De jonge parels in de gezondheidszorg

Als ik het heb over jonge stagiares in de gezondheidszorg dan heb ik het uit respect graag over ‘jonge parels’. Respect omdat ze voor een geweldig vak kiezen, kiezen om andere mensen te helpen die hulpbehoefend zijn. Op deze website heb ik er aardig wat artikelen aan gewijd. Ik heb respect voor deze jonge studenten. De jonge parels in de gezondheidszorg.

Ik hoor mensen wel eens zeggen dat ze het knap van mij vinden dat ik op 50-jarige leeftijd een carriereswitch maakte naar de ouderenzorg. Maar gevuld met een rijke rugzak aan levenservaring vind ik die stap minder spannend dan wat jonge studenten doen die in hun eerste jaar. Al gelijk op stage gaan in een belangrijke branche als de gezondheidszorg. Net de middelbare school achter de rug en dan hop het MBO of HBO in voor je eerste stage in de zorg. Dat is pas een stap! Als je dan ook nog eens uitblinkt, laat zien wat je waard bent en leergierig bent…. dan heb je echt mijn diepe respect.

Een prachtige docuserie

BNNVARA brengt dit schitterend en confronterend in beeld met de docuserie ‘Zorgen’. Zeven jonge mbo-verpleegkunde studenten, studerend aan het ROC Mondriaan, worden in de docuserie ‘Zorgen’ een jaar lang gevolgd op school, tijdens stage en thuis. Zij moeten straks de zorgsector draaiende houden. Terwijl ze leren hoe het is om voor iemand anders te zorgen, worden ze al snel met zichzelf geconfronteerd.

Eén van die studenten is Jill. De goed verzorgde tweedejaarsstudent Jill kwam al tijdens haar eerste stage in aanraking met seksueel grensoverschrijdend gedrag. Toch besloot Jill door te gaan, uit liefde voor de alle mensen die ze leerde kennen. Ook dit jaar, tijdens haar stage in de thuiszorg, wordt ze opnieuw geconfronteerd met het stellen van haar grenzen.

Die eerste stage van Jill was in het verpleeghuis waar ik op dat moment ook werkzaam was. Sterker nog, ik heb haar voor een groot deel begeleid en o.a. afgeschermd voor meer grensoverschrijdend gedrag door een bewoner. Jill is één van de staigiares uit dit verhaal. 16 jaar oud toen en vol overtuiging voor de zorg gekozen. Als je dan in je eerste 10 weken stage laat zien dat je echt een geweldige verpleegkundige gaat worden dan heb ik daar bijzonder veel respect voor.

Een veilige werkomgeving

Als werkbegeleider sta ik graag voor mijn stagiares en hoe jonger je bent hoe meer ik je in bescherming wil nemen voor situaties die plaats kunnen vinden in de gezondheidszorg, in mijn geval, de ouderenzorg. Het is ook erg frustrerend te moeten vernemen als er zich dan toch een situatie voordoet die je zelf niet hebt kunnen voorkomen omdat je dan net vrij bent.  Ik kan mijn mannetje wel staan met mijn rugzakje aan levenservaring, maar voor een jonge stagiare is dat minder vanzelfsprekend. De basis voor iedereen moet zijn dat je werkt in een voor jezelf prettige en veilige werkomgeving. Ik vind dit voor stagiares en leerlingen nog meer van belang dan voor mezelf eerlijk gezegd. Misschien komt dat ook wel omdat ik vader ben van vier geweldige kinderen. Je wilt ze beschermen bij elke stap die ze maken.

Het voorval wat Jill beschrijft in deze prachtige docuserie heeft er uiteindelijk ook voor gezorgd dat ik een verschil van inzicht kreeg, na herhaling van een andere stagiare, met mijn vorige werkgever en koos voor een andere uitdaging.

Maar even terug naar Jill hoor, want los van alle andere afleveringen van de docuserie Zorgen, is deze aflevering tekenent voor wat er gebeurt in het leven van een stagiare. In een wereld van ernstige personeels tekorten in de gezondheidszorg denken we nog te veel in ‘poppetjes’ dan in jonge mensen. Een stagiare moet je begeleiden en beschermen. Elke stap vooraf uitleggen wat hij of zijn kan aantreffen en hoe te handelen. Jonge meiden, thuiswonend in een beschermende en veilige haven, confronteren met de schrijnende gevallen die de Thuiszorg dagelijks onder ogen komt is echt wel ‘een dingetje’. Hoe hierop geanticipeert wordt zou in mijn beleving anders kunnen.

Een pracht mens

Jill was één van deze twee stagiares uit dit verhaal. Enorm leergierig als ze was, wilde ze dit meemaken maar we hebben haar geen seconde uit het oog verloren en zowel vooraf als daarna uitvoerige gesproken over haar ervaring en haar gevoel. Gedurende haar stage bij ons heeft ze toen ook een band opgebouwd met deze prachtige man. Zonder de details te hoeven vertellen, kan ik meegeven dat dit een bijzondere prestatie was. Jill is echt een pracht mens.

Dat deze meid zich niet het kaas van haar brood laat eten, herken ik zo van Jill. Van je hart geen moordkuil maken, goed motiverend aangeven waar je eigen grens ligt en je eigen leerproces goed kunnen bewaken. Heerlijk! Ik vind het een geweldige aflevering geworden. Deels enorm herkenbaar en deels enorm trots dat deze meid zoveel stappen heeft gezet om een geweldige verpleegkundige te worden. Ze is voor mij één van de voorbeelden van een staigaire die weet wat ze wil, haar eigen grenzen weet aan te geven en leergierig is en blijft.

Jill heb ik nog een aantal keer gezien. Inmiddels werkzaam in de GGZ op bezoek bij haar lieve oma in ons verpleeghuis. Helaas was het haar oma niet gegeven lang bij ons te blijven wonen. Tussen inhuizing en uitgeleide zat helaas een veel te korte tijd. Ik heb e.e.a. getracht te verwoorden in dit verhaal.

De jonge parels in de gezondheidszorg. Je moet ze soms goed zoeken maar gelukkig zijn ze er best in grote getalen. Dat is maar goed ook want we hebben ze zo enorm hard nodig in de gezondheidszorg.

Trots op jou Jill!