Daar gaat mijn regie dacht ze

Daar kwam ze aan, voortgeduwd in de rolstoel door haar zoon. Van de sterke zelfstandige vrouw van twee weken geleden was niet veel meer over. Daar gaat mijn regie dacht ze vast toen ze het verpleeghuis werd ingeduwd. Van een bijna onschuldige val in eigen huis, voor een gebroken heup geopereerd en revalideren in het verpleeghuis. De nachtmerrie van elke oudere en zijn of haar kinderen.

Vermoeid en bang spraken haar ogen toen ze me voor de eerste keer aankeken. Uit de gegevens had ik gelezen dat deze dame alles maar dan ook echt alles zelf nog deed tot aan de ramen wassen aan toe. Zelfstandig boodschappen doen en zelfs nog sporten. Jarenlang mantelzorger geweest van haar man die inmiddels net een paar jaar overleden is. Nu had ze zelf zorg nodig want haar zelfstandigheid is haar tijdelijk ontnomen door haar val en operatie.

Regie over uw eigen zorg

Ik laat mevrouw haar kamer zien en schenk voor haar en haar twee kinderen koffie in. Als u er aan toe bent zou ik graag met u enkele formulieren willen doorlopen maar als u liever even wilt liggen of even privacy wilt dan kan ik mij dat ook goed voorstellen, begon ik rustig. Je doet net of ik een keuze hebt maar die heb ik niet, antwoordde ze enigszins geïrriteerd. Ik vervolgde rustig: “U bent op de revalidatie afdeling van het verpleeghuis. Ik ben er om u te ondersteunen waar nodig maar de basis is dat u hier bent uit eigen vrije wil en uw behoudt ten aller tijde de regie over uw eigen zorg”. “Jaja, dat zeiden ze in het ziekenhuis ook maar daar volgde men gewoon een proces en was ik voor hen een nummer. Nu heb ik een kilo nietjes in mijn been, een katheter tussen mijn benen en een sticker met pijnmedicatie op mijn rug die niet helpt. Mij werd niks gevraagd. Niet eens of ik wel goed had geslapen. Ik heb geen oog dicht gedaan daar”.

Acceptatie

Ze was zichtbaar ontdaan en net voordat de eerste traan komt, geef ik haar een zakdoek en leg een arm op haar been. U heeft hier echt de regie in uw revalidatieproces. Ik, de arts, de fysio, de ergo en wie dan ook kunnen u adviseren maar uiteindelijk bepaalt u zelf. Zo kunt u zelfs nu bepalen dat u naar huis gaat terwijl ik u zou willen adviseren om nu samen te huilen om daarna even op bed te gaan rusten om bij te komen van alle commotie. Een ziekenhuisopname en pittige operatie is niet niks, 2x knipperen met u ogen en u opeens bent u hier en niet thuis. U heeft veel te verwerken in korte tijd, ik heb oprecht met u te doen. Ze pakt mijn hand en laat haar tranen lopen.

Ondertussen vertellen haar kinderen dat hun moeder altijd gezorgd heeft voor anderen en nooit voor zichzelf in het ziekenhuis is geweest. Met haar 85 jaar was ze in goede conditie en nu is ze door de val en operatie een zielig hoopje mens. Niet in de laatste plaats omdat bij haar de angst aanwezig is dat ze haar eigen huis moet opgegeven. Ik leg mevrouw in het kort uit wat de revalidatie afdeling inhoudt. Dat we er naar toe werken dat u letterlijk en figuurlijk weer op eigen benen gaat staan en dat we streven naar een situatie qua fysieke gesteldheid die vergelijkbaar is met de situatie voor haar val. Ze kijkt wat afwezig voor haar uit. Ze ziet het zelf nog niet helemaal zitten.

Het ijs gebroken

Mevrouw ziet in dat mijn advies om even te rusten op bed geen slecht idee is. Moeizaam en met de nodige pijn staat ze met mijn ondersteuning op vanuit haar rolstoel en met een kwart draai help ik haar op bed. Niet veel later verlos ik haar van haar katheter en krijg ik een eerste glimlach toegeworpen. “jij boft toch ook maar dat je al die tuinslangen uit die ouwe mutsen mag trekken. Dat moet je ook maar kunnen”, merkte ze fijntjes op. Ik oefen veel thuis antwoorde ik gevat. Nou, daar zal je vrouw dan wel blij mee zijn. Toen ik antwoordde dat ik inmiddels voor de derde keer getrouwd ben en dat eerste twee gillend waren weggelopen, was het ijs gebroken. Humor heeft een helende werking en daar maak ik graag gebruik van in mijn werk.

In de middag hebben we de formulieren in gevuld, kwam de arts kennismaken en liet ik haar zien hoe ik haar dossier ging opbouwen en hoe mijn eerste rapportage over haar er uit ging zien. Wow broeder Wilco, jij overlegt met mij wat jij gaat rapporteren over mij? Dat kan ik enorm waarderen! Als u wilt kunt u elke dag meelezen wat we over u vermelden. We zullen het ook regelmatig met u bespreken gedurende uw verblijf zodat we allemaal hetzelfde gevoel hebben van uw revalidatieproces. Dat had ze schijnbaar niet verwacht en het gaf haar vertrouwen voor de toekomste dagen, weken of misschien toch wel een paar maanden.

En ze pakte haar regie…

Daar gaat mijn regie dacht ze bij aankomst op de afdeling maar inmiddels was ze wat gerustgesteld en kwam haar humor weer voorzichtig boven drijven. Ze maakte een praatje met de verpleging en met de overige cliënten op de afdeling. Enkele dagen later had ze haar draai aardig gevonden. Na de eerste fysiobehandeling vroeg ze of ze de volgende keer wat later mocht komen. ‘Dan kan ik na het ontbijt nog even een sigaretje roken in de tuin’. Niet veel later heb ik haar nietjes van haar heupwond verwijderd en kon ze echt gaan werken aan haar herstel. Ze had inderdaad de regie in eigen hand en ons team stond haar ter zijde om er alles aan te doen om weer naar huis te kunnen gaan. Ze kreeg vertrouwen in ons maar vooral ook in zichzelf en dan is een mens tot veel in staat.

Het zat niet helemaal mee en ze verbleef net wat langer dan we samen hadden voorzien. Maar juist door eerlijk tegenover elkaar zijn, had ze er vrede mee. Ook het aanbod om Thuiszorg in te schakelen voor de eerste weken na thuiskomst werd ter harte genomen. Het multidisciplinaire team wat haar terzijde heeft gestaan vond het toen wel welletjes. Mevrouw werd uitgezwaaid en liet zelfs een traan bij het verlaten van de afdeling. Onze doelstelling gehaald en een dankbare oudere vrouw kan zo, met iets begeleiding, weer zelfstandig in haar eigen huis wonen.