Perfectionisme op de werkvloer

Als je werkt in de zorg ben je afhankelijk van goede collega’s om je heen. Collega’s die het liefst dezelfde manier van denken hebben, dezelfde inzet hebben en hetzelfde doel nastreven. Nu is dat eigenlijk in elke branche natuurlijk wel zo maar in mijn beleving is dat in de zorg extra belangrijk. Perfectionisme op de werkvloer is niet vanzelfsprekend en sommige collega’s springen er dan ook echt uit. In mijn derde leerjaar heb ik met ontzettend veel plezier samengewerkt met een collega die staat voor perfectionisme op de werkvloer. Vandaag begint ze aan haar eerste dag bij haar nieuwe werkgever, mijn huidige werkgever waar ik ook pas twee weken in dienst ben. Een eerste stap naar een hereniging op de werkvloer. Ja, dit wordt een lang verhaal 🙂

Deze ‘oude man’ begon aan zijn derde leerjaar als MBO verpleegkundige en die had zij op jonge leeftijd allang op zak. Zij was bezig met haar HBO verpleegkundige opleiding en hoe! Ze was een werkpaard met een bijzonder scherp oog op klinisch redeneren. Als geen ander had ze oog voor het herstel van onze cliënten op de revalidatieafdeling en doorzag ze complicaties veelal als eerste. Wat zie ik, wat hoor ik te zien, wat gaat er niet goed en wat moet er nu gebeuren. Elk detail van klinisch redeneren op onze afdeling heb ik van haar geleerd.

Aankijken?

Als ze maar even twijfel had dat het revalidatieproces van een cliënt vast dreigde te lopen trok ze direct aan de bel. Als een wond niet goed heelde, meer roodheid had dan normaal of als een ontsteking dreigde, ze liet de arts gelijk komen. Hoewel onze arts wel eens de neiging had om te zeggen dat hij het graag nog even een dagje wilde aankijken, trok deze dame vaak fel van leer. Aankijken? Niks daarvan! Ze verstond de taal van klinisch redeneren als geen ander en ze was ook in staat om dat goed te verwoorden. Meer dan eens kon ze hierdoor de arts overtuigen van het belang wel te schakelen en niet nog eens een dagje af te wachten.

Ze stond voor haar werk in het belang van elke cliënt. Hoewel ze bijzonder jong is, heeft ze een empathische manier van werken. Ze weet de gevoelens van haar cliënten om te zetten naar de juiste interventies. Ze leeft mee, kan geruststellen en onderneemt actie. Het welzijn van haar cliënten stond altijd voorop. Voor mij een raakvlak van jewelste uiteraard.

Groeien in mijn rol

Ik keek altijd uit om met haar samen te werken in een dienst. Ik wist dat ik dan weer veel van haar kon leren en dat we ook weer bijzonder veel lol zouden beleven. Samen alles uit de kast trekken om onze cliënten de beste zorg te geven was één maar de combinatie van haar te leren en samen veel lol te hebben was natuurlijk een dubbel voordeel. Als ik maar ergens over twijfelde, kon zij mij vaak overtuigen dat ik het juist zag. Neigt dit niet maar een ontsteking? Deze controles zijn toch afwijkend? Zal ik de arts bellen voor deze hoge glucosewaarde?  Zal ik de zuurstof maar iets verhogen voor de nacht? Ze liet me de vragen beargumenteren en ze gaf mij de kans om zo het klinisch redeneren onder de knie te krijgen door zelf dan de conclusie te trekken. Niet dat ze altijd geduld heeft maar voor mij maakte ze altijd een uitzondering zo leek het. Ze liet mij groeien in mijn rol als aankomend verpleegkundige.

Luister….

Anderzijds was ik in staat om haar rust te geven in haar ‘rennen over de gang’. Ze wilde alles perfect doen. In haar werk, in haar zorg naar de cliënten en ook haar overige werkzaamheden moest uiterst correct en volgens haar plan verlopen. Luister lieve schat, je kunt niet alles perfect doen in één dienst in de ouderenzorg. Er blijft werk liggen en dat is over te dragen aan de eerstvolgende dienst. Zorg is er 24/7 en gaat dus continue door. Ik moest haar wat dat betreft altijd afremmen voordat ze zichzelf voorbij zou lopen. Een werkpaard met het hart op de juiste plek en dan ook nog eens zo mooi en jong. En was er dan eens een situatie die ze even niet kon behappen omdat een cliënt echt niet te overtuigen was dan werd ik er altijd even bij geroepen op basis van mijn kunnen zoals dit verhaal. Een gevalletje ‘hold my beer’…….

Tot in elke detail

Als ik niet met haar samenwerkte in een dienst maar had ze een dienst voor mij dan wist ik dat de overdracht perfect verliep en dat alle werkzaamheden waren gedaan. Had ze een dient achter mij zodat ik haar moest overdragen dan kon ik er van op aan dat elke over te dragen actie gedaan zou worden. Ik had een blindelings vertrouwen in deze zorgkanjer. Zorg voor de cliënten, zorgplannen, rapportages, triage, overdrachten, medicatie aanvullen….. het klopte altijd tot in elke detail.

Vaste lezers van deze website weten dat onze revalidatie afdeling om nog steeds onbegrijpelijke redenen opeens werd gesloten aan het einde van mijn derde leerjaar. Ons super team werd uit elkaar getrokken. We werden verdeeld over verschillende afdelingen, verschillende verpleeghuizen en anderen trokken hun eigen conclusie en verkaste naar elders. Ik heb toen voorgesteld, net als anderen, om mijn super collega zoals boven beschreven, te benoemen als overstijgend kwaliteitsverpleegkundige. Haar inzicht in kwaliteit van zorg, haar klinisch redeneren en haar empathie waren hiervoor de belangrijkste ingrediënten en argumenten. Ons toenmalig management volgden echter hun eigen plan. Lang verhaal kort: ook deze zorgkanjer zag geen andere oplossing om een andere koers in te zetten en zo vertrok ze met stille trom. Deze jonge veelbelovende meid ‘verdween naar het ziekenhuis‘ zoals zoveel jonge toppers in de ouderenzorg. Echt, ik heb daar oprecht dikke tranen om gelaten.

Twee kanjers bij elkaar

Bijna twee jaar later staat dan opeens die mooie stagiaire voor mijn neus en tijdens de lunch merkt ze op dat we een gezamenlijke vriendin hebben op Instagram. Laat dit nou net mijn oud-collega zijn die perfectionisme op de werkvloer had uitgevonden! Niet veel later zitten we alle drie te lunchen samen in het restaurant van ons verpleeghuis. Wat een geweldig weerzien en wat hadden we elkaar veel te vertellen. Nu praten we alle drie erg graag dus in een half uurtje middagschaft waren we nog lang niet uitgepraat. Reden genoeg voor een herhaling. Nou en die is er gekomen!

De beste verhalen en ideeën ontstaan met een glas wijn of een biertje aan de bar, tijdens de lunch, een diner of gewoon bij mij thuis op de bank. Het heeft in alle scenario’s alweer meerdere keren plaatsgevonden en hoe! Elke keer weer een feestje en we raken niet uitgepraat over ons werk, onze ideeën en onze plannen voor de toekomst.

Terug in de ouderenzorg

Vandaag begint ze aan haar eerste werkdag en zijn we weer collega’s bij dezelfde werkgever. Terug in de ouderenzorg, daar waar haar passie ligt. Beide in een ander verpleeghuis en in een andere functie maar…. het is de eerste stap naar een hereniging naar een nieuwe samenwerking op de werkvloer. Wat zou dat enorm leuk zijn op termijn om weer samen te werken. Net als al die andere zorgtoppers van de toenmalige revalidatie afdeling van het verpleeghuis. We hebben het toen al eens uitgesproken om ooit weer eens met z’n alle samen te werken. Inmiddels werk ik nu alweer met een aantal oude bekenden en dat worden er op deze manier vast nog wel meer. Ik kan er echt naar uit kijken. Toppers in de zorg om je heen verzamelen en ook nog eens weten enorm veel lol te hebben in je werk en gelijktijdig ook de kwaliteit van zorg verbeteren zoals je dat zelf voor ogen hebt. Wat een unicum zou dat zijn maar zeker niet ondenkbaar en zelfs realistisch te noemen.

Verrijking

Ik ben oprecht dankbaar om mensen zoals zij te mogen kennen. Perfectionisme op de werkvloer blijven we nastreven en in combinatie met enorm veel werkplezier realiseer ik mij dat werken in de ouderenzorg een feestje is. Mijn overstap naar de zorg geeft me niet alleen veel voldoening maar is ook echt een verrijking van mijn leven.

Nou is ook deze foto niet het beste voorbeeld van een goede foto die je van een fotograaf mag verwachten maar het past wel mooi bij dit verhaal 🙂

Heb het leuk vandaag op je nieuwe plek lieve Sam! 🙂