De tweestrijd die revalidatie heet

Soms ontvangen we nieuwe cliënten die worstelen met hun gedachten. Ze zijn in tweestrijd met zichzelf. De tweestrijd die revalidatie heet.

Een man wordt opgenomen na een val in zijn eigen huis. Weer op die rot-heup waar hij al zoveel last van had. Hij was er wel een beetje klaar mee. Hij had op medisch gebied al veel moeten doorstaan en moet nu flink aansterken om mogelijk toch nog een heupoperatie te kunnen ondergaan.

Zijn drie prachtige dochters zijn hoopvol gestemd en willen dat papa snel aansterkt. Na een geslaagde operatie kan papa vast weer zelfstandig thuis wonen met de drie dochters om de hoek wonend. Meneer zat in tweestrijd. Hij keek op tegen de operatie en revalidatie. Eigenlijk wil hij zijn ogen dicht doen. ‘Uithuilen en opnieuw beginnen’ zoals een oma het ooit verwoordde.

Op de een of andere manier kreeg ik snel een klik met deze meneer. Hij had nog nooit in een verpleeghuis gelegen en vond een tweepersoonskamer vreselijk. Door de trauma ontwikkelde meneer een delier en door de verwardheid werd eten en drinken geen vanzelfsprekendheid. Als ik in zijn buurt was, was hij rustig. Het stemde hem veilig en hij wist dan ook dat hij een juiste avondzorg kreeg met bemoedigende woorden.

Toen ik in februari na twee weken vakantie meneer weer op de gang met familie tegen kwam, brak hij in tranen uit. Hij had mij zo enorm gemist was zijn reactie. Hij huilde van blijdschap dat ik er weer was. Het ontroerde mij maar het zei ook wel iets over zijn manier van denken. Onveilig voelen, onrustig zijn en onzeker over de nabije toekomst. Ik had echt met hem te doen.

Ik gaf hem zijn avondzorg op de avond dat hij de volgende dag naar het ziekenhuis zou gaan om te horen of hij in aanmerking zou komen voor een heupoperatie. Hij was enorm nerveus. Wat als ik nu niet geopereerd kan worden? Kan de operatie mislukken? Wat als ik niet voldoende ben aangesterkt?

Broeder met de rode schoenen

Ik probeerde hem gerust te stellen en stelde voor dat ik na zijn operatie bij hem langs zou komen. ‘Bij mij langs komen? In mijn eigen huis? Waarom zou je dat doen?’ Ik zei hem dat ik een springtouw zou meenemen omdat ik er van overtuigd was dat zijn operatie zou gaan lukken. Misschien lukt het dan zelfs om weer te springtouwen. Hij moest er hartelijk om lachen en gaandeweg het gesprek nam de nervositeit af. Ik nam me voor bij mijn volgende dienst een springtouw voor hem mee te nemen. Als was het alleen maar om zijn lach weer even te zien. De ‘broeder met de rode schoenen’ is er immers gek genoeg voor hoorde ik een aantal dames in de huiskamer fluisteren.

In het ziekenhuis kreeg hij goed nieuws te horen van de chirurg. Een afspraak voor de operatie werd gemaakt en binnenkort zou hij in alle vroegte worden opgehaald door de zorgambulance. ‘Oh, maar dan moet papa geholpen worden door de nachtdienst’ hoorde in één van zijn dochters reageren. ‘Gaat dat dan wel goed’ vroeg ze zich af. Ik keek even in het dienstrooster om te kijken of er geen onbekende nachtdienst zou staan in die bewuste nacht. Het toeval wilde dat het precies mijn nachtdienst was dus meneer kon zijn tranen weer laten lopen.

Van euforie naar domper

De volgende dag kwam de grote domper. Vanuit het ziekenhuis kwam het plotselinge bericht dat de cardioloog de operatie niet ziet zitten. Meneer zou de operatie vanuit zijn visie niet aankunnen. De hele operatie werd afgeblazen en de tweestrijd die revalidatie heet sloeg direct om naar de andere kant. Geen operatie, geen vooruitzicht. Een verzorgingshuis of een verpleeghuis was geen optie. Pertinent niet. Hij gaf het leven op en zijn lichaam reageerde meteen. De arts werd erbij gehaald voor een familiegesprek. De dochters met hun enorme liefde en betrokkenheid respecteerde de wens van papa. ‘Het is goed zo lieverds’. De palliatieve zorg werd gestart.

Ik kreeg het vertrouwen van zijn dochters in de nachtdienst die volgde. Na het waken in de avond, lieten ze hem met een gerust hart achter bij mij. Laat broeder Wilco maar zeggen tegen onze vader dat hij mag gaan zouden ze tegen een collega hebben gezegd. In mijn nachtdienst ben ik zo veel mogelijk bij hem geweest. Palliatieve zorg en sedatie heeft iets vredigs. Het voelde goed, ook al is het zo verdrietig. Hij wilde en kon gewoon echt niet meer.

Een uur na mijn nachtdienst is hij overleden. De tweestrijd die revalidatie heet is voorbij. Rust zacht lieve man.