Van crisis naar 5 sterren hotel

Soms heeft een ELV-crisisopname ook iets positiefs voor sommige cliënten. Het is namelijk de uitkomst in de strijd tegen de eenzaamheid. Van crisis naar 5 sterren hotel kan via een flinke val zomaar gerealiseerd zijn. Een revalidatie traject in een verpleeghuis. Sommige ouderen zouden best willen blijven. Kost en inwoning, regelmaat, veiligheid, geborgenheid en al het andere gemis….

De eenzaamheid bij zelfstandig wonende ouderen is soms echt schrijnend. Als je 80 bent geweest, wordt je sociale netwerk kleiner en kleiner. Je doet je boodschapje en dan weer naar huis. Je bent immers al blij dat je dat nog zelfstandig kan doen. Als je de ‘pech’ hebt om ‘goed genoeg’ te zijn dan is er ook geen reden voor de Thuiszorg. Tsja, wie komt er dan nog over de vloer?

Er komen bij ons wel eens mensen binnen tijdens de crisisdienst die enkele dagen in huis hebben gelegen voordat ze werden gevonden door een toevallig oplettende buurman. Of een dochter die vanuit de andere kant van Nederland het gek vindt dat mama haar telefoon niet opneemt. Het zijn stuk voor stuk eenzame mensen die zo enorm kwetsbaar zijn maar geen kant op kunnen, anders dan in hun eigen woning.

Wat is te goed en wat is te slecht?

Het bejaardenhuis van vroeger bestaat niet meer, aanleunwoningen zijn ook steeds beperkter op de woningmarkt te vinden en een leuk appartementje in een verzorgingshuis vereist de juiste indicatie waar je dan, zal je net zien, net ’te goed’ voor bent. Ik ken mensen in mijn directe omgeving die zo al enkele jaren worstelen. ‘Te goed’ om ergens voor in aanmerking te kunnen komen en maar net in staat om voor jezelf te zorgen. Natuurlijk komt hier soms ook een stukje eigenwijsheid en koppigheid bij kijken 🙂

Maar…. dan komt er een moment dat je valt op straat. Op de terugweg van de Jumbo struikel je over de erbarmelijke slechte bestrating en ligt pontificaal op straat. Binnen ‘een poep en een scheet’ staan er mensen om je heen en de ambulance brengt je naar het ziekenhuis. Aan aandacht even geen gebrek en gelukkig wordt er vastgesteld dat je niks gebroken hebt. Wow, dat is mooi zeg! En nu? Alleen naar huis is geen optie dus de transferverpleegkundige gaat aan de slag. Zo kan het zijn dat je binnen een paar uur bij ons op de afdeling bent want snelheid is alles als het gaat om het vrijmaken van bedden op de SEH.

Natuurlijk ben je geschrokken en heb je flink veel pijn na je val. Liever wil je naar je eigen huis maar even bijkomen op een revalidatie afdeling in een verpleeghuis is de enige veilige optie. Sterker nog….. het is eigenlijk best wel leuk. De ontvangst is hartelijk en in een paar uur tijd heb ik al meer mensen gesproken dan thuis in een hele maand!

Het is hier geen hotel!

Je wordt in de ochtend ondersteund door zorgpersoneel waar nodig bij het wassen en aankleden. Aan de ontbijttafel is het leuk praten met de andere cliënten en dat is ook al het geval bij de fysiotherapie. Tussen de middag warm eten in de gezamenlijke huiskamer en in de middag misschien even een uurtje de ogen dicht in de eigen slaapkamer of anders even in de tuin zitten in het zonnetje. Waar je ook gaat of staat (nou, dat staan is dan nog even wat lastig), er zijn altijd wel mensen om even mee te praten! Tsja, dat is eigenlijk veel leuker dan eenzaam thuis op de bank te zitten.

Sommige denken dat het knippen van de vingers voor een kop koffie ook op een revalidatie afdeling gebruikelijk is. Een bakkie pleur is inmiddels ook al uitgebreid met een cappuccino en een expres, te kiezen in een beker, mok of kop en schotel. Van crisis naar 5 sterren hotel is zomaar gebeurt en een mens is snel gewend! Zo wordt er soms gealarmeerd en rennen we naar de bewuste kamer: ja, sorry dat ik bel maar ik kan niet bij de afstandsbediening die 50 cm verder ligt. Ook verwacht men soms dat we even koffie gaan halen terwijl men zelf mobiliseert met rollator of rolstoel. Op een revalidatie afdeling mag je dan echt zelf gaan lopen. Thuis zijn wij er ook niet 🙂

Naarmate de tijd verstrijkt gaat het lopen steeds beter en komt het einde van de revalidatie in zicht. Meestal een teken om te juichen maar voor deze eenzame mensen niet. Die kijken op naar het eenzame thuis zijn en willen liever nog een paar weken blijven. Voor hen zou je soms bijna hopen dat de revalidatie niet super verloopt. Dat de cliënt ook met extra Thuiszorg niet verantwoord naar huis kan. Los van het lichamelijke, kan dit natuurlijk ook door psychische oorzaken het geval zijn.

Niet meer naar huis betekent dan doorstroming naar een andere afdeling of een anders verzorgings- of verpleeghuis. Wachtlijsten genoeg maar het gaat gelukkig wel veel sneller als dat bewuste persoon nog gewoon thuis op de bank zat en niet toevallig gevallen was.

Verdwijnen van de radar

Er zijn echt mensen met ontslag gegaan die zo enorm graag zouden willen blijven. Terug naar huis, terug naar de eenzaamheid, bang om weer te vallen of bang om terug naar oude gewoonte te grijpen. Op onze afdeling zie je ze allemaal wel voorbij komen. Kwetsbare ouderen die eigenlijk hulp nodig hebben maar ze vallen tussen de wal en het schip als het om zorgindicaties of urgentieverklaringen gaat. Thuiszorg kan en is een groot vangnet voor al deze mensen maar als Thuiszorg niet nodig is of geweigerd wordt aan de deur…. wie ziet deze mensen dan nog? Wie let op zeg? Ze verdwijnen weer van de radar.

Van crisis naar 5 sterren hotel gun ik veel van deze mensen. Al is het maar voor een paar weken. Lekker opknappen en weer naar huis. Een 5 sterrenhotel zal het nooit worden maar je komt er niks tekort!