En toen was daar haar schoonheid weer

Soms ziet een echtgenoot er enorm tegenop om op bezoek te gaan bij zijn vrouw die hem al jaren niet meer herkend. Als mantelzorger zie je eigenlijk alleen maar achteruitgang en is er steeds minder mogelijk. Soms zou ik als een tovenaar voor hen even willen knippen met mijn vingers. Zo van ‘En toen was daar haar schoonheid weer’. Toch is het soms eenvoudiger dan je vooraf zou denken.

Toen ik enkele weken geleden in het restaurant even van mijn lunchpauze aan het genieten was, zag ik ze weer aan tafel zitten iets verder op. Zij sliep bijna en hij keek naar buiten in zijn eigen gedachte. Hij was bij zijn vrouw maar het koste hem zichtbaar moeite. We wisselden wat blikken en we begrepen elkaar zonder woorden. Hij zat er echt doorheen en daar kan ik slecht tegen. Ik moest even een praatje gaan maken vond ik. Ikzelf hou mij graag vast een een enkel positief iets in plaats van de negatieve meerderheid. Ik haal geluk uit kleine dingen en breng dat ook graag over op anderen.

‘Het gaat steeds slechter met haar broeder. Er is geen gesprek meer mogelijk’ begon hij. ‘Ze weet niet wie ik ben en ze beweegt bijna niet meer.’ Hij veegde een traan uit zijn gezicht. Zijn jullie al lang samen vroeg ik. Al meer dan 50 jaar kreeg ik te horen. Jullie zaten er vroeger vast gezelliger bij. ‘Vroeger? Nou , toen zaten we bijna niet. Ze bleef maar dansen. Dansen tot ze er bij neer viel.’ Opeens was daar weer die stem, die met trots kon praten over zijn vrouw. ‘Kon ze een beetje dansen?’, Vroeg ik een beetje naar de bekende weg. ‘Ze danste als de beste en eenmaal op de dansvloer trok ze alle ogen naar zich toe’. Dus een vrouw die alle aandacht op eist en toch voor u kiest? Dat kan toch niet? plaagde ik hem.

‘We waren een prachtig stel vroeger. We danste samen wat af en we kregen beide veel bekijks, maar zij was de allermooiste. Met haar prachtige ogen en zomers blonde haren. Dansen op het strand op de klanken van de gitaar. Ik zie haar zo weer gaan door het warme zand.’ Hij zag alles weer voor zich en genoot zichtbaar van de herinnering. Ik was opeens even die toveraar voor hem ‘En toen was daar haar schoonheid weer’. Hij zag het zo weer voor zich. Vol passie vertelde hij over feesten op het strand, zwemmen in de zee en die grote vriendengroep.

‘Los van het ouder worden, is ze eigenlijk veel veranderd in haar gezicht vindt u?’ Ik moest hem afremmen in zijn verhaal want ook mijn tijd ging door. Hij bekeek haar eens goed en kwam tot de conclusie dat het wel mee viel. Ouder worden we allemaal zei hij maar mijn schatje blijft zo enorm mooi. Haar hand gleed over haar gezicht en ze keek hem aan. ‘Wat is er?’ vroeg ze ons verschrikt toen ze zijn hand over haar gezicht voelde. ‘Dat je zo lekker licht danst op die harde muziek’ antwoorde ik haar. ‘Oh ja, lekker in het warme zand’ antwoorde ze gelijk.

‘Zie je wel’, zei ik tegen hem, ‘Ze doet gewoon alsof. Pak de muziek, dans en knuffel haar als nooit te voren.’ Hij keek mij aan met een brede grijns en kneep mijn hand bijna fijn van emotie. ‘Dank je wel’ stamelde hij. Hij wilde vast nog veel meer zeggen maar ik maakte duidelijk dat ik snel weer terug naar mijn eigen afdeling moest. ‘Tot de volgende keer.’