Een verrijking van het leven

Als er iets is dat mij een verrijking van het leven heeft gegeven is het wel de stap om te gaan werken in de gezondheidszorg. Na vijf weken afwezigheid op de werkvloer was het afgelopen week in vier dagdiensten weer een warm welkom. Natuurlijk heb ik de stress, werkdruk en rapportageverplichtingen niet gemist in die vijf weken maar al het gemis bestond vooral uit ‘het zorgen’. Gewoon voor de ander zorgen omdat hij of zij dat niet meer zelfstandig kan maar vooral ook: een luisterend oor aanbieden.

Toen ik dinsdag even voor 8 uur de medicijnkar de eerste gang in stuurde en op mijn gemak weer al fluitend medicatie begon uit te delen, waren de reacties overweldigend en sommigen cliënten waren zelfs tot tranen geroerd. Ja, dat deed mij wel wat. Als groot verdriet een aantal weken op de voorgrond heeft gestaan, dan is deze uiting van cliënten als een warm bad. Zelfs zonder mijn rode schoentjes waren ze weer blij dat ik er weer was.

De waan van de dag

Gaandeweg hoorde ik wat er de afgelopen vijf weken allemaal gebeurd is. Voor ons als zorgteam eigenlijk dagelijkse kost maar cliënten hebben het maar te doorstaan. Zoals elke zomervakantie was minimaal de helft van het vaste en erg kleine zorgteam op vakantie en werd het zorgteam aangevuld met flex-medewerkers en onbekende ZZP’ers. Onbekende mensen aan je bed die niet weten wie je bent maar je wel komen wassen, aankleden en wat al niet meer omdat je het zelf niet meer kunt…. je moet je echt eens voorstellen hoe dat moet overkomen. Hoe zou jij dat vinden?

Nu de komende weken de meeste vaste medewerkers weer op de werkvloer verschijnen komt hiermee ook een stukje rust terug op de afdeling. Zoals bijna elk zorgteam zijn er nog genoeg gaten in het rooster te vullen en staan er vacatures uit. Inhuur van ZZP’ers is en blijft noodzakelijk. Het blijft een vicieuze cirkel waarbij het geld maar 1x kan worden uitgegeven.

Maar ik kan het de meeste ZZP’ers niet kwalijk nemen. Los van de verdiensten als ZZP’er zijn het vooral zorgmedewerkers met jonge kinderen die kiezen voor een ZZP-avontuur zodat ze zelf hun rooster kunnen indelen. Nu ik opeens zelf een ‘alleenstaande met een basisschool-kind’ ben, begrijp ik deze keuze opeens een stuk beter. Schoolvakanties, margedagen, avonddiensten en werk weekenden. Het is simpelweg bijna niet te combineren met een doorsnee zorgrooster in een verpleeghuis. Co-ouderschap van je kind als je zelf in de zorg werkt vraagt al snel meer stress dan flexibiliteit.

Rust in de tent

Zolang ik het vol kan houden om werk en privé redelijk in balans te kunnen houden, blijf ik graag ‘gewoon’ in loondienst. Ik ben van mening dat de band die je opbouwt met je cliënten een verrijking van het leven is. Elkaar leren kennen draagt bij bij het welbevinden van je cliënt zoals dat zo mooi heet maar het is meer dan alleen ‘maar lekker in je vel zitten’. Een geode band met je cliënt zorgt voor betere zorg omdat je elkaar meer durft te zeggen, je ziet veel meer, herkent verandering in doen en laten, in ziektebeeld e.d. Maar ook… maatjes worden en zorgen voor een rustige en veilige omgeving voor de laatste fase in iemands vaak al erg bewogen leven. Rust in de tent is een groot goed in een verpleeghuis.

Ik zeg wel eens tegen stagiaires dat je hier elke dag ziet hoe het verouderingsproces verloopt. Je ziet cliënten ouder worden, langzamerhand meer zorg nodig hebben omdat hun lichaam in een mindere conditie komt. Uiteindelijk tot de dood er op volgt. Dat klinkt erg verdrietig maar juist daar zit een prachtig deel om je leven te verrijken. Zorg bieden in de laatste levensfase, omgaan en bespreekbaar maken van de laatste levensfase kan zo mooi, warm en dankbaar zijn. Client geruststellen door er te zijn, te luisteren en zorg te verlenen. Maar ook de familie goed informeren, bijstaan en oog te hebben voor het hele sociale netwerk om de cliënt heen. Soms zie je gezinnen uiteenvallen maar vaak heeft de naderende dood ook een helende werking op families. Het is prachtig om daar een bijdrage aan te kunnen leveren.

Warme zorg

Je leert elke dag in de gezondheidszorg en al die ervaring sla je op, verwerk je en maakt dat je leven zinvoller kan zijn. ‘Kan zijn’ want je hoeft er niks mee te doen maar het kan. In de afgelopen 4,5 jaar dat ik nu in de gezondheidszorg werk, heeft het mij al veel gebracht. Een verrijking van het leven. Enorm veel geleerd en daardoor ook anders naar de wereld gaan kijken. Elk verpleeghuis is in mijn ogen dan ook een klein rood stipje van warmte op de landkaart in een ijskoude donkerblauwe wereld vol individualisme, egoïsme, zelfzucht en geef het maar een naam. Bah, in wat voor wereld leven we toch tegenwoordig!

Waarom kijken we niet meer naar elkaar om? Denken we dan echt alleen maar aan ons zelf? Waarom is deze wereld zo enorm verhard? Zoek mij eens op in het verpleeghuis. Kom met mij, en met mijn collega’s, eens meelopen in de zorg en ervaar zelf hoe het is om gewoon eens aan elkaar te denken, om met elkaar te praten over vroeger terwijl je een steunkous aantrekt of wat dan ook. Help eens iemand uit zijn stoel of geef eens een knuffel omdat iemand een dierbare heeft verloren. Er zijn genoeg cliënten die hun partner en/of eigen kinderen hebben verloren. Moet jij je eens voorstellen. Ja, die mensen hebben echt wel eens een knuffel nodig. Troost bieden aan mensen is dankbaar.

Werken in de gezondheidszorg is een verrijking van het leven. Ook als vrijwilliger, ook met 1 uur in de week. Kom eens een bakkie doen. Maak eens een wandelingetje achter een rolstoel lekker in de buitenlucht. Kom je ook?