Een luisterend oor

Er zijn diensten dat ik het bij iedere cliënt wel rapporteer: een luisterend oor aangeboden. Ook besef ik dat het aanbieden van een luisterend oor de meest ondergewaardeerde taak is van een zorgverlener. Even een praatje maken met de cliënt, even horen wat er aan de hand is, hoe meneer of mevrouw zich voelt of juist over een totaal ander onderwerp. Luisteren is een observatie op zich maar ook zo belangrijk.

Vorige week kreeg ik via mijn LinkedIn-profiel een erg triest bericht. De man die ik in dit verhaal heb beschreven is vorige week overleden, net voor zijn 75ste verjaardag die hij afgelopen zaterdag zou moeten vieren. Juist bij deze man was een luisterend oor van doorslaggevend belang voor zijn revalidatietraject en zijn algehele welbevinden.

Vandaag ben ik bij zijn uitvaart geweest. Het was raar om mijn naam te horen bij de toespraak van zijn dochter. Mijn naam omdat haar vader en ik in korte tijd een goede band hebben opgebouwd. Een luisterend oor. Mede daardoor kreeg hij de motivatie te pakken om aan zijn herstel te gaan werken.

Tijdens de uitvaart dacht ik aan de gesprekken die we vaak hadden als ik dienst had. Gesprekken over het leven. Wat waren onze verwachtingen van het leven en wat hebben we er van gemaakt. Over zijn gezin, over mijn gezin. Zijn keuze voor de zorg in Curaçao, zijn opleiding in Nederland en zijn verdere werkzame leven in de zorg als verpleegkundige. Vanuit de psychiatrie naar het Leyenburg ziekenhuis op de operatiekamer tot aan zijn pensioen. Hij praatte er graag over en ik luisterde graag naar hem. Het waren de momenten waarop hij tot rust kwam, even zijn problemen vergat. Even niet aan die beperkingen denken die er waren na zijn CVA.

Op zijn beurt hoorde hij graag van mij hoe ik in de zorg terecht was gekomen. Wat mijn verdere plannen waren in de zorg en hoe mijn opleiding verliep. Het was een warm en betrokken mens.

Ik vind het belangrijk om cliënten een veilig gevoel te geven. Er voor ze te zijn als ze het nodig hebben, op wat voor manier dan ook. De tijd nemen om iemand iets te laten zeggen. Ook als je weet dat meneer even zijn woorden aan het zoeken is en een zin aan het samenstellen is omdat dit door zijn CVA niet meer zo automatisch gaat als voorheen. Hem het veilige gevoel te geven dat het OK is en dat ik met hem begrijp. Ook als de tranen over zijn wangen rollen van onmacht en intens verdriet. Vooral niet de woorden uit hem trekken of voorzeggen zoals ook wel eens gebeurt.

Na de plechtigheid en de teraardebestelling kwam een dame naar mij toe in de ontvangstkamer. ‘Nog bedankt voor je warme zorg aan mijn moeder’. Het duurde even maar toen herkende ik haar ook. Haar moeder heeft enige tijd bij ons gerevalideerd. Ze ging weer naar haar eigen huis ‘met thuiszorg’. ‘Jij nam altijd de tijd voor mijn moeder. Altijd een luisterend oor. Ook al wist ik dat je het enorm druk had.’ Inmiddels is toch gebleken dat het zelfstandig wonen niet meer gaat. ‘Zeg maar waar je gaat werken en dan schrijven we mama daar in’. Ik zie het maar als een mooi compliment.

De wereld heeft een mooi mens minder en een nieuwe ster aan de hemel. Hij laat een zoon en een dochter achter. Zijn vrouw overleed in 2015. Hun lichamen zijn nu samen in het graf. Hopelijk dat ze boven ook samen zijn. Net als de mensen op deze foto nu ook weer samen zijn. In de Hemel. Laat daar geen misverstand over bestaan.

Rust zacht Mike.

Doe de groeten aan Jan, Jacob en Ciska

Een luisterend oor. Als ik naar de foto kijk dan hoor ik ze weer praten. Gezamenlijk aan tafel in de huiskamer van onze afdeling. Dan hoor ik zijn bulderlach weer even als er een grap wordt gemaakt en hij de situatie voor zich visualiseert. Werken in de zorg is zo dankbaar.

Gestileerde foto gebruikt met toestemming van familie.