Liever geen man aan haar bed

Soms ontmoet je mensen die een ongemakkelijk gesprek met je aangaan omdat ze ergens niet mee om kunnen gaan. Ze praten om het onderwerp heen en ook al weet ik precies wat ze bedoelen, laat ik ze soms maar al te graag hun gang gaan. ‘Liever geen man aan haar bed’ is zo’n onderwerp. Zo had ik ongeveer een jaar geleden een gesprek met een zoon van een oudere vrouw die bij ons kwam revalideren.

Ik werd door meneer aangesproken in de gang nadat hij naar mij werd doorverwezen door een collega. De man kwam op mijn afgelopen terwijl twee collega’s achter hem, misschien toevallig, giechelend de situatie aankeken. “Meneer, ik wil het graag hebben over mijn moeder’ begon hij. ‘Dat willen we allemaal wel eens, meneer’, reageerde ik luchtig. Hij vond het niet grappig en gaf snel aan om wie het ging. Hij klonk wat zenuwachtig en ik besloot een hokje op te zoeken om even te praten met hem.

Bezorgde zoon

Meneer wist enorm goed hoe zijn moeder dacht, hoe en door wie ze behandeld wilde worden en wanneer ze weer naar huis wilde gaan. Dat was best knap want mevrouw was er nog niet zo heel erg lang en meneer zelf had ik in tussentijd nog niet gezien. Daarnaast gaf meneer niet de indruk een specialistisch arts te zijn om de gezondheidstoestand van zijn moeder te kunnen inschatten. Ik besloot de beste man zijn verhaal te laten vertellen. Misschien was het een bezorgde zoon. Ik besloot mijn eerste indruk even te onderdrukken.

Zo wist hij dat zijn moeder niet geholpen wilde worden door vrouwen met een donker uiterlijk of door vrouwen die niet goed Nederlands konden praten. Ook liever geen man aan haar bed of het moest een homo zijn. ‘Want dan is het niet erg’. Ze zou hier zes weken blijven en dan zou ze voldoende hersteld zijn om weer naar huis te kunnen. Zijn moeder moest op gezette tijden wel in de gelegenheid worden gesteld om te roken want zonder kon ze echt niet. Het werd in het korte gesprek toch een aardig lijstje van wensen en eisen.

Toen meneer klaar was legde ik hem uit dat het verlenen van zorg los staat van het uiterlijk of seksuele geaardheid van mij of mijn collega’s. ‘Ja, maar mijn moeder hecht daar veel belang aan. Ze wordt gek van een man of een zwarte aan haar bed’. Ik brak het gesprek af en stond op. Ik was er klaar mee. ‘Kom, we gaan naar uw moeder toe en voeren daar het gesprek verder maar dan op een andere toon’. Ik begreep waar het gesprek naar toe ging en wist zeker dat moeders er heel anders overdacht. Ik kwam er immers net vandaan. Deze man sprak voor zichzelf en niet namens zijn moeder. De droefsnoet…. oeps, toch mijn eerste indruk verraden 🙂

Een zuster heeft geen kleur

‘Oh, ben je daar weer broeder. Wat leuk dat je mijn zoon meegenomen hebt,’ begon ze spontaan. ‘Kijk jongen, dit is zo’n lieve broeder. Hij helpt mij vaak in de ochtend met wassen en in mijn rolstoel zetten’. Zoonlief keek mij aan en vroeg toch heel voorzichtig of ik homo was. Ik probeerde zo serieus mogelijk te reageren: ‘Alleen in de ochtend en als ik bier drink in de kroeg’ en besloot de zin te eindigen met een knipoog naar hem.

Hij voelde zich duidelijk ongemakkelijk en ik besloot hem maar even te helpen: ‘Luister beste man, je mag van mij best blowen maar kom niet stoned hier op de afdeling vertellen wat je moeder wel of niet wil. Je moeder is cognitief niet sterk maar weet nog goed aan te geven wat ze wel en niet wil. Daarbij is ze hier al enige tijd en zie ik jou vandaag pas voor het eerst. Zusters hebben hier geen kleuren of maten maar kennis en kunde, mijn seksuele voorkeur zal uw moeder niet zo heel veel interesseren op haar leeftijd en uw moeder gaat pas  naar huis als de arts daar een goed gevoel bij heeft.’

Hij wist even niet veel te zeggen. Best jammer want ik wilde nog veel meer zeggen. Na enige aarzeling kwam er toch nog een vraagje: ‘het is voor een gezonde hetero man toch niet leuk om tussen de benen van een oude vrouw te zitten?’ De gedachtegang van deze meneer moet erg vreemd zijn bedacht ik mij snel. Toen ik aangaf dat ik vanmorgen zijn moeder nog een nieuwe katheter heb gegeven onder begeleiding van de donkerste zuster die we hebben, was hij de weg helemaal kwijt. ‘Vriend, het is ons werk. Wordt volwassen en denk minder ziek!’ Zijn oorschelpjes gingen weer in zijn oor, een zwaai naar mama en hij liep van de afdeling af. Vast weer met een illusie armer.

De weken daarna liet hij de zorg van zijn moeder zijn gang gaan. Hij kwam elke dag even roken met zijn moeder en daar bleef het ook bij. Hij was weg voordat moeders er vaak zelf erg in had. Liever geen man aan haar bed werd het tegenovergestelde. Ik hoor haar schelle stem nog in mijn oren 🙂

Zou hij dan toch?

Tijdens een bezoek aan een kroeg in het centrum van Den Haag liep hij bijna tegen mij op terwijl ik buiten een biertje dronk. Hij had mij te laat in de gaten toen hij meters terug uit de coffeeshop in de Gortstraat kwam lopen. Hij schrok toen hij in de gaten kreeg dat hij mij niet meer kon ontwijken. Verschrikt keek hij omhoog en zag een grote regenboogvlag waaien in de steeg. Ik weet niet of hij de schok ooit te boven is gekomen maar ik hoorde hem denken 🙂

Moeders ging uiteindelijk naar huis op zijn uitdrukkelijke verzoek. Het werd een verhaal apart. Daar zal ik het maar bij laten 🙁