Hoe vaak zijn hier mensen dood gegaan?

16 juli 2025 Wilco in de Zorg

Ze kijkt me angstig aan en vraagt in paniek: hoe vaak zijn hier mensen dood gegaan? Ik kijk haar rustig aan en antwoord zo niet nog rustiger: nooit vaker dan één keer mevrouw. Ze is even stil en gaat dan verder in haar paniek. Jij hebt zeker weer je lolbroek aan met je rode schoenen? Maar ik voel dat ik dood ga want ik krijg bijna geen lucht meer.

De dame staat op de gang in haar nachthemd en oogt duidelijk benauwd. Zullen we even naar uw kamer gaan en de zuurstofslang weer even in uw neus stoppen? De lieve dame is duidelijk gedesoriënteerd in plaats en zo mogelijk ook in tijd. Doorgaans heeft ze altijd 2 liter zuurstof per minuut nodig om haar saturatie boven de 92% te houden. Het is mij onbekend waarom ze zo alleen op de gang staat en haar zuurstof neusbril heeft afgedaan. Ik kan het haar wel vragen maar ik weet dat ze het zelf ook niet weet.

Ze heeft geen idee

Ik begeleid haar rustig terug naar haar kamer en vraag haar of ze op de rand van haar bed wil plaatsnemen. Terwijl ik de zuurstofbril weer op haar neus zet, klaagt ze steen en been dat ze helemaal alleen is en dat niemand haar komt helpen. Heeft u wel gealarmeerd vraag ik haar rustig. Ach, dat heeft toch geen nut. Ze zouden me naar bed brengen maar ze moeten nog komen. Dus u heeft niet op uw alarmketting gedrukt vraag ik haar nogmaals. Ze bevestigt dat ze dat niet gedaan heeft en ook in de app van ons alarmsysteem zie ik geen melding van haar in de afgelopen twee uur.

Lees ook: De inco koningin blijft maar gaan

Dus jij komt me nu eindelijk maar eens naar bed brengen? Ik kijk haar aan en vertel voorzichtig dat het ochtend is en dat de bewoners nu wakker worden en richting het ontbijt gaan als ze geholpen zijn door mijn collega’s. Nou, dan moet ik zeker weer een uur wachten voordat ik iemand zie die me komt helpen?

Teleurstellen

Ik had intussen de reguliere vitale controles gedaan en zag dat de dame goed reageerde op haar zuurstof via de neusbril binnen een paar minuten. Zal ik u gewoon maar even helpen met het wassen en aankleden? Dan kan ik u aansluitend naar de huiskamer brengen voor het ontbijt. Ach lieve schat, dat is enorm lief hoor maar ik wil je niet teleurstellen. Teleurstellen, vroeg ik verbaasd. Waarom zou u mij teleurstellen? Ik ben hier toch om u te helpen?

Nou knul, het is niet meer zo strak als vroeger hoor, zei ze droogjes. Ik keek haar verbaasd aan en zag in haar ogen opeens wat ze bedoelde. Ik schoot in de lach en gaf aan dat ik inmiddels wel wat gewend ben. Ik begrijp dat het baby-vet inmiddels is verdwenen, vroeg ik naar de bekende weg. Gelukkig was daar haar lach weer en kreeg ze weer kleur op haar wangen.

Lees ook: De oudste paracommando is verliefd heengegaan

Ik weet het allemaal niet meer hoor, ging ze verder. Ik zit hier maar of ik lig hier maar en ik zie niemand. Ik heb het hartstikke benauwd en niemand die me helpt. U weet het ook niet meer bevestigde ik haar goudeerlijk maar het is wel zo verstandig om op uw alarmbel te drukken als u hulp nodig hebt. Samen testen we het alarm even en constateren dat deze goed werkt. Ja, dat zal ik doen lieve schat, beloofde ze mij. IK wilde haar graag geloven maar dit was al de derde keer in één week dat ik mevrouw op deze manier aantref op de gang en dat ik haar geholpen heb met haar ochtendzorg. Ze weet het echt niet meer, heeft bij vlagen geen idee waar ze is en van tijdsbesef is helaas nog weinig in tact.

Verhuizen

Binnenkort zal ze haar tijdelijke kamer in ons verpleeghuis dan ook gaan verlaten voor een verpleeghuis gespecialiseerd in haar ziektebeeld. Een verpleeghuis waar ze de zorg kan ontvangen die deze lieve vrouw zo verdient. Iemand bij haar in de buurt in de huiskamer, passende dagbesteding en zo mogelijk gezellige medebewoners om mee te praten. Voor haar is dat passender dan alleen in haar 2-kamerappartement te verblijven zonder toezicht. Het zijn de belangrijke verschillen van zorgzwaarte die we kennen en waar verpleeghuizen zich in gespecialiseerd hebben. Het CIZ is gevraagd van de ZZP 6 een ZZP 5 te maken om het zomaar te zeggen. Je moet geen oude bomen verplaatsen is het gezegde maar we dienen er wel voor te zorgen dat deze lieve dame de zorg krijgt die ze verdient.

Lees ook: Op zoek naar haar eigen waarheid

Wat gaan we ontbijten vraagt ze terwijl ik haar in haar rolstoel plaats laat nemen en nog even haar haar fatsoeneer. Vandaag hebben we in de aanbieding voor wènag: een sneetje krentenbrood, een sneetje lichtbruin brood met kaas en uiteraard genoeg pillen en een kopje thee. Nou, dat treft! riep ze uit. Dat is precies waar ik trek in heb. Tsja, de lieve dame weet immers niet meer dat ik dit gisteren exact ook al voor haar had klaargemaakt.

Maar… ze dacht even na en herhaalde nog een keer haar eerste vraag: Hoe vaak zijn hier mensen dood gegaan? Ik antwoordde nogmaals het zelfde: nooit meer dan één keer mevrouw. Ze lachte eens flink en beloofde dat ze die uitspraak zou onthouden. Ik help het haar hopen maar ik ben bang dat ik de volgende keer weer exact het zelfde antwoord zou kunnen geven.