit de media komt van de mensen die überhaupt al weinig kans maken om in aanmerking te komen voor asiel in Nederland. Overlast gevende jongeren, de zogenaamde goudzoekers, maar er zijn vele, vele verhalen die de media niet halen en juist die verhalen zijn het normale gangbare proces zoals asiel bedoeld is’.
Ik benoemde het verhaal van mijn oud-collega die als klein meisje met haar gezin terecht kwam in een AZC, gevlucht vanuit Afghanistan. Via verschillende AZC’s konden ze zich uiteindelijk vestigen in Nederland. Haar vader was hoog opgeleid en verdiende al snel een prima boterham om zijn gezin te onderhouden. De Nederlandse taal werd er bij de kinderen ingegoten op school en mijn oud-collega was binnen no-time een volwaardige HBO verpleegkundige. Nee, deze verhalen staan niet in de media. Wie zien vooral de ellende in de media verschijnen en doen overkomen dat we alleen maar raddraaiers en verkrachters over de grens krijgen.
‘Maar, beste vriend, hoe zou het komen dat het asielbeleid hoog op de agenda staat bij de politieke partijen bij de aankomende verkiezingen? Is asielbeleid belangrijker dan de zorg waar nu al bijna 50.000 vacatures hebben die niet zijn op te vullen? Waarom maak jij je druk om asielzoekers en niet om wie straks je ouders gaan verzorgen als ze hulp nodig hebben als ze kwetsbaar worden. Of ga jij je ouders in huis nemen als ze niet meer zelfstandig thuis kunnen wonen?’
Altijd aan voor een paar centen
Verpleegkundigen, verzorgenden en verpleegkundig specialisten staan altijd klaar: overdag, ’s avonds, ’s nachts en in het weekend. Zij zorgen dat de zorg blijft draaien, ook als de rest van Nederland vrij is. Daar hoort een beloning bij waarmee je een huis kunt kopen, een gezin kunt onderhouden en gewoon op vakantie kunt gaan. Het is tijd voor een structurele oplossing. Als de politiek voldoende geld beschikbaar stelt, kunnen er eindelijk goede cao-afspraken worden gemaakt. Een passende beloning is niet alleen rechtvaardig, maar maakt het vak ook aantrekkelijker. Alleen op die manier blijven zorgprofessionals het werk doen waar Nederland elke dag op rekent.
Het is voor de politiek een blok aan hun been en niemand durft zijn nek uit te steken voor dit vraagstuk. Bij asielbeleid ligt dit een stuk makkelijker. Aangewakkerd door o.a. Wilders is het makkelijk roepen dat de grenzen dicht moeten. Ja, voor een deel begrijp ik die aandacht zeker wel maar het is vooral makkelijk scoren. Stemmen winnen bij de verkiezingen om er vervolgens weer op terug te komen omdat we vastzitten aan Europese verdragen. Roepen dat de zorg nu echt prioriteit moet krijgen in Nederland. daar hoor je geen enkele politieke partij over. Misschien zit daar ook het grote probleem? We laten het debat over aan de grootste schreeuwers met de meeste JA-knikkers en wordt er niet constructief meegedacht om problemen op te lossen die straks helemaal niet meer op te lossen zijn. Vooruitschuiven…..daar zijn we goed in in Nederland. Geen asieloplossing, geen oplossing voor de zorgtekorten, geen fatsoenlijk salaris in de zorg die past bij de werkzaamheden en verantwoording.
Asielbeleid belangrijker dan de Zorg? Verkiezingsretoriek! Alle ouderen die Nederland weer hebben opgebouwd na de oorlog en die harder hebben gewerkt dan wij ooit nog gaan doen zij hiervan de dupe. Wilde je verder nog wat zeggen?
Dat was het gesprek
De beste man zag ik langzaam ineen duiken. Een stoel verder zat een vrouw flink te glimlachen merkte ik op. Onbewust had ik waarschijnlijk hard genoeg gepraat zodat anderen konden meegenieten van het gesprek. De man bestelde zonder woorden nog twee bier en liet er één bij mij neerzetten. Een ogenblik later hief hij zijn glas naar me toe om te proosten. Proost man, begon hij aarzelend, tof dat je in een verpleeghuis werkt. Daar mag je trots op zijn. Hij nam een slok van zijn biertje en verdween naar buiten om een sigaret op te steken. Ons gesprek was duidelijk beëindigd. Best jammer, ik kwam er net een beetje in 🙂
Nog kijkend naar de man die buiten zijn sigaret opstak, kreeg ik een arm op mijn schouder van een bekende. Zo, gaat het weer? Was dit het zo? Niet aan mijn collega’s in de zorg komen, antwoorde ik. Er zijn maar weinig mensen die echt weten hoe het is om in een verpleeghuis te werken. Zeker de dames met hier en daar nog een taalbarrière of een hoofddoek. Ze hebben het niet altijd makkelijk maar ze staan er wel en ze doen hun stinkende best. Elke dag weer voor die paar rotcenten.
Foto ter illustratie en door AI gegenereerd
