De laatste werkdag

Zoals niet één dienst in de zorg verloopt zoals je verwacht, was vooral de laatste werkdag een dag die ik niet had zien aankomen. Ik ben niet iemand die afscheid kan nemen en had stilletjes gehoopt dat mijn laatste avonddienst hetzelfde zou verlopen als de avonddienst ervoor. Niets bleek minder waar.

Gisteren was mijn laatste werkdag. Na vijf jaar bij mijn werkgever, waarvan vier jaar in dit verpleeghuis, komt er aan het einde van deze maand een einde aan het dienstverband op eigen verzoek. Verschil van inzicht of niet, het blijft de werkgever die mij verwelkomde in de zorg en mij de kans bood om mijn diploma Verpleegkundige te behalen. Blijvend dankbaar hiervoor en vooral dankbaar voor alle mooie en minder mooie ervaringen die ik mocht meemaken. Vijf jaar werken in de zorg heeft mij gevormd en anders leren kijken naar deze gekke wereld waarin we leven. Vooral de periode van Covid-19 in het verpleeghuis, en hierdoor ook bij mij thuis in het gezin, laat nog diepe sporen na.

Vier jaar in hetzelfde verpleeghuis werken klinkt als een korte tijd maar gevoelsmatig is dit langer, veel langer. De kennis van het pand, de omgang met collega’s, je weg vinden bij de andere disciplines, de cliënten en de familieleden, het is al snel een deel van mijn leven geworden. Het voelde echt als thuis. Afscheid nemen doe je dan ook niet snel en het was ook een flinke stap enkele weken geleden om mijn ontslag in te dienen.

Mijn avonddienst begon om 14.30 uur en zoals gebruikelijk kom ik dan even over 2 uur het pand binnenlopen. Al bij de receptie werd in staande gehouden door verschillende mensen voor een dikke knuffel en om al het goeds toe te wensen bij mijn nieuwe werkgever volgende maand. Dat waardeer ik zeer uiteraard maar ik vind het altijd apart als mensen zeggen dat ik vaak het verschil maakte en dat ze me gaan missen. Ik ben me nooit echt bewust geweest dat ik een verschil zou hebben gemaakt ofzo.

Er klopt iets niet

Lopend door de patio naar mijn afdeling zag ik in mijn ooghoek deze dame weglopen die inmiddels niet meer in ons verpleeghuis werkt. Ik dacht nog nuchter van ‘goh leuk, die komt even buurten’. Toen ik even verderop deze dame in haar dagelijkse kleren met een ballon in haar hand zie staan, begint het toch wel te dagen dat er iets niet klopt. Eenmaal bij de zusterpost aangekomen zie ik meer collega’s verschijnen die vandaag niet op het rooster stonden en dringt het tot mij door dat er toch iets van een afscheid georganiseerd is. Niks voor mij want ik huil al bij een Disney film en ik moet ook nog de hele avond werken. Anderzijds ben ik erg verrast en vereerd. Ik geniet van de leuke groep collega’s bij elkaar want dat gebeurt ook zelden dat we met z’n allen bij elkaar zijn voor leuke dingen.

Niet veel later werd ik bij alle collega’s geroepen en zag ik een flinke tafel vol cadeaus, hapjes en drankjes. Pff… waarom? Toch nergens voor nodig? Lang verhaal kort: Ik ben echt schandalig verwend door al mijn collega’s. Prachtige cadeaus, sommige met een diepe betekenis of terugblik, lieve woorden op kaarten, ontroerende bedankjes, flinke knuffels en een bosje bloemen namens de werkgever. Zeer ontroerd maar ik heb het zowaar droog weten te houden voor de buitenwacht. Ze menen het oprecht dat ze me gaan missen en dat geeft me een warm en dankbaar gevoel.

De avonddienst

Heel apart om daarna te gaan werken. Emotie in mijn lijf en ik had al snel in de gaten dat het nog niet over was. Ook cliënten en sommige familieleden waren, ieder op zijn of haar eigen manier, emotioneel dat dit dan toch echt mijn laatste werkdag was op deze afdeling. Het maakt diepe indruk op mijn als een 80-jarige man huilend verteld dat hij mij zo enorm gaat missen want ‘jij was altijd zo rustig en begrijpend’ en ‘wie moet er nu gaan fluiten door de gang? Je bracht altijd zoveel rust op de afdeling’. Hij was niet de enige op deze avond.

Zelfs de grootste ‘branieschopper van de afdeling’ bleek niet ongevoelig voor mijn vertrek. Tijdens zijn zorgmoment om 22.00 uur werd hij zelfs wat geëmotioneerd en wenste mij het beste voor de toekomst. ‘Kom je nog een keer samen een 0% biertje drinken in de tuin? Dan kan ik gelijk even roken’. Klinkt gek, maar ook zo’n zin heeft impact als je de achtergrond zou kennen.

Met trots mijn professionele werkhouding kunnen volhouden en dus de emotie kunnen bedwingen. Voordat ik het wist was het 23.00 uur! Ik werd thuisgebracht met al mijn cadeaus door mijn lieve collega van de avond. Eenmaal thuis barstte het app-verkeer los van lieve collega’s en vrienden tot ruim na middernacht. Het zit er op! Onwerkelijk! Ja, een traantje gelaten…. meer dan één…..

Mijn laatste werkdag zat er op. Nu mag ik gaan genieten van een maand vakantie voordat ik officieel uit dienst treed. Per 1 januari ga beginnen bij mijn nieuwe werkgever in een nieuwe rol. De eerste twee lunches en de eerste ‘pizzarette date’ staan in de agenda met (oud-)collega’s en/of vrienden. Er volgen er vast nog meer deze maand en anders de maand daarna.