Hij komt wel even voelen
Werken in de ouderenzorg blijft dynamisch. Los van de zorgmomenten met je bewoners zelf, is het ook de samenwerking met de overige disciplines die het zo afwisselend maakt. De beste zorg voor je bewoners doe je samen. Niet alleen als zorgverlener, in welke gradatie dan ook, maar ook samen met de arts, fysiotherapeut, beweegagoog, ergotherapeut, logopedist, psycholoog, geestelijk verzorger, diëtist enz. Samen als team voor de beste zorg voor elke bewoner. Maar wat als jij vindt dat een bepaalde discipline anders reageert zoals je zelf had verwacht?
We mopperen allemaal wel eens op de ander en dat is vast ons goed recht. En zo niet, dan gebeurt het toch wel. Vaak houden we dat voor onszelf maar als je in Den Haag woont en werkt met andere Hagenezen en met ook nog eens oer-Haagse bewoners, dan komt al snel de Haagse humor en krachtermen bovendrijven. Laat ik eens een voorbeeld beschrijven van een kleine gebeurtenis afgelopen week in ons verpleeghuis:
De personele bezetting liet wat te wensen over en hierdoor sprongen o.a. de praktijkverpleegkundige en de boventallig werkbegeleidster bij tijdens de ochtendzorg. We willen immers dat al onze bewoners tijdig en goed worden geholpen zodat ze kunnen gaan ontbijten in onze huiskamers. Genoemde collega’s gingen een bewoner helpen en ontdekte tijdens het wassen van haar lichaam verdikkingen in beide borsten van deze stevige vrouw. Afwijkende verdikkingen in een vrouwenborst zijn uiteraard een reden om een arts te vragen voor advies en/of een consult. Hij komt wel even voelen was de verwachting.
De dames kijken en voelen nog eens goed en overleggen met de bewoner. Heeft u er last van? Is het pijnlijk? Heeft u dit al lang? Met de beste bedoelingen proberen ze de benodigde informatie te vergaren om door te spelen naar de arts. De bewoonster kijkt de dames eens aan op een ongeïnteresseerde manier zoals alleen zij dat kan en antwoord droogjes. Ach meid, weet ik veel. Ik gebruik ze niet meer. Wat kan mij dat nou schelen. Laat die dingen lekker hangen. Nou, zo makkelijk komt u niet van ons af. We kleden u even goed aan, dus ook met een goed passende BH en gaan toch even in overleg met de arts.
Zo gezegd, zo gedaan. Er wordt goed gerapporteerd en de arts ‘wordt gekenmerkt’ in deze rapportage zodat hij kan beoordelen of een visite noodzakelijk is. De dame vind het allemaal wel prima. Ze heeft al genoeg meegemaakt op medisch gebied en vind het wel prima zo. Aan mijn lijf geen polonaise meer. Als het mijn tijd is dan is het mijn tijd zoals ze dat altijd zelf pakkend benoemt.
Tijdens de lunch schuif ik aan bij een tafeltje vrouwelijke collega’s waaronder bovengenoemde twee collega’s. Al snel ging het over het voorval van eerder op de ochtend. Op een gegeven moment komt het hoge woord eruit: nou, wat ik nou meemaak! Kom ik die vrouw weer tegen en vraag of de arts al geweest is. Ja, zegt die vrouw, maar die heeft alleen maar even voor me gestaan. Heeft hij niet even gekeken en gevoeld? Nee zegt de vrouw, alleen maar even gestaan.
Aan zo’n tafel tijdens de lunch heeft dan iedereen een mening. Mensen die in de zorg werkzaam zijn die weten dan precies hoe dat gaat. Het is soms hilarisch, zeker als er op een gegeven moment de opmerking valt: Joh, die knul heeft nog nooit tieten in zijn handen gehad!
Nou, de dames gingen los hoor: Nee, dat denk ik ook niet, die andere arts is ook zo jong. Die heeft ze vast ook nog niet vast gepakt. De opmerkingen vlogen over de tafel. Gegiechel en gelach alom maar mijn collega was er toch niet gerust op. Die verdikkingen kunnen echt schadelijk zijn en wilde op z’n minst een bevestiging dat ze gelijk had. Ik weet toch zeker wel wat ik voelde of ben ik helemaal achterlijk? Bij zo’n laatste opmerking ben ik vaak geneigd om dan te roepen ‘Wil je mijn mening weten?’ Maar ik hield wijselijk mijn mond omdat ik al een klein voorgevoel had waar het naartoe ging.
‘Hey Wilco’, klonk het opeens. Oh, daar gaan we bedacht ik me nog. ‘Hey Wilco, jij hebt toch flink wat verschillende tieten in je handen gehad? Kan jij niet ff voelen bij die bewoner?’ Ik wilde eerst ontkennen maar wist dat het geen nut zou hebben. Collega en ik kennen elkaar al vele jaren en ze weet ook dat ik vier prachtige kinderen heb, van ook nog eens drie verschillende echtgenotes. Je hoeft dan niet gestudeerd te hebben om te kunnen inschatten dat ik wel eens vrouwenborsten in mijn handen heb gehad.
De Haagse opmerkingen vlogen nog even flink over de tafel maar uiteindelijk ging het om de gezondheid van deze bewoner. Ik ging dus samen met mijn collega naar de kamer van de bewoonster. Mijn collega gooide de deur open met vrijwel direct de opmerking: ‘hier ben ik weer hoor. Ik heb eindelijk een man gevonden die wel tieten in zijn handen heeft gehad. Hij komt wel even voelen. Het is een echte specialist op dat gebied’. De dame zelf is het gewend om zo te praten en een glimlach volgde op haar gezicht. Toen ik eenmaal de kamer binnen liep, kwam ze dan ook gelijk gevat uit de hoek. ‘Van alle mannen in huis, neem jij die grijze man mee met die rode kutschoenen’. Nou de toon was weer gezet. ‘Dus jij ben de tietenspecialist? Vier kinderen mevrouw, die komen niet uit een legbatterij!’ Hilariteit alom in de kamer.
Met een grijns op haar gezicht trok ze haar trui wat omhoog en mevrouw vroeg doodkalm of haar hele BH uit moest. Doet u dat maar niet mevrouw, anders vallen ze naast uw rolstoel. Een onnozele maar enigszins realistische opmerking. De dame kan er juist van genieten. Rechtdoor zee, heerlijk Haags. Ik liet mijn handen even het werk doen en constateerde hetzelfde als wat mijn collega eerder in de ochtend al had geconstateerd. Verdikking in beide borsten, schijven, het is maar hoe je het benoemt. Het voelt niet zoals het hoort merkte ik rustig op naar de dame. Tsja, ik ben ook geen 20 meer he? Ik bedoelde meer de schijven in uw borsten mevrouw. Oh bedoel je dat, antwoorde ze luchtig met haar pretoogjes. We kleedde mevrouw weer aan en rapporteerde het nodige richting de arts.
Aan het einde van de middag kwam ik mevrouw weer even tegen met haar rolstoel in de gang nabij de uitgang. Ze stopte even en keek me aan met enige pretoogjes. ‘En broeder, kom het je nog bekoren?’ Ik kan weer heerlijk slapen dame, antwoorde ik gevat. ‘Daar ben ik blij om knul, slaap lekker voor straks’.
Gevatte Haagse humor. Het doet me denken aan dit verhaal.
