Lastig dossier met een simpele oplossing

Als een bewoner in een verpleeghuis door zijn of haar ziektebeeld niet meer de zorg kan krijgen die hij of zij nodig heeft, kan in uitzonderlijke gevallen besloten worden een ander verpleeghuis te zoeken die deze zorg wel kan bieden. Zo hadden wij weloverwogen en in goed overleg een bewoner op de nominatie staan te gaan verhuizen maar een eenvoudige bezichtiging bleek ingewikkelder dan vooraf ingeschat. Maar… lastig dossier met een simpele oplossing.

Net als vrijwel elke zorgorganisatie met meerdere verpleeghuizen, is ook ons verpleeghuis geschikt voor bewoners met een bepaald zorgprofiel. In een zorgprofiel staat welke zorg iemand nodig heeft. Het zorgprofiel hoort bij de Wet langdurige zorg (Wlz). Het CIZ bepaalt welk zorgprofiel het beste bij de zorgvrager past. Dit hangt af van de aandoening of beperking (de grondslag) waarvoor de Wlz-zorg nodig is. De zorgprofielen zijn ingedeeld in zes sectoren.

Zonder hier al te diep op in te gaan is het van belang voor dit verhaal dat in ons verpleeghuis bewoners wonen met een indicatie op somatische grondslag passend bij zorgprofiel VV6 (Beschermd wonen met intensieve verzorging en verpleging). Deze ‘stempel’ is niet voor eeuwig maar dient aangepast te worden als een ziektebeeld of aandoening zodanig verandert dat de geleverde zorgbehofte niet meer past binnen dit zorgprofiel. Ja, dat heeft inderdaad ook te maken met tijd en geld.

Weloverwogen

Nu zijn we zeker geen doorstroomhuis waarbij wij bij enige tijfel een bewoner van 85+ zomaar laten uitkijken naar een andere locatie. Zeker niet! Slechts in uitzonderlijke gevallen is het noodzakelijk een weloverwogen beslissing te maken dat verhuizing van een bewoner ten goede komt aan de zorgbehoefte van deze persoon. Het makkelijkste voorbeeld die buitenstanders kunnen begrijpen is dat als een bewoner een gevaar gaat worden voor zichzelf en/of voor anderen door het vorderen van het ziektebeeld dementie. Een passend verpleeghuis met de focus op zorgprofiel VV5 (Beschermd wonen met intensieve dementiezorg) is dan wenselijk omdat daar wel die benodigde zorg kan worden geboden die deze bewoner verdient.

Lang verhaal kort: vorige maand kwam er een weloverwogen besluit dat een dame binnen ons verpleeghuis niet meer de zorg kon verwachten die bij haar ziektebeeld passend zou zijn. Deze dame vond dat uiteindelijk zelf ook maar stond gezien haar leeftijd en ziektebeeld niet direct te springen. Het zijn niet altijd de leukste en makkelijkste gesprekken die een EVV’er en de maatschappelijk werkster moeten voeren maar beide hebben dit goed kunnen verwoorden.

Bezichtiging

Een bezichtiging op de voorgestelde nieuwe locatie is dan een belangrijke stap. Zeker als deze locatie op een steenworp afstand van ons eigen verpleeghuis is. Mevrouw stemde in, een rolstoeltaxi werd besteld en een paar dagen later zou de eerste kennismaking en bezichtiging plaatsvinden. So far, so good….

Zonder een bedrijfsnaam te noemen of alle chauffeurs over één kam te scheren….. de taxibus kwam voorgereden maar de chauffeur was niet in een goeie bui. Laat ik het maar even zo omschrijven. Hij weigerde mevrouw mee te nemen want ‘ze heeft geen begeleider bij zich en dat is noodzakelijk’. De dame in kwestie gebruikt vaker haar taxipas voor een rolstoeltaxi en doet dit altijd zelfstandig maar deze chauffeur was niet van plan zijn mening bij te stellen. Ook niet als mijn directe collega in haar eigen bewoordingen de chauffeur tracht te overtuigen van de noodzaak dat deze mevrouw echt deze taxirit nodig heeft. Een korte woordenwisseling in onvervalst Haags volgde maar de taxi reed simpelweg voor haar neus weer onverichte zaken weg.

Een week later werd een nieuwe poging ondernomen. Een nieuwe taxi werd besteld, tijd nauwkeurig afgestemd en de chauffeur (‘stuur je wel iemand anders?’) werd op voorhand goed geinformeerd. De bewsute dame zat al ruim een uur voor komst van de taxi geduldig bij de receptie te wachten. So far, so good…

Duveltje uit een doosje

Elk ziektebeeld is anders maar voortkomend hieruit zegt mevrouw uit het niets tegen de receptioniste: ‘wil jij even die taxi afbellen want het gaat niet door’. De ‘inval-receptioniste’ kent mevrouw verder niet en is niet argwanend. Ze belt dus ook geen collega om e.e.a. te verifiëren dus taxi wordt voor mevrouw netjes afgebeld. Een toevallig passerende collega vangt nog net iets op en komt naar mij toe om e.e.a. voor de zekerheid na te vragen. Nee, ik weet van niets dus laat haar die annulering maar terugdraaien, was het eenvoudige bericht. Het beste bedrijf had de annulering al verwerkt dus een nieuwe rit moet worden aangevraagd. Dat betekent achter in de rij aansluiten oftewel ‘nee, dat gaat vandaag niet meer lukken’. Hoe bestaat het! Voor de tweede keer een bezichtiging onmogelijk gemaakt. De lege kamer op de andere locatie kan onmogelijk nog veel langer gereserveerd blijven voor deze dame.

Terwijl betrokkenen even met de handen in het haar zitten en even de frustratie delen met elkaar, was daar opeens een voorstel van een collega. Terugkerend van langdurige afwezigheid maar met haar zorghart op de juiste plek, stelde ze voor lopend met mevrouw naar de nieuwe locatie te lopen. Uh, weet je dat zeker? Het is vast verder dan je nu denkt en inschat en de rolstoel is ook niet bepaald licht te noemen? Joh, ik doe dat wel! Mevrouw heeft echt de zorg nodig die de andere locatie beter kan geven dan wij. Ja, dat is dan wel zo maar jij bent hier ‘op de weg terug’ en dit kunnen we niet van jou verwachten. ‘OK, dan ben ik vanaf nu een spontane vrijwilliger die mevrouw wil brengen’. Ze was resoluut en daarmee ook wel de oplossing in deze vreemde situatie.

Eind goed, al goed

Het bezoek werd een succes. Na bezichting van haar voorgestelde kamer en een uitgebreide rondleiding was mevrouw erg enthousiast. Ze hoorde en zag met eigen ogen het verschil van setting en het verschil van zorg met een ander zorgprofiel. Ze zag zichzelf wel in deze nieuwe leefomgeving. Nu haar goedkeuring was gegeven kon de verhuizing verder uitgewerkt worden. Lastig dossier met een simpele oplossing dus uiteindelijk.

Grote dank voor de collega die spontaan meedacht en de juiste oplossing kon bieden. Ze kwam roodaangelopen en bezweet weer met mevrouw terug in ons verpleeghuis. Het was inderdaad verder dan ze dacht en die rolstoel duwen… ja, die was een stuk zwaarder dan ze dacht. De stoepen in Den Haag zijn bij tijd en wijle echte uitdagingen te noemen voor een rolstoelgebruiker.

Een zorghart is vaak veel breder dan alleen werken in een verpleeghuis. Dat is bij deze weer bewezen 🙂

Foto ter illustratie