Valentijn komt 3 dagen te laat
Voor een 95-jarige vrouw komt Valentijn 3 dagen te laat maar ze accepteert het. Met moeite, dat dan weer wel. Over drie dagen is ze weer bij haar geliefde, samen na weken van gescheiden leven van elkaar.
Vorige maand, tijdens een avonddienst, ontmoette ik de 95-jarige dame voor het eerst. Deze zelfstandige vrouw wilde het liefst geen hulp hebben in de avond behoudens het uitrekken van haar steunkousen. Dat lukt haar echt niet meer. Daarnaast gebruikt ze voor de nacht ook een concentrator voor extra zuurstof. Dat slangetje zit toch ook altijd gedraaid dus nu ik er toch was…..Oh ja broeder, mag ik ook nog een glas water voor de nacht op mijn kastje. Ligt mijn kussen zo goed denkt u? Heb ik mijn medicijnen ingenomen?
‘Heeft u een leuke dag gehad?’ vroeg ik haar uit belangstelling. Dat had ik beter niet kunnen vragen want binnen een seconde snikte ze het uit. ‘Ik mis mijn man zo enorm!’ Dikke tranen rolden over haar wangen langs de groeven van haar gezicht. In etappes vertelde ze mij dat zij en haar man uit elkaar gehaald waren en beide in een ander verpleeghuis zitten opgesloten. Ze zijn inmiddels ruim 70 jaar getrouwd! ‘Het is toch van de gekke broeder dat ze ons dit aandoen?’
Mijn gevoel zou direct met ‘ja’ antwoorden maar het leek mij gepast even een stap op de plaats te maken. De kans dat het verhaal iets anders in elkaar zit was erg groot. Immers zat mevrouw zelf in iedere geval niet opgesloten want het betrof een open afdeling voor revalidatie en screening. Ik bood haar een luisterend oor aan, droge haar tranen en wenste haar welterusten.
Het verhaal raakte mij. Ruim 70 jaar getrouwd zijn en dan de laatste jaren van je leven gescheiden van elkaar moeten leven. Natuurlijk kende ik de verhalen van horen zeggen maar dan zou er toch een oplossing bedacht kunnen worden? Dit kan toch niet? Kon ik zelf wat doen? Eerst maar even navragen bij de collega’s met wie ik avonddienst had.
Het verhaal lag gelukkig wat genuanceerder maar was zeker niet minder schrijnend. Haar echtgenoot was geopereerd en nu aan het revalideren in een verpleeghuis. Echtgenoot was tevens mantelzorger voor zijn vrouw. Tsja, als een mantelzorger wegvalt, dan is thuiszorg vaak ook niet meer toereikend. Lang verhaal kort: mevrouw is uiteindelijk ook tijdelijk opgenomen in een verpleeghuis. Haar plaatsing kon niet meer worden uitgesteld totdat er een plaats in het verpleeghuis van echtgenoot beschikbaar was. Ja, dat is zeer schrijnend maar wel de dagelijkse werkelijkheid van wachtlijsten in de zorg door een tekort aan beschikbare bedden.
Er was al een compleet ‘zorgcircus’ in gang gezet om beide lieve mensen weer bij elkaar te brengen. Verschillende disciplines en instanties bundelden hun krachten om te kijken hoe de mensen samen hun laatste jaren vooral samen kunnen zijn. Kan dat thuis? Met welke hulp? of wordt het toch een verzorgingshuis of een verpleeghuis? Welke indicaties zijn er nodig en hoe staat het met de wachtlijsten?
Mensen die hier niet elke dag mee te maken krijgen, hebben echt geen idee hoe ingewikkeld dit traject kan zijn. Alles valt of staat met een zorgindicatie van het Centrum Indicatie Zorg die bepaald welke zorg er noodzakelijk is. Blijvend intensieve zorg wordt in Nederland geregeld vanuit de Wet Langdurige Zorg.
Niet iedereen met een zorgindicatie heeft dezelfde soort en hoeveelheid zorg nodig. Daarom bestaan er zorgprofielen, voorheen zorgzwaartepakketten (ZZP’s) genoemd. Een zorgprofiel geeft aan wat voor zorg iemand nodig heeft. De profielen hebben nu namen, maar waren tot 2015 nummers. Er werden zeven verschillende zorgprofielen onderscheiden, VV 4 tot en met VV 10.
Ik kom er vast nog wel eens op terug want ik wil niet teveel afwijken van het verhaal dat er twee echtelieden van 95 jaar oud inmiddels al enkele weken van elkaar gescheiden leven. 70 jaar getrouwd! Alleen dat verdiend al een lintje en vooral bijzonder veel respect!
Intensieve samenwerking heeft ertoe geleid dat mevrouw en meneer niet op 14 februari….. maar wel op 17 februari weer worden herenigd. Samen zullen ze in een verzorgingstehuis liefdevol worden opgevangen. Samen genieten van het leven zolang het leven ook maar mag duren. Valentijn komt 3 dagen te laat maar op een leven die al 95 jaar duurt, waarvan 70 jaar als getrouwd stel….. dan zijn die drie dagen om voordat je het weet.
Ik ben echt intens blij voor hen dat de zorgbureaucratie gelukkig een mogelijkheid zag om twee mensen weer te herenigen. Zorgdisciplines die verder keken dan de standaard procedures, net iets vaker meedachten, even extra belden naar de ander en familie lieten meedenken en -beslissen. Heerlijk om te werken met mensen die met hun hart werken. Dat zouden meer mensen moeten doen.
Voor mevrouw is elke dag een dag te lang. Het is ook lastig duidelijk te maken wat er nodig is geweest om dit mogelijk te maken. Haar ongeduld wint het inmiddels wel van haar eenzaamheid. Op een kalender streept ze de dagen af. Ze praat volop over haar man, over vroeger en over de liefde voor elkaar. Heerlijk om naar te luisteren. De komende twee avonddiensten nog maar eens extra goed luisteren…
