Het nut van de rode schoentjes

Afgelopen week kreeg ik mijn nieuwe bedrijfskleding van de organisatie. Een viertal nette grijze zorgjasjes voor de vier werkdagen per week. Het was een prima moment om mijn rode schoentjes ook hier op de werkvloer te introduceren. Uiteraard wel met een passend rood t-shirt voor onder mijn zorgjasje want er moet natuurlijk wel een match zijn met mijn rode schoentjes.  Ook binnen dit verpleeghuis viel dit uiteraard direct op. Het nut van de rode schoentjes had zich zo al binnen één dag bewezen.

Mijn grijze zorgjas past prima bij mijn haarkleur en een rood T-shirt onder mijn zorgjasje past precies bij mijn rode schoentjes. Een betere combinatie voor mijn kleding in de vierdaagse werkweek is er niet. Binnen een week is het al een soort van beeldmerk geworden en wordt ik herkend, zelfs aan het einde van de gang. Juist deze herkenbaarheid werkt een stuk duidelijker van veraf dan een naambadge. Dat is handig voor het personeel, voor onze bewoners en voor de eventuele familieleden.

Hé, wie is die man met de rode schoenen? Dat is de nieuwe praktijkverpleegkundige. Wandelgangen zijn er binnen elk bedrijf en instelling en zeker ook in een verpleeghuis. Er werd al snel over gesproken en zelfs op de nieuwjaarsreceptie werd ik er een enkele keer over aangesproken. ‘Wen er maar aan’, was mijn antwoord, want de schoenen maken deel uit van mijn werkkleding.

Op de gang word ik door bewoners aangesproken dat ik durf heb om met rode schoenen te lopen, andere geven een brede glimlach en geven mij een compliment over mijn kledingkeuze. Een mooie ingang om het gesprek aan te gaan met hen. Ik stel me kort voor en vraag of ze het naar hun zin hebben. Woont u hier prettig? Wat kan er in uw ogen beter? Hoe is uw contact met het zorgpersoneel? Binnen een paar minuten leer ik zo het verpleeghuis op meerdere manieren kennen en hoor je wat er speelt onder de bewoners. Voor mij belangrijke informatie en op een zeer eenvoudige manier verkregen.

Dingen zien is nu eenmaal makkelijker te onthouden dan een naam horen en onthouden. Een ouder iemand is een naam al snel weer kwijt maar de persoon weet wel dat ‘die meneer rode schoenen aanhad’. Zo probeerde een bewoner aan haar dochter uit te leggen met wie ze gesproken had. Zijn naam weet ik niet meer zo precies maar het is die nieuwe man met de rode schoenen. Niet veel later werd ik aangesproken in het restaurant door een dame of ik inderdaad met haar moeder had gesproken. ‘Of zijn er nog meer mensen die hier rode schoenen dragen?’. Het nut van de rode schoentjes had zich weer bewezen.

In mijn functie wil ik graag herkenbaar en aanspreekbaar zijn. Snel de organisatie leren kennen door veel aanwezig te zijn op de plaatsen waar het om draait. De huiskamers op de afdelingen, de appartementen van onze bewoners, beneden in het restaurant en soms zelfs even in het rookhok verderop in de mooie tuin. Aanwezig zijn bij de vele activiteiten en samen wachten op de lift met z’n allen na afloop. Ik luister graag naar mensen. Altijd en overal. Ik kan er van genieten maar ook vooral veel van leren. Lichaamshouding, de manier van praten, tonatie of misschien wel juist zwijgen.

De praktijkverpleegkundige met de rode schoentjes is vandaag aan zijn vierde week begonnen bij zijn nieuwe werkgever. Het voelt nu al vertrouwd en dat komt mede door de reacties op mijn rode schoenen. Mensen praten er over, sommige vinden het grappig, leuk of zelfs gewaagd. Ik ben nu eenmaal graag mezelf want daar ben ik best goed in 🙂 Ik voel me als een vis in het water en kijk uit naar de volgende weken, maanden en misschien wel jaren. Wie zal het zeggen. Ik ben zeker geen jobhopper en ga graag voor de langere termijn een dienstverband aan. Ik ben benieuwd hoe de volgende weken zullen gaan verlopen en of men kan wennen aan mijn rode schoenen 🙂