Een diepe buiging

Lopend in de supermarkt hoorde ik opeens een luidt geroep: ‘Broeder!’ werd er opeens hard gegild. Niet wetende dat het voor mij zou zijn maar ik wilde eindelijk eens de opmerking maken dus riep keihard terug: Mij niet bellen! Ik ben vrij! Red je zelf maar! Ooit zoiets gelijks op een T-shirt zien staan. Klanten om me heen schrokken zich rot maar konden wel heerlijk lachen op mijn reactie. ‘Een diepe buiging voor jou, broeder’ werd er in een iets lager volume vervolgens geroepen.

Ik zocht naar het einde van het pad waar het geroep vandaan scheen te komen. Ik zag een oudere dame met een donkere huidskleur en met een prachtige lach enthousiast zwaaien. Zag ik dat nu goed? Ik herkende het gezicht van deze dame wel en moest even zoeken naar de juiste naam. Die was erg bijzonder schoot het door mijn hoofd. Oh ja, in het Nederlands heette ze ‘Welkom’.

Ik liep op haar af want er klopte nog iets niet. Deze dame leek zelfstandig te kunnen lopen en in mijn beleving was dat juist het probleem toen ze bij ons op de revalidatie afdeling verbleef. En lopen kon ze want voordat ik een hand had uitgestoken lag ik al in haar armen op haar zachte kussens om het zomaar te zeggen. Geen ontkomen aan en voor een moment ook volledig in de houtgreep.

Niet veel later vervolgende ze: ‘Ik hoorde dat je geslaagd bent voor je opleiding en nu een echte verpleegkundige bent. Een diepe buiging voor jou om dit op latere leeftijd en ook nog eens in de zeer zware Corona-periode voor elkaar te krijgen!’ En van we heeft u dat dan gehoord lieve mevrouw? We roddelen nog graag over jullie hoor met de mensen die bij jullie gelegen hebben en hier in de buurt wonen, zei ze met een grote glimlach. Jij met je rode schoentjes en de prachtige zusters om je heen.

Een Gods wonder

Ik werd langzaam weer losgelaten en, eenmaal weer zelfstandig ademend, nam ik haar woorden voor lief want het was juist deze dame die een diepe buiging verdiende. U loopt zonder enige hulpmiddelen en doet gewoon uw boodschappen? vroeg ik haar verwondert. Ik zal haar medisch dossier hier niet openbaren maar als je door welke reden dan ook, niet meer zelfstandig kan lopen en ook tijdens je revalidatie traject onvoldoende vooruitgang boekt, dan mag je best aannemen dat je dan de rest van je leven minimaal een hulpmiddel nodig hebt om te kunnen lopen. Ze verliet onze revalidatieafdeling toentertijd dan ook met een looprek met het gegeven dat dit voor altijd noodzakelijk zal blijven.

Haar glimlach werd weer groter en ik kreeg nog maar eens een knuffel. ‘Nee broeder, zoals je weet ben ik altijd eigenwijs en geloof in het lot en in de kracht van God. Ik heb nooit opgegeven en ben altijd blijven vechten om zelfstandig te kunnen lopen. Naast fysiotherapie ook vooral veel zelf oefenen. En je ziet het, het is een Gods wonder en dat is het geloof wat ik altijd heb gehad’.

Zo’n doorzettingsvermogen is echt een diepe buiging waard. Net als haar geheugen trouwens want ze herkende mij van grote afstand en dat vind ik best knap. We hebben elkaar al bijna 3 jaar niet gezien en niet veel mensen herkennen elkaar nog na drie jaar.  Want eerlijk is eerlijk, ze verbleef bij ons maximaal 3 maanden en dan na 3 jaar nog precies nog herkennen vind ik best knap voor een dame op respectabele leeftijd.

Natuurlijk ben ik er wel trots op dat ze mij überhaupt herkende en dat mijn collega’s en ik toen voor haar veel indruk hebben gemaakt. Het blijft enorm jammer dat de revalidatieafdeling toen werd gesloten in ons verpleeghuis. Zo’n jong (en ik 🙂 ) gedreven team is toen totaal uit elkaar gevallen en zijn veel ‘knappe koppen’ naar elders gegaan. Maar mijn derde leerjaar zal ik nooit meer vergeten en anders hebben we de verhalen van leerjaar 3 nog 🙂