Zal ik maar euthanasie plegen?
Soms krijgen gesprekken met cliënten binnen een paar zinnen een compleet andere wending. Af en toe begint het met ‘Zal ik maar euthanasie plegen’. Soms een diep verlangen maar vaak ook een manier van gehoord te willen worden. Even een luisterend oor aanbieden zoals we dat noemen. Ik loop niet weg om even samen te huilen maar het liefst sluit ik elk gesprek lachend af. Kortgeleden verliep het gesprek ongeveer zo:
Een vrouwelijk cliënt van ver over de 90 jaar oud alarmeerde voor hulp bij de toiletgang: Sorry dat ik je zo vaak lastig moet vallen. Zal ik maar euthanasie plegen? Zo kan het toch ook niet verder. Mevrouw was er net een paar dagen dus ik reageerde luchtig: Ik bent er net en u mag mij best weer snel verlaten maar euthanasie is misschien overdreven en vaak eenmalig. U bent toch niet klaar met uw leven?
Mw: Ach broeder weet u, ik ben bijna 100 en kan bijna niet meer lopen nadat ik thuis 2x ben gevallen. Ik ben al te oud voor het ziekenhuis want die stuurde mij gelijk weer weg.
Ik: u bent 2x gevallen maar u bent zo soepel dat u niks gebroken heeft. In het ziekenhuis was het erg druk dus komt u gezellig bij mij even aansterken tot u weer kunt touwtje springen en dan gaat u weer naar huis.
Mw: je bent een lieve jongen hoor daar gaat het niet om, maar naar huis kan ik niet want mijn kinderen zijn nu vast mijn huis aan het verkopen. Daarom hebben ze mij hier neergezet.
Ik: Ik denk dat u erg lieve kinderen heeft die erg bezorgd om u zijn. Ik denk dat ze u graag weer thuis zien maar dan moet u wel weer een beetje op de been zijn.
Mw: Ik kan niet eens meer zelf naar de wc lopen, geef mij maar een luier. Ik ben iedereen maar tot last.
Ik: Kom in mijn armen, ik slinger u even op de rand van het bed en ga voor u op de knieën om uw sloffen aan te trekken. Dan gaan wij gezellig arm in arm naar het toilet.
Mw: Dat is toch een tijd geleden dat een mooie man op zijn knieën voor mij ging. De laatste keer was net na de oorlog. Ik was bang dat er nooit meer iemand anders kwam dus heb gelijk ‘ja’ gezegd.
Ik: Heeft u er nooit geen spijt van gehad of had u achteraf een ander leven willen hebben.
Mw: Ik heb een lieve man gehad en samen hebben we geweldige kinderen. Mijn kinderen steunen mij enorm vooral na het overlijden van mijn man
Ik: Houdt u mij maar goed vast, dan doen we net of het toilet het altaar is. Laten we voorzichtig maar vooral statig lopen en niet sloffen.
Mw: Ik ben blij dat jij mij helpt. Jullie zijn allemaal lieverds. Ik heb het hier goed bij jullie.
Ik: Als u een paar keer fysio heeft gehad dan gaat het lopen vast nog beter. Zal ik u rolstoel even halen zodat ik u naar de huiskamer kan brengen na het toiltbezoek?
Mw: Nee, ik ga wel met de rollator anders kom ik noot meer thuis.
Ik: Nog maar even geen euthanasie nog?
Mw: We zijn net bij het altaar geweest, ik kan je toch niet zo snel alleen laten!
Onder andere dit soort gesprekken maken het werken in de ouderenzorg zo leuk. Van een negatieve insteek een gesprek ombuigen naar een positief einde. Mevrouw is gemotiveerd om weer naar huis te gaan maar soms lijkt het zo ver weg. Ouderen herstellen niet binnen 1 dag van een flinke val, daar is echt even tijd voor nodig. Als je je hele leven zelfstandig ben geweest dan is een tijdelijke opname in een verpleeghuis vaak een flink schok. Veel mensen denken dan direct dat het eindstation van het leven genaderd is. Positiviteit is dan vaak de sleutel tot succes.
