De inco koningin blijft maar gaan

Het is welicht een warrige titel maar toen ik op mijn 50ste in de zorg begon als leerlingverpleegkundige werd de term ‘inco koningin’ als snel genoemd. Inmiddels hebben we in 3 verschillende verpleeghuizen samengewerkt en kan ik rustig zeggen: de inco koningin blijft maar gaan.

Ze is ouder dan ik en steekt haar mening niet onder stoelen of banken. Ruwe bolster, blanke pit met een onvervalst Haags accent. In mijn eerste zorghuis, en dus mijn eerste stappen in de zorg, was ze samen met een collega belast met het bestellen en beheer van incontinentiemateriaal. Incontinentiemateriaal is er in veel soorten en maten en zijn simpelweg erg prijzig. Dat moest gewoon goed beheert worden. In het voormalige Dr. W. Dreeshuis was het de regel dat de ‘inco’ werd besteld en beheert door deze zuster, samen de zuster die meestal in de nachtdienst zat. Zo bleef er een goed overzicht van deze hoge kostenpost van het zorghuis.

Wat heb jij gedaan?!

Slechts in noodgevallen mocht er vanaf geweken worden en kon er met een speciale sleutel zelf incontinentiemateriaal gepakt worden. Nou….. dat heb ik geweten 🙂  Waar ik het lef vandaan gehaald had om een extra pak inco bij een bewoner neer te zetten zonder enige overleg! Nou, sorry hoor 🙂

Deze dame verstaat haar vak als geen ander. Als Helpende+ is ze de diesel van de werkvloer. Niet te stoppen! Met haar lange benen dendert ze van kamer naar kamer om haar dierbare bewoners de zorgt te geven die ze behoren te krijgen. Met bijzonder veel passie doet ze haar werk en dat doet ze ook nog eens met veel uren per week. Ze doet niet onder voor haar jongere collega’s, sterker nog: qua zorghart, werklust en betrokkenheid, troeft ze menig jongere collega af. Ik heb daar zo enorm veel respect voor.

Na mijn eerste leerjaar werd ik overgeplaatst naar een ander verpleeghuis en nam ik afscheid van de inco koningin. Toen een jaar later het zorghuis Dr. W. Drees werd gesloten kwam de inco koningin opeens weer boven water. Sterker nog, ze kwam bij mij in het team werken op de revalidatieafdeling van het verpleeghuis. Een bijzonder leerzaam jaar in een bijzonder hecht team. Wat hebben we daar samen enorm veel gelachen, gestreden en uiteraard ook gehuild. In de Covid periode…. wat een bijzonder jaar is dat toch geworden.

Gestart met haar VIG-opleiding

Tot mijn verbazing kwam de inco koningin niet zonder reden bij ons op de afdeling werken. Nee, ze was gestart met de opleiding Verzorgende IG! Wat?? Met alle respect hoor zei ik tegen haar, maar waarom ga je nu nog aan de VIG-opleiding beginnen? Je kunt bijna toewerken naar je pensioen! Maar, eigenwijs dat ze is, begon ze vol overgave aan haar opleiding. Nogmaals diepe respect voor deze dame.

Qua kennis en kunde hoefde je haar niet veel te leren. Met haar jarenlange ervaring in de zorg was het vooral de taaie theorie en de wekelijkse schooldag die haar veel energie kostte. Ze is simpelweg niet op deze wereld gezet om in de schoolbanken te zitten. Zeker niet nu opleidingen werken met een digitale werkomgeving. Het was pittig maar ze liet zich niet kennen. Ze nam geen genoegen met een 6-je en ging vol voor de opleiding.

Na twee jaar sloeg het noodloot toe en zag ze zich genoodzaakt alsnog te stoppen met haar opleiding. Natuurlijk gaf ze zich niet snel gewonnen maar als je eigen partner overlijdt dan kun je daar simpelweg niet zomaar overheen stappen, doorgaan met werken en ook nog eens een pittige opleiding voortzetten. Als je dan ook nog eens een teamleiding treft die praat in termen die ver afstaan van empathie dan breekt het lijntje. Niet veel later maakt ze haar overstap naar een andere zorginstelling en verloren we een keiharde werker en een prachtig mens.

Weer collega’s van elkaar

Toen ik een jaar geleden ook veranderde van zorginstelling en als praktijkverpleegkundige aan de slag ging bij mijn huidige werkgever, stond ze plotseling weer voor me. De grote dame had nog steeds dat grote zorghart, haar Haagse uitvallen als het ff niet loopt zoals het zou moeten lopen en… heerlijk kritisch op van alles en nog wat. Maar ook nu: de voormalig inco koningin blijft maar gaan. Als je haar niet afremt dan ’trekt ze de hele etage uit bed in haar eentje’.

Bij personeelstekort hoor je haar in de ochtend bij de start van de werkdag schelden en tieren. Niet veel later schakelt ze op een nog hogere versnelling en draait ze haar hand niet om om het werk voor 2 of 3 man te doen. Maar dan moet de rest wel meegaan in haar tempo want als collega krijg je dat dan echt te horen. Uiteraard wel op haar manier: minder tactisch en heerlijk Haags. Ruwe bolster, blanke pit.

Ze verdient een zorglintje

Bijna de oudste van ons hele zorgteam maar ze verzaakt nooit en daarmee geeft de jongere generatie het juiste voorbeeld. Zorg met je hart voor je bewoners, kom altijd op tijd op je werk en ook als je je niet lekker voelt… dan ga je gewoon werken! Haar arbeidsethos is te prijzen. Mocht er ooit in de zorg speciale zorglintjes worden uitgereikt dan zal ik haar als eerste voordragen. Het is een kanjer van een vrouw, een zuster van de oude stempel en… zo gek als een deur. De inco koningin blijft maar gaan. Tot aan haar pensioen en dat schiet stiekem al best een beetje op maar dat durf ik niet hardop uit te spreken.

En die andere zuster die de inco verdeelde in de nachtdienst? Die werkt sinds kort ook bij ons in het verpleeghuis. De dames zijn weer samengebracht 🙂

Wist jij al dat mijn Facebookpagina van Wilco in de Zorg veranderd is? Door een hack, zie ook dit bericht, ben ik een nieuwe pagina op Facebook begonnen. Kom je mij weer volgen?