Het ideale verpleeghuis

Je hebt niets te kiezen is een vaak gehoorde klacht die ik hoor als ik het met cliënten heb over het ouder worden. Pas kwam ik in een gesprek uit over het opzetten van het ideale verpleeghuis. Niet veel later waren de tranen omgezet naar een lach die zorgde voor een andere kijk bij de betreffende cliënt.

Hulpbehoevend worden is niet een zelfgekozen beslissing. Deze dame heeft er dan ook veel moeite mee om haar zorg over te laten aan het zorgpersoneel. Incontinentie, stomazorg en ook nog eens met een tillift uit bed getild moeten worden in je rolstoel. Ze wordt er vaak erg emotioneel door.

Fluitend op de gang

Na haar tranen kwam de klaagzang over collega’s, over de inrichting van het pand, haar slaapkamer, haar buurvrouw enz. Ik liet haar even gaan en vroeg voorzichtig hoe haar ideale verpleeghuis er uit zou zien. Ze dacht even na en toen kwam er een grote grijns. ‘Ik zou jou in ieder geval meenemen naar mijn ideale verpleeghuis. Het geeft me een prettig gevoel dat ik je gefluit ’s morgens al op de gang hoor. Je luistert en geeft mij de ruimte om te praten tijdens de zorgmomenten’. Ik zou het erg fijn vinden als u nog wat collega’s aanneemt want ik kan toch moeilijk 24×7 gaan werken voor u. Dat was ze gelukkig wel met mij eens en gelukkig was ze nu ook wel van mening dat er ook andere collega’s hun stinkende best doen op onze afdeling.

Ik zou ook een grote bloeiende tuin willen hebben. Mooie bloemen met vrolijke kleuren met hier en daar een parasol om heerlijk onder te kunnen zitten als het maar even kan. Niet zo’n dorre bende zoals we hier hebben. Daar moest ik haar wel gelijk in geven. Het ideale verpleeghuis zou een afspiegeling moeten zijn van een woonhuis. Frisse kleuren, veel planten en af en toe een leuk zitje om te kunnen lezen, breien of wat dan ook. Nu worden we aan een tafel gezet met z’n allen in een huiskamer waar een blind paard nog geen schade aan kan richten. Ze heeft zeker een punt.

Nog bijzondere wensen vroeg ik voorzichtig. ‘Nou, een tuinman in korte broek en nat T-shirt zou het erg goed doen natuurlijk en de Chippendales mogen ook wel een keer optreden voor mij. Ze schoot in de lach en schrok volgens mij van haar eigen opmerking. Ik zal het doorgegeven en alvast in training gaan grapte ik mee.

Mensen die het hem doen

Ze wist het allemaal mooi te vertellen. Maar met wat geld is dat hier best te realiseren toch? Maar wat mist u nu echt nu, dat u in uw ideale verpleeghuis terug zou willen zien. Ze dacht even na en zag weer een traan in haar ogen komen. ‘Lieve mensen! Mensen zou ik in mijn ideale verpleeghuis willen zien. Mensen die met mij praten, kinderen die iets verder op aan het spelen zijn. Gewoon mensen die een stukje met mij willen wandelen, een filmpje pakken of gewoon samen koken.’

Jullie hebben geen tijd voor een praatje want jullie vliegen van hot naar her om iedereen te helpen, mijn tafelgenoten slapen alleen maar of kunnen niet meer praten en ik heb helemaal geen familie meer, nooit geen kinderen mogen krijgen en alle vrienden van vroeger zijn al dood. Ik overleef iedereen maar het maakt mij zo ontzettend eenzaam allemaal!

Jou lach en je gefluit maakt me blij en geeft mij rust. Je geeft mij warmte in mijn eenzaamheid maar het liefst wil ik wel een uur met je praten. Buiten, op een terras als het kan. Ik gaf haar een bemoedigende glimlach terwijl ik een traan van haar wang wegveeg. Ze mist simpelweg een basisbehoefte van het leven: contact met mensen. Het tekort aan zorgpersoneel, onze hoge werkdruk en het ontbreken van maatjes en vrijwilligers zorgen voor minimaal sociaal contact voor deze lieve mensen.

Out-of-the-box

Anderzijds is haar ideale verpleeghuis helemaal zo gek nog niet. Waarom stoppen we mensen weg in een hoekje van de samenleving terwijl je e.e.a. makkelijk kunt combineren. Waarom zou er in een verpleeghuis geen winkel kunnen zitten, horeca of een kinderdagverblijf? Het is sowieso een prima idee om in de gezondheidszorg eens flink out-of-the-box te gaan denken. Volgens mij is er veel meer mogelijk om het plezier in het leven van kwetsbare ouderen te vergroten. Misschien moet ik daar eens wat mee gaan doen……