De rode schoenen, sjaal en muts

Sinds mijn oudste zoon ooit eens aankwam met rode schoenen voor zijn vader, ben ik ze gaan gebruiken als werkschoenen. In mijn beleving misstond dat zeker niet tussen het scala kleurrijke Crocs en klompen op de werkvloer van mijn veelal vrouwelijke collega’s. Gek genoeg werd het een herkenning die niet meer weg te denken is bij mijn persoon op het werk. De term ‘broeder met de rode schoentjes‘ was geboren en wordt nog dagelijks gebruikt als iemand even niet op mijn naam kan komen. Niet alleen een herkenning voor mijn collega’s, vooral ook voor onze bewoners en hun familieleden. Ik heb daar ooit al eens over geschreven.

Het past goed bij mijn enigszins saaie grijze zorgjas. Het geeft een beetje kleur, zeker als ik ook elke dag een rood T-shirt onder mijn grijze zorgjas draag. Grijs hoort bij oud, net als mijn haarkleur maar ik moet het er mee doen. Waar vrouwen kunnen kiezen uit verschillende kleuren zorgjasjes, hebben de mannen in de zorg binnen onze organisatie slechts één keuze: een grijs zorgjasje. ‘Alsof jij met een roze zorgjas gaat lopen’ hoor ik wel eens als ik de opmerking maak dat ik best wel eens wat anders wil dragen dan een grijs zorgjasje. Mensen die mij kennen durven zo’n opmerking nooit te maken. Ik zou er zo mee gaan lopen. Met roze Skechers natuurlijk. Dat dan weer wel.

Maar goed, de rode schoenen met grijze zorgjas, het rode T-shirt en de grijze haren. Ze vallen op tussen de doorgaans mooie vrouwelijke collega’s. Enkele weken geleden kwam ik in gesprek met een bewoner die vond dat ik eens een jas aan moest trekken als ik in de pauze even naar buiten vlieg voor een snelle sigaret tussen de bedrijven door. Ik legde haar uit dat mijn jas altijd op de 10e etage hangt en ik vaak niet in de gelegenheid ben om die te pakken als ik net even een klein moment vind om naar buiten te sneaken.

Opvallen doe ik al

Ik zie je dan wel lopen hoor met je rode schoentjes vanaf mijn kamer op de 7e etage. Iedereen herkent je direct. Zal ik eens een warme rode sjaal voor je breien? Dan heb je tenminste iets om je tegen de kou te beschermen. Oh, wat ontzettend lief van u maar dat hoeft echt niet hoor, antwoorde ik nog voorzichtig. Ik zag in haar ogen dat mijn subtiele afwijzing totaal geen nut had.

Enkele dagen later lag er een pakketje op mijn bureau. Mooi ingepakt en voorzien van strik en een lief briefje. Na het uitpakken durfde geen collega te vragen of ik die warme rode sjaal ook daadwerkelijk ging dragen. Het antwoord wist iedereen op voorhand al. Heerlijk zo’n warme sjaal, ook voor in het vaak tochtige trappenhuis op de vroege ochtend.

Als de maakster van deze sjaal even later aangeeft dat ze nog een heel bol wol over heeft, is de keuze snel gemaakt: ja hoor, wil wil van u ook nog best een muts hebben. Ze glunderde van oor tot oor want breien is haar grote hobby en om dan ook nog eens een leuk doel te hebben, maakte haar hele dag. Maar dan zeker wel zonder een pompon vroeg ze nog voorzichtig. Ja, laten we dat maar niet doen. Dat zou wat teveel van het goede zijn, antwoorde ik. Dat kon ze goed begrijpen. Een oude man als ik gaat niet lopen met een gebreide muts met pompons.

Sneaky collega’s

Als ik enkele dagen later hoor dat mevrouw mij zoekt en met haar rolstoel door de gang rijdt, besluit ik haar tegemoet te lopen. In de gang tref ik haar aan en zie achter haar heel toevallig ook drie of vier collega’s lopen. Als ik nog eens met mijn ogen knipper zie ik dat ik het woord ‘toevallig‘ direct kan laten vervallen. Die grijns op hun gezichten spreken altijd boekdelen. Als twee daarvan ook nog eens een telefoon in hun handen hebben, dan is er dus wat aan de hand vloog het door mijn hoofd.

Alsof ze een goudstaaf in haar handen had, overhandigde ze mij een klein pakje met wederom een lief briefje erbij. Vol verwachting klopte haar hart toen ik het pakje open maakte. In mijn ooghoeken zie ik de telefoons op ‘standje fotocamera’ gebracht worden. Het pakje bevatte een prachtige rode muts maar….. met 2 grote pompons! Grote hilariteit in de gang en mevrouw wilde zich direct verontschuldigen. Mijn collega’s hadden haar namelijk expliciet gevraagd juist wel 2 mooie pompons te maken voor deze muts. ‘Dat vind hij eigenlijk best wel leuk en anders wij wel’.

De muts werd opgezet en samen met de sjaal, schoenen en T-shirt was het een mooi rood geheel op de saaie grijze zorgjas. Ja, dat waren wel een paar mooie foto’s en filmpjes waard!

Natuurlijk heb ik deze muts gedragen toen ik naar buiten ging en was er veel bekijks want de dame was maar wat trots dat de man met de rode schoenen nu ook haar sjaal en haar muts droeg als ik even naar buiten ging. Binnen een paar ogenblikken wist ze de hele zaal te informeren. Zelden heb ik onder zo’n grote belangstelling even snel een sigaretje gerookt tussen de bedrijven door.

Laat de winter maar komen! De man met de rode schoentjes is er klaar voor!