Kom jij mij bevrijden?

Voor het eerst sinds lange tijd, afgelopen week weer eens in de avond gewerkt op een PG-afdeling. Kom jij mij bevrijden? hoorde ik opeens halverwege de avond. Ik draaide mij om en zag haar troosteloze blik in haar rolstoel. Mevrouw heeft de 100 lentes al mogen vieren maar brak kortgeleden haar heup na een ongelukkige val.

Een herkenning

‘Waarom zou ik u bevrijden mevrouw?’, vroeg ik verbaasd. ‘Ik voel mij gevangen hier. Ik kan nergens naar toe en kan mijzelf niet meer verplaatsen. Haal mij hier weg alsjeblieft.’ Ik ging naast haar zitten en keek haar eens goed aan. Hé, zei ze, ik ken jou toch? Je hebt zo’n mooie kop en je stem klinkt zo lief. Ik moet toegeven mevrouw, ik heb slechtere smoesjes gehoord om mij te versieren. We schoten allebei even in de lach maar ze meende het en ze had wel een punt.

De dame kwam ruim een jaar geleden via de crisisdienst bij ons binnen en werd vrij kort daarna overgeplaatst naar de PG-afdeling waar ik haar wel eens vaker gezien en gesproken heb. De herkenning was dan ook zeker geen toeval en ik was blij dat ik zelfs bij iemand met dementie een goede indruk heb achtergelaten en nog herkend werd.

Waar zou u naar toe willen als ik u bevrijd heb? Jij mag mij overal naar toe brengen, als het maar buiten deze deur is. De tuin, ik zou al blij zijn als ik in de tuin zou zijn. Buiten, in de zon en dan de bloemen kunnen ruiken. Oh, daar zou ik zo blij mee zijn. Hoelang had u dan gedacht om in de tuin te blijven mevrouw? Oh, dat maakt mij niet zoveel uit maar neem maar een vestje mee knul voor de zekerheid! Haar handen hielden mij inmiddels stevig vast en haar blik in haar ogen spraken boekdelen.

Als een kind zo blij

Ik rukte mij los en beloofde binnen 5 min terug te keren. Ik schatte de werkdruk van het moment even in en stemde die af met mijn overige aanwezige collega’s. Niet veel later had ik mevrouw bevrijd, twee deuren door, de lift naar beneden en via de tuindeur stonden we opeens in de tuin. Wel eens een klein kind voor het eerst de zee laten zien? Nou, zo’n blik en kreet gaf mevrouw van bijna 101 jaar oud ook!

Een cliënt 1-op-1 aandacht geven tijdens een avonddienst halverwege de avond is niet altijd mogelijk maar ik ben blij dat het nu even kon. Even gewoon iemand die heerlijk buitenlucht laten ruiken in de avondzon. De tranen liepen over haar wangen en ik ging bijna meedoen. Hand in hand keken we naar de groene halsbandparkieten die krijsend af en aan vlogen. Ik scheld ze elke dag verrot maar nu waren ze opeens prachtig.

Het moment van haar leven

Misschien waren het 10 minuten en misschien zelfs korter maar het deerde haar niet. Ze was sinds tijden weer eens even buiten geweest en voelde zich heel even niet opgesloten. Eenmaal weer boven sprak ze als een spraakwaterval over vroeger. Over haar tuin, de bossen, het strand en de zee. Aansluitend bracht ik naar naar bed. Ze had niets eens door dat ze met de passieve tillift op bed werd gelegd, werd verschoond en haar nachtkleding aankreeg. Pas toen ik het licht uit deed stopte ze even met haar verhaal. ‘Ga je nu al weg? Kan je nog niet even bij mij blijven?’ Ik breng u zo uw medicijnen nog even. Dan blijf ik op je wachten knul en hou ik je plekje naast mij vrij. Ik was zeer vereerd maar ze viel als een kind van 5 in slaap. Snel en met een glimlach om haar mond.

Niet veel later gaf ik haar medicatie. Als automatisch ging haar mond open en slikte haar medicatie weg. Ze had niet eens door van wie ze de medicatie kreeg waarschijnlijk en viel direct weer in slaap.

Ik heb haar maar niet verteld dat juist de PG-afdeling vorige maand naar boven is verhuisd. De kans dat ze weer in de tuin kan zitten is hierdoor een flink stuk afgenomen. Net als het aantal zorgmedewerkers, activiteitenbegeleiders en vrijwilligers.

Biedt iemand zich aan? Soms even met een kwetsbare oudere een stukje lopen, zitten in de tuin of alleen maar een praatje maken?

Gebruikte afbeelding is alleen ter illustratie