Je zal maar zorg nodig hebben

Wij leren al vanaf onze schooltijd dat de gezondheidszorg in Nederland tot de beste ter wereld behoort. Daarnaast zien we ook enorm veel onrust bij mensen die in de zorg werken. Personeelstekorten, huisartsen op de bres, ziekenhuizen die de SEH dicht doen, lange wachttijden enz. enz. Je zal maar zorg nodig hebben!

De één zegt ‘het valt allemaal wel mee’, de ander zegt dat de zorg ‘op het punt van omvallen staat’. Wat klopt er nu van al die verhalen, van al die media aandacht, het geroep in de politiek en wat dan ook? Je kan het pas echt ervaren als je het zelf meemaakt. In de ouderenzorg zijn genoeg schrijnende verhalen te beschrijven en dat zal ik in sommige gevallen ook niet nalaten op deze website. Anders is het als jezelf, of je kind, zorg nodig hebt van een arts of specialist. Dan ervaar je het verschil met jaren geleden. Tenminste, dat is mijn gevoel.

Mijn middelste zoon heeft een blessure opgelopen tijdens het voetballen. Rust en/of fysiotherapie werkten niet voldoende, een verwijzing naar een orthopeed werkt aangeraden. Tegenwoordig zijn hier naast de reguliere ziekenhuizen, specialistische klinieken voor. Dit zou wachttijden e.d. ook moeten verminderen was de gedachte ooit. Lang verhaal kort: minimaal anderhalve maand wachttijd voor het eerste consult! Tegen de tijd dat hij precies weet wat hij mankeert en wat er aan te doen is, is hij weken en weken verder. Ik hoop zo voor hem dat het mee gaat vallen.

Mijn jongste zoon kreeg gisteren in de avond opeens weer hoge koorts. Eerder op de dag ook al maar met een zetpil was alles weer onder controle. Met zijn inmiddels 4 jaar oud, is dit al vaker gebeurt maar nu opeens weer ruim 40 graden koorts en extreme hoofdpijn. Dat een kind op deze leeftijd sowieso weet te benoemen dat hij hoofdpijn heeft, is al een reden om een arts te bellen. De paracetamol-zetpillen kregen de koorts ook niet meer onder controle. Het is zaterdag dus we bellen om 21.00 uur met de huisartsenpost in het HAGA ziekenhuis van Hadoks.

Het wachten begint

We hebben maar 43 mensen (!) voor ons aan de telefoon dus de telefoon werd aan de oplader gehangen en op de bank neergelegd. De wachttijd bedroeg uiteindelijk ruim 75 minuten voordat we een kundige triage-assistent aan de telefoon krijgen. Stappen werden doorlopen en de dame had even overleg met de arts. De arts wilde onze kleine man graag zien dus om 22.30 uur kregen wij te horen dat de eerste mogelijkheid om de arts te zien was om 0.15 uur bij de huisartsenpost. Tot die tijd geen extra medicatie toedienen….. De arme jongen ijlt van de koorts en kan niet omgaan met de pijn in zijn hoofd.

Net even na middennacht arriveert onze 4-jarige zoon met zijn moeder in de drukke huisartsenpost waar inmiddels de bewaking de handen vol heeft aan twee luidruchtige buitenlande mannen die hun zorgmoment opeisen met veel bombarie. Onze zoon is te ziek om hier bang van te worden gelukkig. Even snel tellen in de wachtkamer leert dat er nog 9 a 10 personen voor hen zijn. Even voor 1.00 uur ziet de kleine man eindelijk de arts. Snel een beetje urine testen, een kort onderzoek en een kort overleg. De arts ‘vertrouwt het niet’ en wil graag dat de kinderarts van het ziekenhuis komt beoordelen. Dus… op naar de SEH van het ziekenhuis, een deur verder.

Ook op de SEH is het nooit rustig. Een bebloed hoofd in de wachtkamer trekt de aandacht van onze kleine man en niet veel later stormt een jonge vader binnen die vraagt of de ambulance met zijn dochtertje en mama al is gearriveerd. ‘Daar gaat de kinderarts’ vliegt het direct door het hoofd van mijn vrouw. Ze hebben vast geen twee kinderartsen meer op de SEH. Toch? Een lieve verpleegkundige brengt onze kleine man naar een kamertje en doet de standaard controles en nogmaals urine testen. ‘Het is wat druk mevrouw…… ‘

Om 3.00 uur komt de kinderarts. Uitvoerig onderzoek en flink wat vragen. Donderdag stond er al een afspraak met de neuroloog in het JKZ op de planning en dat geeft uiteindelijk de doorslag. Geen acute alarmsymptomen op dit moment bij onze jongste zoon. Met extra pijnstilling vanuit de spoedapotheek, naast paracetamol, wordt onze zoon huiswaarts gestuurd.

Uiteindelijk komen ze om 4.00 uur weer thuis. Een avontuur van veel uren met veel pijn en verdriet voor de kleine man.

Je zal maar zorg nodig hebben. Dan moet je daar echt de tijd voor vrijmaken want in 1x doorrijden naar de SEH is niet meer mogelijk. Alles wat niet levensbedreigend is moet aangemeld worden en verloopt op soort van afspraak. Enerzijds maar goed ook want anders komt iedereen maar naar de doktersport of SEH maar als je dan echt zorg nodig hebt dan loop je tegen de lange wachttijden van de zorg (HIER het actuele overzicht)aan die dus al beginnen bij de acute zorg. Het is ook helemaal niet vreemd dat de huisartsen vrijdag op het Malieveld stonden.

Wat zijn jullie ervaringen als je zelf zorg nodig hebt?