Het meisje van vroeger

28 juli 2024 Wilco in de Zorg

Ik kwam afgelopen week opgewekt een kamer van een bewoner binnen en vroeg bijna automatisch ‘hoe gaat het met u’. Zijn antwoord klonk deprimerend: ‘ach knul, ik wacht hier op de dood maar het duurt zo lang’. Niet echt een goed begin om een verpleegtechnische handeling zoals een geplande verblijfskatheter wissel aan te kondigen. Wel was het een start voor een goed gesprek en al snel hadden we het over het meisje van vroeger.

Waar ging het fout wilde ik van hem weten na zo’n deprimerend antwoord. Ach, eigenlijk mijn hele leven al begon hij langzaam. Het leven heeft mij niet gebracht wat ik er van verwacht had. Dus ja, waar ging het fout? Misschien al tijdens mijn schooltijd. Dus u bent nu 85 jaar en wacht sinds uw schooltijd op de dood vroeg ik enigszins verbaasd. Nou, zo erg is het nou ook weer niet maar ik ben een eenzame man en had ooit de hoop dat ik op oudere leeftijd gelukkig getrouwd zou zijn en kon genieten van mijn kinderen en kleinkinderen. Het is mij duidelijk niet gegeven in dit leven. De altijd goedlachse man keek er bedroeft bij.

Dus ik ga straks een katheter wisselen bij gereedschap zonder gebruikssporen merkte ik fijntjes op. Daar was zijn lach gelijk weer en al lachende maakte hij de opmerking dat zijn gereedschap zeker wel gebruikt was maar geen kinderen had opgeleverd. Ik heb achteraf mijn droomvrouw laten schieten op jonge leeftijd op school en God mag weten wat me toen bezielde. Wel verkering e.d. gehad, liefde gekend en bedreven, maar de vrouw van mijn leven zat er schijnbaar niet tussen.

Lees ook: Dag vriend, goede reis naar Hem

Kleur bekennen

En jij broeder, klonk het opeens, ik hoorde twee zusters praten met elkaar dat jij ook vrijgezel bent. Jij bent inmiddels ook geen twintig meer als ik het zo mag zeggen. Hij keek me dusdanig vragend aan alsof hij mijn hele levensverhaal wilde horen en zo de aandacht op hemzelf sneaky kon verleggen. Ach meneer, mijn situatie is slechts deels vergelijkbaar met die van u. Misschien heb ik ook niet de juiste keuzes gemaakt in het leven. Ook ik heb misschien dat mooie meisje op school laten schieten vroeger. Wel heb ik vier geweldige kinderen, niet allemaal van dezelfde moeder, maar ik voel me gelukkig dat ik een deel van mezelf terug zie in alle vier van hen. Inmiddels ben ik inderdaad weer vrijgezel zoals dat heet sinds anderhalf jaar. Mijn bouwjaar is 1968 en ik hoop dat ik nog even door mag ook al heb ik daar wel eens anders over gedacht.

Ze mogen mij hier dan soms cognitief beperkt vinden, in die paar zinnen begrijp ik dat je genoeg voor je kiezen hebt gehad. Ook ik ben enigszins cognitief beperkt merkte ik op, anders ga je niet op de 50ste weer naar school en de zorg in voor een carrièreswitch. Zijn bulderlach was gelukkig weer goed hoorbaar en hij proefde vast fijntjes dat mijn levensverhaal naar hem hier wel mee eindigde.

Lees ook: Zal ik maar euthanasie plegen?

Herkenning

Bijna dagdromend ging hij verder. Het meisje van vroeger was prachtig maar ach, we waren pas 16 jaar oud denk ik. We kregen verkering zoals dat heet. We zoenden genoeg en in de klas zagen ze ons als tortelduifjes. Ze was zo enorm mooi. Mijn prinses voor altijd. Hoe het is gelopen weet ik niet helemaal meer, maar op een geven moment was het vuur uit zonder enige aanleiding of misschien wel door domme fouten van mij. Geen idee eigenlijk meer. De pubertijd speelde ons parten. Dat is vast wel herkenbaar voor je.

Ja, dat is wel herkenbaar gaf ik toe. In mijn schooltijd kreeg ik ook verkering. Prachtig blond haar en een aanstekelijke lach. Ik zie haar zo weer voor me. Een langere tijd verkering zelfs, maar als puber ben je niet opgewassen om verliefdheid te onderscheiden van echte liefde, houden van of het opbouwen en onderhouden van een duurzame relatie. Na de schooltijd gingen we allebei onze weg en zijn we elkaar in de bloei van ons leven uit het oog verloren. Enorm zonde, maar zo is het leven schijnbaar. We knikten beiden en begrepen elkaar volkomen.

Tuinslang

‘Zal ik die tuinslang er ff in jassen vriend, dan zijn we daar ook maar weer vanaf’. Zijn bulderlach galmde nog maar eens goed door de kamer en van een deprimerende man was geen sprake meer. Hij volgde me naar zijn bed en liet de verpleegtechnische handeling rustig ondergaan. ‘Best fijn, een oudere broeder met de nodige levenservaring’ merkte hij ondertussen op. Hoezo? vroeg ik hem naar de bekende weg. Ik denk dat ik dit soort gesprekken minder snel zou hebben met een jongere, vaak ook vrouwelijke, collega. Niet dat dit aan hen zou moeten liggen maar wellicht ook aan mij. Het zijn geen onderwerpen waar je direct over begint maar jij deed het wel.

Lees ook: Als je aan haar komt ken je lachen

‘Best handig dan om zo’n oude man van 56 aan je bed te hebben dus. Samen weer even wegdromen over het meisje van vroeger’ grapte ik nog. Hij knikte instemmend en liet de beste man weer lekker zijn eigen ding doen. Wachtend op de dood klinkt zo basaal. Ik hoop dat hij nog een tijdje moet wachten. Maar begrijpen doe ik hem zeker. Geen familie hebben en een beperkt sociaal netwerk op oudere leeftijd is een beperking en het maakt je erg eenzaam. Waar is het dan fout gegaan? Ik denk dat anderen ook best wel veel worstelen met die vraag. Antwoorden zijn er veelal niet te geven.