Afscheid op St. Barbara

Gisteren ben ik op begraafplaats St. Barbara geweest. Samen met Sint Petrus Banden behoort St. Barbara tot de mooiste begraafplaatsen van Den Haag. Een stukje oudheid met veel rust in de doorgaans drukke Binckhorst. Afscheid op St. Barbara nemen van mijn vriend de koffiehuisbaas was een bijzonder moment.

Afgelopen maandag kreeg ik het bericht dat de koffiehuisbaas was overleden. Nu hoort het overlijden van cliënten uiteraard bij de tak van sport in ons beroep als verpleegkundige in de ouderenzorg maar toch schrok ik van het trieste bericht. Als EVV’er had ik een goede band met hem en met zijn familie. Daarnaast begrepen we elkaar ook gewoon goed. Hoe knorrig hij soms ook kon zijn tegen voor hem onbekende collega’s, ik kon geen kwaad bij hem doen. Ik nam ook graag de tijd om elke dienst even een praatje met hem te maken. Zo kon hij zijn verhaal kwijt maar zo liet hij zich ook motiveren om uit bed te komen en onder de mensen te komen tijdens het eten. Hij noemde zichzelf wel eens een ‘ouwe gek’. Dat was hij ook vond ik, maar wel één van het goeie soort antwoordde ik dan ook altijd.

De dood van zijn broer in mijn zomervakantie afgelopen zomer heeft er bij hem flink ingehakt. Zijn broer kwam elke dag bij hem op bezoek voor een praatje en een lekker broodje of een stukje worst. De ene rustig van aard en de ander praatte voluit. Het was een mooi stel bij elkaar. Zijn broer behoorde zo al snel bij het meubilair van de afdeling. Zelf was hij al maanden ernstig ziek maar hij bleef tot het laatst elke dag trouw komen. Ook een aantal zussen waren meer dan wekelijks bij de koffiehuisbaas op bezoek.

Samen met oud- collega ‘het meisje van de Sportlaan‘ hebben we afscheid van hem genomen. Gezien de dag, in combinatie met mijn privé situatie is dit alleen mogelijk geweest dankzij deze prachtige dame die spontaan klaar stond op de vraag of ze op mijn jongste zoon wilde passen voor enkele uurtjes. Ze kende mijn band met de koffiehuisbaas als geen ander en ben haar dankbaar dat ze wederom voor me klaar stond.

Geschrokken van het snelle overlijden omdat ik tijdens mijn laatste dienst op vrijdag 1 december nog uitgebreid met hem heb gesproken. Ook over mijn vertrek, wat hij oprecht echt vreselijk vond, over een biertje dat ik verdiend had en over mijn belofte om in het voorjaar gewoon eens samen naar buiten te gaan voor een ommetje. Samen een biertje doen in de tuin bijvoorbeeld. Dat leek hem wel wat.

Het doet mij altijd veel als mensen in tranen zijn door mijn toedoen. Ik heb daar al eens meer verhalen over gepubliceerd op deze website. Nu was de koffiehuisbaas in tranen omdat, na zijn broer, nu ook zijn tweede toeverlaat hem ging verlaten. ‘Hoe moet dat nou?’ riep hij nog uit. Ik kon hem geruststellen dat er toch ook nog genoeg bekende collega’s over zouden blijven na mijn vertrek. Zo noemde ik een aantal namen en bijnamen zoals hij die altijd gaf, en zo ging ik weg in de wetenschap dat we in het voorjaar nog samen ‘een biertje zouden doen’ in de tuin.

Rond de jaarwisseling verslechterde zijn gezondheid snel heb ik begrepen. Uiteindelijk gaf hij zelf ook te kennen dat het van hem allemaal niet meer hoefde. Hij was wel klaar met dit leven. Zo overleed hij afgelopen maandag en begon aan zijn laatste reis naar zijn broer. Ik hoop dat ze boven vredig aan de koffietafel zitten of samen een klein biertje pakken. Anekdotes en uitspraken laat hij bij mij achter en bezorgen mij dan weer een glimlach.

Samen met het meisje van de Sportlaan hebben we hem naar zijn laatste rustplaats gebracht, niet ver van de plek waar een kort halfjaar eerder zijn broer ter aarde werd besteld. Ik hecht er altijd grote waarde aan om aanwezig te zijn op begrafenissen of crematies van mensen die me aan het hart gaan/gingen. De koffiehuisbaas was zo’n iemand. Hoe hij ook was, hoe zijn ziektebeeld ook was, we hebben altijd een bijzondere band gehad. Ik vond het een mooi mens zoals hij was. Rust zacht Joop.