Papa kan niet meer zelfstandig thuis wonen

Het is een zin die ik al heel vaak gehoord heb in mijn werk tijdens een sleuteloverdracht en/of intakegesprekken. Kortgeleden kwam ik tot de conclusie dat deze uitspraak voor mezelf van toepassing was. Papa kan niet meer zelfstandig thuis wonen. Mijn vader kwam terecht op de revalidatieafdeling van een verpleeghuis om aan te sterken voor een terugkeer naar huis zoals hier al beschreven. Helaas bleek uiteindelijk een terugkeer niet haalbaar. Als eerste contactpersoon had in inzage in zijn zorgdossier en als verpleegkundige snapte ik al snel waar dit op uit ging draaien.

Mijn vakantie met mijn jongste zoon was nog maar net begonnen toen een telefoontje van de revalidatieafdeling mijn vermoeden bevestigde. Na het MDO (multidisciplinair overleg) waren er redenen om snel een familiegesprek aan te gaan. Nou, die telefoontjes heb ik zelf al meerdere keren moeten plegen dus wist maar al te goed wat de boodschap zou zijn. Zakelijk gezien een volkomen logisch besluit maar hoe ga je hier als zoon mee om. Maar veel  belangrijker: hoe gaan je beide ouders hiermee om na ruim 57 jaar huwelijk en zelden een dag zonder elkaar geweest.

Je zakelijke ervaring privé inzetten

Tijdens het familiegesprek kwam de echte boodschap maar moeilijk op tafel. Mede omdat mijn vader een terugkeer naar huis nog niet uit zijn hoofd had gezet. Dat is hem zeker niet kwalijk te nemen en oh, wat gunde ik hem dat ook maar het was op dat moment toch echt niet mogelijk. Ik voelde mij verplicht om het gesprek over te nemen en moest mijn vader laten inzien waarom een terugkeer naar huis echt niet meer mogelijk was. Even de zakelijke bril op om privé de situatie helder te krijgen voor mijn ouders. Tijdens de revalidatieperiode was hij dan wel in staat om bij de fysio kleine stukjes te lopen achter zijn rollator maar daarbij kwamen wel weer andere ongemakken van medische aard naar boven.

Mijn vader is niet meer in staat om zelfstandig, dus echt zonder enige hulp, vanuit een stoel naar het toilet te gaan en visa versa. Mijn moeder kan hem daarbij niet ondersteunen. Thuiszorg kan veel ondersteunen of volledig overnemen qua zorg op de momenten dat ze er zijn maar je kunt niet op een belletje drukken als je naar het toilet moet of gevallen bent en niet meer zelfstandig op kan staan. De zogenaamde ongeplande zorg is dan niet op te vangen door een ander. Ook al zou ik het vanuit mijn hart en liefde, het liefst zelf die zorg bij hen thuis willen leveren, het is simpelweg niet mogelijk. Papa kan niet meer zelfstandig thuis wonen.

De boodschap is pijnlijk

Mijn vader hoorde mijn verhaal gelaten aan en uiteindelijk begreep hij mijn boodschap met tranen in zijn ogen. Mijn hart brak maar dat kon ik in dat gesprek niet laten merken. Niet in de laatste plaats omdat er een kamer verder een klein lief mannetje van 7 jaar op het bed zat met zijn telefoon, te wachten op papa om te gaan genieten van onze drie weken vakantie samen. Een rollercoaster van gevoelens vliegen door je lichaam maar in mijn hoofd wist ik dat dit de enige oplossing was.

Maar dan? Het stempel ‘uit gerevalideerd’ krijgen is altijd een heel bewogen stap. Het GRZ bed dient zo snel mogelijk vrij gemaakt te worden en een zorgindicatie (VV6) moet worden aangevraagd bij het CIZ. Na deze toekenning kan er ingeschreven worden bij een verpleeghuis voor een definitieve plaatsing. Natuurlijk heb je dan voorkeur in welk verpleeghuis, want ruim een uur reistijd kwijt zijn nu, moest immers worden teruggebracht tot het liefst ‘op loopafstand’.

Het traject van de papierwinkel kan binnen enkele dagen geregeld zijn en dan volgt de keuze van welk verpleeghuis is wenselijk en welk verpleeghuis heeft de kortste wachtlijst. Nu ben ik dankbaar en blij dat ik bekend ben met de hele procedure zodat afwachten nu net even niet in mijn woordenboek voorkwam. Mocht mijn vader niet op korte termijn overgeplaatst kunnen worden, dan zou hij intern tijdelijk worden ondergebracht op een 2-persoonskamer in afwachting van de overplaatsing. Gezien zijn ziektebeeld moesten we, vond ik, dat koste wat het kost voorkomen.

Sneller dan verwacht

Uiteindelijk hebben we dat kunnen voorkomen. Er werd een plekje gevonden in een verpleeghuis dicht in de buurt en ook nog eens bij dezelfde zorginstelling als waar ikzelf werkzaam voor ben. Dat geeft vertrouwen en vooral rust. De zorg van mijn vader is daar in goede handen. Een locatie die ik lopend kan bereiken, of samen fietsend met mijn jongste zoon. In de buurt van zijn andere kleinkinderen en belangrijker, zijn eigen vrouw. Mijn moeder kan met het OV of via een kort ritje met de taxi(pas) het nieuwe verpleeghuis binnen enkele minuten bereiken.

Na een communicatiestoring (wij hadden volgende week donderdag in ons hoofd) is mijn vader vandaag alsnog in allerijl overgeplaatst vanuit het verpleeghuis in Leidschendam naar zijn nieuwe kamer in het nieuwe verpleeghuis in Loosduinen. Het ging voor hem wat te snel en het zal echt even nodig hebben voordat hij zich daar thuis gaat voelen. Zijn kamer moet nog ingericht worden met wat kleine meubels en uiteraard wat foto’s van zijn zo geliefde kleinkinderen. Het is altijd een man van weinig woorden geweest maar oh, wat is hij gelukkig als hij zijn kleinkinderen weer even ziet.

Emotionele rollercoaster

Het is een emotionele rollercoaster waarin direct betrokkenen zich bevinden als een man, vrouw of ouder moet worden opgenomen in een verpleeghuis. Ook die ervaring ben ik nu rijker. Liever niet natuurlijk maar deze ervaring is weer mee te nemen in mijn ervaring als praktijkverpleegkundige in de ouderenzorg. De emotie zal ik zelf moeten verwerken. Ook dat is passend bij mijn persoonlijke situatie maar toch. Roeien met de riemen die er zijn en altijd, ongeacht welke situatie, altijd positief blijven en vooruit kijken.

Papa kan niet meer zelfstandig thuis wonen. Na bijna 60 jaar moeten mijn ouders definitief gescheiden van elkaar gaan leven. Het is in en in triest maar we hebben wat dat betreft in ons leven niet te kiezen.

Wist jij al dat mijn Facebookpagina van Wilco in de Zorg veranderd is? Door een hack, zie ook dit bericht, ben ik een nieuwe pagina op Facebook begonnen. Kom je mij weer volgen?