Zitten blijven, zitten blijven

Soms worden gebeurtenissen mooie verhalen en soms groeien ze uit tot anekdotes. Dit verhaal is er zo één geworden binnen ons verpleeghuis. Het verhaal ‘zitten blijven, zitten blijven’ kent inmiddels bijna iedereen in ons huis, zeker als ik er een typetje aan toevoeg. Dan weet ook iedereen wie ik bedoel. Zeker niet negatief bedoeld maar sommige kenmerken zijn soms onlosmakelijk verbonden aan een persoon. En dat weet ze zelf ook.

Laat ik bij het begin beginnen: ik werkte in mijn tweede leerjaar tot verpleegkundige op een PG-afdeling. Na flink wat dagdiensten stonden er ook eindelijk wat avonddiensten op het rooster. Mijn eerste avonddiensten met een collega, die nog bijna de opening heeft meegemaakt, verliepen zo enorm soepel. Zulke diensten wilde ik elke avond wel! De relaxte manier van werken van ons beide deed een hoop goed op de PG-afdeling, Rust in de tent en alles liep gesmeerd. De één wil direct na het avondeten naar bed, de ander wil graag TV kijken en weer anderen spelen liever een spelletje. Bij ons kunnen ze alle kanten op en wij assisteren waar nodig. De avonddienst duurt bij ons tot 23.00 uur. Het is leuk voor de nachtdienst als iedereen dan op bed ligt maar het is geen geschreven wet.

Hoe anders was het de derde avonddienst met een andere collega. Het is natuurlijk altijd even aftasten als je samen werkt met een onbekende. Gelukkig was het een ervaren iemand die ook al langere tijd op de afdeling werkte. Als je samen werkt zonder andere collega’s, is het zaak dat er enige chemie tussen beide komt en dat er een samenwerking ontstaat. Dat duurde even…. Ik was in de veronderstelling dat de werkwijze van de eerdere avonddiensten een soort van standaard was maar dat bleek niet het geval.

Mijn collega liet duidelijk merken dat ze gediplomeerd was en ik de leerling. Leeftijd en lichaamslengte werden hierbij buiten beschouwing gelaten. Het werd snel duidelijk dat haar manier van werken de beste was in haar optiek. Ik moest maar even goed volgen zodat iedereen snel in bed lag. Een paar vragen over het waarom van haar werkwijze werden al snel kleine discussies. Het was het mij niet waard en liet het voor wat het was op dat moment.

Nog voordat de avond halverwege was, lag het gros van de mensen al op één oor en zat een select groepje bewoners aan de grote tafel. Eén dame had de gewoonte om in de avond motorisch wat onrustig te zijn. Opstaan vanuit de stoel, een rondje lopen met haar rollator, zitten op een andere stoel en dat gaat zo vaak een tijdje door. Mevrouw zit dan in haar eigen wereld en persoonlijk vind ik dat aandoenlijk om te zien. Ze heeft het naar haar zin en valt niemand lastig met haar gedrag. Prachtig toch?

Collega in kwestie vond het niet zo prachtig. Waarom dan niet? Als ze uit beeld is dan zie je niet meer wat ze uithaalt was het antwoord. Dan kun je toch opstaan en naar haar toe gaan als je het niet vertrouwd? Nee, dat kon niet omdat….. Ach, dan kijk ik wel even was mijn idee. Maar dat was niet nodig. Als mevrouw ook maar even probeerde om uit haar stoel te komen, tetterde een schelle stem door de kamer: ‘mevrouw B, zitten blijven, zitten blijven!’ Met flinke stappen werd er kracht bijgezet en de stoel van mevrouw weer aan de gezamenlijke tafel geschoven zodat mevrouw weer even geen kant op kon.

Dit gebeurde een stuk of 10x binnen een uur en toen, los van mijn slappe lach, heb ik mevrouw meegenomen naar de gang en heb samen met haar een rondje over de afdeling gelopen. Mevrouw zelf had dan wel dementie maar was nog fier genoeg om soms zeer gevatte opmerkingen de kamer in te gooien naar mijn collega. Het maakte de combinatie tussen die twee vrouwen extra hilarisch.

Elke collega heeft een eigen karakter en een eigen manier van werken en daar is absoluut niets mis mee. Natuurlijk zijn er uitzonderingen maar ik denk dat ik in elke samenstelling wel kan werken. Dit soort avonden kwamen later nog veelvuldig voor. Ik vond het altijd hilarisch en ik liet het haar merken ook. Niet kwetsend, helemaal niet, maar we hebben het vaak over elkaars manier van werken gehad in relatie tot de rust of meer onrust bij onze cliënten op dat moment. De schelle roep ‘zitten blijven, zitten blijven’ was immers genoeg om sommige cliënten juist onrustig te maken.

De bewegelijke vrouw is helaas enige tijd geleden overleden. Iedereen kent haar naam nog en ze zal zeker door deze anekdote, en het nog vaak uitgevoerd bijhorend typetje, nog lang bij ons blijven.

Zitten blijven, zitten blijven! Als ik toen wist dat TikTok zo populair zou worden, had ik het zeker een keer opgenomen op video!

Gestileerde foto gebruikt met toestemming van familie.