Het heilige kussentje

Het begon als een lobby van hem maar het liep uit op een onplezierige situatie met een zeer gefrustreerde man, die ten koste van alles zijn gelijk wilde halen. Specialisten met hun ervaring en statistieken werden voor nietsnutten uitgemaakt, net als de teammanagers en zorgpersoneel op de werkvloer. Niemand snapte er wat van in zijn beleving, alleen hij had het bij het rechte eind. En waar draaide deze al weken durende discussie om? Het heilige kussentje!

Bijna 90% van onze bewoners in ons verpleeghuis is aangewezen op een rolstoel qua mobiliteit. Na inhuizing wordt er een rolstoel op maat aangemeten. Dit proces gaat niet met een natte vinger en wat inschattingen. Een rolstoel op maat is ook echt maatwerk. Afgestemd op elke individuele bewoner, passend bij de mobiliteitsbehoefte en -mogelijkheden van het individu. Specialisten zoals een ergotherapeut, beweegagoog en de fysiotherapeut hebben hier een belangrijke rol in. Net als de specialisten van de leverancier.

Zo ook deze man. Zijn rolstoel werd enige tijd geleden aangepast met een speciaal zitkussen omdat meneer door de wrijving van zijn broek en rolstoel enige decubitus plekjes kreeg onder zijn zitvlak. Dit werd versterkt omdat zijn broek met enige regelmaat wat vochtig was door een minder goede zelfzorg en het weigeren van hulp van het aanwezige zorgpersoneel. Een zorgmijder pur sang.

Zo’n kussen hielp natuurlijk helemaal niet in zijn ogen en al snel legde hij er een handdoek overheen want dat zat tenminste beter. Elke specialist kan dan aan hem uitleggen dat een handdoek juist wrijving veroorzaakt maar daar had hij geen boodschap aan. Enkele weken ging dit goed maar toen meldde hij zich toch maar bij de ergotherapeut voor een extra kussentje want die handdoek was natuurlijk ook geen gezicht.

‘Zullen we de handdoek eens weghalen, want dan gaat het vast en stuk beter’. De ergotherapeut verstaat haar vak en laat zich niet zomaar van de wijs brengen. ‘Aan jou heb ik ook helemaal niks’ was zijn eerste reactie. De dagen daarna zocht hij steeds iemand anders op. De beweegagoog en de fysiotherapeut herhaalden steeds dezelfde reden van het goed zittende ROHO-kussen in het belang van meneer zelf.

Nietsnutten

Nietsnutten zijn jullie! Ik heb recht op een goed kussen want ik betaal hier elke week genoeg geld voor de juiste zorg die jullie mij nu onthouden! Hij brieste het uit over de gang en ging zijn beklag doen bij de teammanagers. Helaas voor meneer stonden ook zij achter het gebruik van het ROHO-kussen zonder handdoek en gaven nogmaals aan dat een ergotherapeut een specialist is op dit gebied. Meneer werd woester en woester de dagen daarna. Hij was de enige die het bij het rechte eind had in zijn optiek.

Na zijn zoveelste woede uitbarsting probeerde ik hem tot bedaren te brengen op zijn kamer. Bij aankomst lag meneer languit in zijn kamer op de grond. Voor de zoveelste keer gevallen toen hij staand zijn broek wilde optrekken om vervolgens vanuit bed weer in zijn rolstoel te gaan zitten. Zo, u bent al aardig mobiel, grapte ik tegen hem. Geen extra kussentje nodig zo te zien! Waarom alarmeert u niet even zodat we u kunnen helpen, vroeg ik hem tegen beter weten in. Ach man, sta daar niet zo stom en help me even overeind. Meneer weigert steevast zorg van zorgmedewerkers tijdens het aankleden e.d. Het is zijn goed recht maar het is hem simpelweg niet aan het verstand te brengen dat onze hulp wellicht ergere ongelukken kan voorkomen. O.a. een gebroken enkel was enige tijd geleden het gevolg. Hij wuift de ernst ervan eenvoudig weg.

Herhaling van stappen

Eenmaal weer in zijn rolstoel, deed meneer weer exact hetzelfde riedeltje over het heilige kussentje waar hij recht op heeft omdat hij zo enorm veel geld betaalt aan ons voor zorg die hij toch niet gebruikt. Zo’n kussentje kan er dan echt wel af was zijn redenatie. Tijdens ons gesprek kwam ik er al snel achter dat herhaling van de woorden van de ergo geen zin hadden. Het was een totaal onnodige discussie die inmiddels al enkele weken duurde. Ik stond op om het gesprek te beëindigen. Ik ga kijken wat ik voor u kan doen, maar ik kan u echt niks beloven. Ja, dat zeggen ze allemaal om me rustig te krijgen maar het is een godsgeklaag. Toch kreeg ik schijnbaar wat credits van hem want hij bedankte me voor het gesprek en wenste mij succes.

Niet veel later kom ik in een magazijn in de kelder een klein en dun kussentje tegen dat schijnbaar ooit bij een rolstoel had gehoord. Ik stemde af met mijn teammanager en anderen over de inzet van dit heilige kussentje als mogelijke oplossing. Een risico-inventarisatie werd gemaakt. Wat als meneer hierdoor weer extra decubitus wonden krijgt? Is dat eigen schuld dikke bult? Waar ligt onze verantwoording?

Ons geheim

Niet veel later stond ik weer bij meneer op zijn kamer. Is dit wat? Is dit het heilige kussentje? Een grijns van oor tot oor verscheen bij meneer. Maar…. vervolgde ik duidelijk….. dit is ons geheim. Dit is tegen alle regels dus dit is ons geheim. Niemand weet van dit kussen af! Ik keek hem streng aan en hij begreep dondersgoed wat ik zei.

Tot vandaag de dag zit hij op het heilige kussentje en heeft hij de indruk dat ik mijn nek voor hem heb uitgestoken om dit kussentje voor hem te regelen. Het heilige kussentje zit in zijn bewoordingen als gegoten en hij ervaart totaal geen enkele last meer van zijn zitvlak. Ik ben even zijn held totdat er weer iets voorvalt dat ik niet voor hem kan oplossen. Dan ben ik ook gewoon een nietsnut in zijn ogen. Het mag van mij maar het kussentje zorgt nu in ieder geval voor blije gezichten. E.e.a staat uiteraard helder beschreven in zijn zorgdossier en is goed afgestemd met alle betrokkenen.

Vanmorgen kwam ik hem tegen in de gang. Hij keek naar me en gebaarde als een klein kind dat we samen ‘een geheimpje’ hadden dat niemand mocht weten. Hij moest eens weten 🙂

Tot zover dus een succes. ‘Oberveren en rapporteren’ zullen we dan maar zeggen.

Foto ter illustratie en door AI gegenereerd